Κώστας Μαρτάκης: Από τα παιδικά μου χρόνια στα εφηβικά, αλλά και τώρα ως μεγάλος, όλα εκεί μυρίζουν νιότη και ξεγνοιασιά
Για εμένα η Ύδρα είναι ένα νησί με γλυκές αναμνήσεις, γεμάτες ξέγνοιαστα παιχνίδια. Πάνω απ’ όλα αντιπροσωπεύει πολλά παιδικά, ξυπόλητα καλοκαίρια. Τότε που οι έγνοιες δεν μας άγγιζαν και το μόνο μας μέλημα ήταν τι ώρα θα πάμε στη θάλασσα, πόσο γρήγορα θα περάσει η μεσημεριανή σιέστα για να βγούμε να παίξουμε, αν θα πάμε το απόγευμα για παγωτό και άλλα τόσα που αντιπροσωπεύουν τα ζεστά μας καλοκαίρια με τ’ αδέρφια μου, φίλους και γονείς.
Θυμάμαι τη χαρά που κάναμε όταν έφτανε το καλοκαίρι. Περιμέναμε την πρόσκληση από την κολλητή της μαμάς μας για να πάμε στην Ύδρα. Φτάνουμε πρώτη φορά σ’ ένα νησί χωρίς αυτοκίνητα, χωρίς θόρυβο… Πρέπει να ήταν κάπου το 1990. Στο λιμάνι, μαζί με τη φίλη της μαμάς μου και τα παιδιά της, μας περίμενε ένας κύριος μ’ ένα τεράστιο καρότσι στο οποίο φόρτωσε τις βαλίτσες μας για να τις μεταφέρει στο σπίτι. Δεν θέλαμε να επιβαρύνουμε τα γαϊδουράκια και με τα πράγματα – υπήρχε από τότε ένα αίσθημα φιλοζωίας. Θυμάμαι ακόμα πόσο είχαμε ενθουσιαστεί μ’ αυτά τα ζώα η αδερφή μου κι εγώ.
Όλη την εβδομάδα την περνούσαμε μόνο με τις μαμάδες και την Παρασκευή το απόγευμα περιμέναμε στο λιμάνι τους μπαμπάδες, που κατέβαιναν από το δελφίνι της τότε εποχής. Καθόμασταν στον Ίσαλο για καφέ και μετά το πρόγραμμα είχε κεφτεδάκια στον Μπαρμπαδήμα και μπόλικο βραδινό παιχνίδι στο λιμάνι, όσο οι μεγάλοι έπιναν το ποτό τους στον Πειρατή.
Η Ύδρα έχει κάτι μαγικό, κάτι που δεν το βρίσκεις σε κανένα άλλο νησί. Έχει την ανάμνηση μιας άλλης εποχής, ανάλαφρης και με λιγότερη πονηριά. Μόλις φτάσεις αισθάνεσαι την ηρεμία και τη ραστώνη του καλοκαιριού. Δεν υπάρχει άγχος για την κίνηση στους δρόμους ή για το πού θα παρκάρεις. Το μόνο άγχος σου είναι με ποιους θα παίξεις τάβλι. Εκεί δεν σε αγγίζει το βάρος της καθημερινότητας, οι ρυθμοί είναι αργοί.
Αν και υπάρχουν πολύ ωραίες παραλίες μακριά από το λιμάνι, στις οποίες για να φτάσεις πρέπει να πάρεις ταξί ή βάρκα ή να περπατήσεις πολύ, προτιμώ την Υδρονέτα. Εκεί πίνω τον καφέ μου από νωρίς το μεσημέρι και κανένα κοκτέιλ ή τσιπουράκι, αν έχω καλή παρέα. Εκεί αρχίζει το σου σου (όπως λέει μια αγαπημένη ψυχή) και το μόνο διάλειμμα είναι για καμιά βουτιά στη θάλασσα και κανένα «ψιλο-τσιμπιματάκι» με μεζέδες.
Δεν είναι ένα και δύο τα μέρη για να πας για καλό φαγητό. Η Ύδρα έχει καταφέρει όλα τα εστιατόρια και οι ταβέρνες της να έχουν κάτι το μοναδικό. Από την ταβέρνα Η ωραία Ύδρα πάνω στο λιμάνι, που φαντάζει τουριστική αλλά το φαγητό της είναι κάθε άλλο παρά τουριστικό, τον αγαπημένο μου Όμιλο, που, εκτός της ανεκτίμητης ιστορίας του –μια και ήταν πόλος έλξης τεράστιων προσωπικοτήτων όπως η Μαρία Κάλλας–, αν και με άλλο όνομα τότε, έχει εξαιρετικό φαγητό και φανταστικό σέρβις, και το αγαπημένο μου (αφού είμαι μακαρονάς) Il Casta σε ένα στενάκι του λιμανιού. Έχω μάθει και την ιστορία του ιδιοκτήτη, ο οποίος είναι Ιταλός, νεοφερμένος στην Ύδρα και φανταστικός άνθρωπος.
Είναι τόσα αυτά που έχω ζήσει στο νησί, έχω καλές και «ανάμεικτες» αναμνήσεις. Από τα κεφτεδάκια της θείας των φίλων μας (η κατά κόσμον Θεία, χωρίς άλλο όνομα), που δεν τρωγόντουσαν και τα πετούσαμε στο δάσος, μέχρι τις βουτιές μας από τα βράχια. Η δυνατότερη ανάμνησή μου όμως είναι αυτή: Πριν μερικά χρόνια, πριν ακόμα κατασταλάξω στο ποιο σημείο της Ύδρας είναι πιο ωραίο για να μένεις, είχα βρει μια αγγελία για ένα κτίσμα στην Επισκοπή, ένα χωριό που δεν έχει νερό, ούτε ρεύμα. Ήταν τριήμερο Καθαράς Δευτέρας και ήμουν στο νησί με την αδερφή μου, τον γαμπρό μου, τα ανίψια μου και κάτι φίλους που μας φιλοξενούσαν. Κάπως αναπάντεχα, τα αγόρια της παρέας αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Περπατήσαμε περίπου δύο ώρες! Φτάσαμε στο χωριό που είναι έρημο και σχεδόν παρατημένο. Μόνο δύο κάτοικοι μένουν εκεί, η κυρία που μετράει το νερό στα σπίτια από τον Δήμο και ο παλιός ταχυδρόμος του νησιού. Μας έδειξαν το σπίτι που είχα βρει και που σχεδόν συνόρευε με το δικό τους, μας καλοδεχτήκαν, μας κέρασαν νερό, μας έβγαλαν μεζέδες, τυρί που έφτιαχναν μόνοι τους, και ήπιαμε και τσίπουρο για το καλό. Νομίζω ότι αυτή ήταν από τις πιο κοπιαστικές αλλά συνάμα πιο ωραίες βόλτες που έχω κάνει στο νησί. Μέσα στην κούραση, τόση ανθρωπιά και φιλοξενία.
Αυτή είναι η δική μου Ύδρα, άγρια μα και τόσο φιλόξενη! Είναι τόσα τα χρόνια και τόσες οι στιγμές, που αυτό το νησί θα μείνει για πάντα χαραγμένο στο μυαλό μου. Από τα παιδικά μου χρόνια, στα εφηβικά, αλλά και τώρα ως «μεγάλος», όλα εκεί μυρίζουν νιότη και ξεγνοιασιά.
15°
