Λάμπει εκκωφαντικά ο ήλιος σήμερα το πρωί στη ανοιξιάτικη Σαντορίνη. Μόλις έφτασα. Ζεστά συναισθήματα. Το νησί προετοιμάζεται χαμηλόφωνα, γυρνώντας αέναα τον διπλό τροχό της ζωής του. Κυλάει αδιάλειπτα απ' τον χειμώνα στο καλοκαίρι και ανάποδα, ζώντας δύο εξίσου μοναχικές ζωές. Η χειμωνιάτικη μοναξιά σαν κυριολεξία, η καλοκαιρινή σαν υπερκοινωνικοποίηση και εξάντληση.
Η Σαντορίνη σαγηνεύει με το δέος που προκαλεί, καθώς υπερνικά τον ανθρώπινο κόσμο των αισθήσεων. Ανατρέπει την ανθρώπινη κλίμακα, και συντρίβει τη φυσική τάξη του αναμενόμενου. Ο αποσχισμένος βράχος της καλντέρας, συμφιλιώνει την βιαιότητα του απρόσμενου, με την αρμονία της επίμονης ανθρώπινης δημιουργίας. Το ανάγλυφο σκηνικό μίας έκρηξης με την ήρεμη κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική και τη ασίγαστη δύναμη της ζωής να συνεχίζει απρόσκοπτη.
Η Σαντορίνη στο ανοιξιάτικο μεταίχμιο της αντίστροφης κίνησης. Παρατηρώ τα σχεδόν άδεια σοκάκια των Θηρών και της Οίας. Λίγο πριν φουσκώσουν και πάλι από αμέριμνα χαμόγελα και πυκνά ποδοβολητά. Οι τόποι που δουλεύουν στην εποχιακή διπλή ταχύτητα, στερούνται υπαρξιακής ταυτότητας . Υπερεξαντλούνται το καλοκαίρι, δουλεύοντας στο κόκκινο, και στέκουν μουδιασμένα υπερδιαστασιολογημένοι το χειμώνα. Και ο αστικός σχεδιασμός δεν μπορεί να εξισορροπήσει, ακόμη κι αν ήταν τέλειος. Μία διχαστική διπροσωπία που όπως και στους ανθρώπους είναι αγχωτική και μελαγχολική. Όλοι πάντως ετοιμάζονται αθόρυβα και μεθοδικά για τη νέα σεζόν. Η κατάθλιψη της κρίσης τους αγγίζει, αλλά δεν αποδιοργανώνει το ρυθμό τους, καθώς δεν σβήνει την ελπίδα. Υπάρχει εργασία και αυτό κρατάει τους ανθρώπους ζωντανούς.
Όμως ο ανοιξιάτικος ήλιος σήμερα τρυπούσε αισιόδοξα απευθείας την ψυχή.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
14°
