Η ηθοποιός Πηνελόπη Τσιλίκα γράφει για τη δική της Δονούσα.
Η Δονούσα, που µαζί µε τη Σχοινούσα, την Ηρακλειά, τα Κουφονήσια, την πιο µοναχική Κέρο, φτιάχνουν τις «Μικρές Κυκλάδες», είναι όλα τους νησιά που, ήδη ταξιδεύοντας µε το καράβι για να φτάσεις κοντά τους, έχεις την αίσθηση ότι βρίσκεσαι ανάµεσα σε φίλους. Η Δονούσα είναι ένα νησί µε το οποίο έχω πολύ ιδιαίτερη σχέση. Εκεί πέρασα έναν από τους πιο όµορφους µήνες της ζωής µου και έκτοτε δεν ξαναπήγα ποτέ.
Ήταν, θυµάµαι, λίγο πριν γίνει το πρώτο νησί που απαγόρευσε τη χρήση πλαστικού και µία από τις τελευταίες χρονιές που το κάµπινγκ ακόµα δεν διωκόταν µε τόσο ζήλο, ο κόσµος πολύς! Και τότε οι φίλοι µου αποφάσισαν ξαφνικά να φύγουν από την πολυκοσµία του Αυγούστου και να αναζητήσουν την τύχη των διακοπών τους σε ένα από τα άλλα «µικροκυκλαδίτικα» νησιά. Εγώ παρόλα αυτά αποφάσισα να µείνω. Το επόµενο πρωί µε ξύπνησε µια καταιγίδα που τα έκανε όλα µούσκεµα και µε έκανε προς στιγµή να αναρωτηθώ αν πρέπει µείνω ή να τα µαζεύω κι εγώ µια ώρα αρχύτερα.
Μια µικρή εσωτερική φωνούλα όµως µου έλεγε πως εκεί κάτι υπάρχει για µένα. Και έτσι αποδείχθηκε... Όχι, δεν ήταν κάποιος µνηµειώδης καλοκαιρινός έρωτας, αλλά µικρά και µεγάλα πράγµατα. Η πρώτη βουτιά το πρωί πριν ακόµα πιω καφέ, το πιο όµορφο και γενναίο ξύπνηµα, το να γυρίζω το κεφάλι µου µέσα στο νερό και να βλέπω την πρωινή οµίχλη να στέκεται πάνω από τη Μερσίνη. Οι καβάντζες-καταφύγιο για συζητήσεις, γέλια και διάβασµα. Τα τεράστια πλατάνια µε τη βαθιά τους δροσιά πάνω από το Λιβάδι. Τα απίθανα µονοπάτια. Η λάντζα του νησιού που πήρε το όνοµά της όταν κάποιος είχε ακόµα το µεράκι να ονοµάζει το βιος του µε ένα όνοµα που έχει κάτι από την ψυχή του τόπου: «Δονούσα Μάγισσα». Η εικόνα του Δηµήτρη να βγαίνει από τη θάλασσα µοβ, γιατί είχε αποφασίσει µην πάρει τη λάντζα αλλά να κολυµπήσει από το Λιβάδι µέχρι τον Κέδρο. Τα γλέντια στην «Κόρη του Μιχάλη» µε τη Μαριάνθη να κινείται ανάµεσα στα τραπέζια σα να χορεύει, και ύστερα, αργά το βράδυ, όντως να χορεύει. Τα µπιφτέκια στην Καλοταρίτισσα αλλά και η διαδροµή µέσα από µια τρύπα στα βράχια για να φτάσεις εκεί που Δεκαπενταύγουστο δεν ήταν κανείς άλλος (και που πάντα ήταν πιο εύκολο να πας από ό,τι να επιστρέψεις). Ο Ηλίας και η Πλουµή, που ήταν πάντα εκεί για να δώσουν λύση στο πρόβληµα που σου φάνηκε τόσο µεγάλο. Το φεστιβάλ µουσικής που αυτοσχέδια οργάνωσε ο Βασίλης, µέρες και νύχτες οµορφιάς, µουσικές που δεν είχα ακούσει και δεν είχα χορέψει ποτέ, άνθρωποι που είχα την τύχη να γνωρίσω εκεί και αργότερα τους είπα κι αυτούς φίλους, και παρέα, και τα επόµενα χρόνια ταξιδέψαµε µαζί σε άλλα νησιά.
* Η Πηνελόπη Τσιλίκα είναι ηθοποιός. Τη βλέπαµε στο «Σιωπηλό δρόµο» του Mega.
