Ο Τζόνι Χαλιντέι και η Σιλβί Βαρτάν στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1968

Ο Τζόνι Χαλιντέι έβγαλε το πουκάμισό του και το πέταξε στον κόσμο. Ο θείος μου, Γεώργιος Καρατσαρούχης, συμμετείχε στον κλοιό που χώριζε τη σκηνή από τα πλήθη, προκειμένου να μην ανεβούν επάνω οι έξαλλες γκρούπι για να τον ζουπήξουν, και έχουμε άλλα με τη ζηλιάρα Σιλβί, την επίσημη αγαπημένη του. Εκείνον τον Σεπτέμβρη, ο Χαλιντέι και η Βαρτάν είχαν κλείσει ήδη τρία χρόνια παντρεμένοι και όλες ξέραμε πόσο τον ζήλευε η Γαλλίδα. Το ιδρωμένο πουκάμισο του Τζόνι έπεσε ακριβώς μπροστά του και έτσι ο αστυνομικός θείος μου το τιμάρεψε στη ζούλα. Παρακολουθούσα τη συναυλία από τις κερκίδες, δικτατορία ήταν και εκτός από μερικά «καλέ, δώσε το σε μας, κύριε αστυφύλαξ», όπως μου περιέγραψε ο θείος μου αργότερα, δεν ακούστηκε τίποτα άλλο σε παράπονο ή οργή που ο ιδρώτας του Τζόνι κλήρωσε να πέσει στα πόδια του αστυνομικού.

Και στις δυο συναυλίες είχα μπει στη ζούλα. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από μέρες, αλλά και να υπήρχαν, δεν ήμουν χαζή ώστε να μην τρυπώσω δωρεάν με τέτοιο θείο. Μου ανακοίνωσε «Τζενάκι μου, θα έχω υπηρεσία και τα δυο βράδια», οπότε όλα ζάχαρη, όλα μέλι και νά τον να πετάει ο Χαλιντέι το πουκάμισό του πάνω στην έξαψη του Noir c’est noir, που στα αγγλικά τραγουδιέται σαν Black is Black/ I want my baby back. Τη δεύτερη νύχτα το πέταξε, και το Παλαί να σείεται από τα γιεγιέδικα ουρλιαχτά, αν και να γκουντουρντίζει είναι η σωστή λέξη, να σεληνιάζεται. Όλες μας βγήκαμε εκτός εαυτού όταν το ζεύγος Τζόνι Χαλιντέι και Σιλβί Βαρτάν ήρθε στη Θεσσαλονίκη. Τα αγόρια πάθαιναν ονειρώξεις με τη Σιλβί, εμείς μούσκεμα με τον Τζόνι και την επομένη της δεύτερης νύχτας που ανταμώσαμε στο σπίτι μας στις Συκιές (οικία δίπατη που στο ισόγειο έμενε ο μπεκιάρης, γεροντοπαλίκαρος θείος μου και στο επάνω η οικογένειά μας», ο Γεώργιος Καρατσαρούχης μου το χάρισε λέγοντας: «τυχερή ανιψούδα, εσύ και καμιά άλλη». Λίγες μέρες μετά, στο σινεμά Ηλύσια της Δημητρίου Γούναρη, η Πόλι, επιστήθια φίλη μου από την Τούμπα, που δεν ήταν τόσο τρελή για τον Τζόνι Χαλιντέι όπως εγώ (η Πόλι μούσκευε με το κούνημα του Έλβις και το Love Me Tender), με ρώτησε τι σκοπεύω να κάνω με το ιδρωμένο πουκάμισο του Τζόνι. Απάντησα: «Θα το μυρίζω αιώνια. Ακόμα και αν στο μέλλον αγαπήσω άλλον άντρα, θα τον πληροφορήσω νέτα σκέτα από την αρχή της σχέσης μας πως πάντα στην καρδιά μου θα είναι ο δεύτερος, γιατί η πρώτη και παντοτινή αγάπη μου θα είναι πάντα ο Χαλιντέι».

Η ταινία που θα βλέπαμε με την Πόλυ και μιαν άλλη φίλη μας (την έλεγαν Ελευθερία και πιότερο από Χαλιντέι και Έλβις εκείνη αγαπούσε τον Γιάννη Βογιατζή του Τόσα Καλοκαίρια), ήταν το Μωρό της Ρόζμαρι. Του Πολάνσκι. Πριν αρχίσει η ταινία, κόντεψα να πάθω δεύτερο καρδιακό μετά το πρώτο με το πουκάμισο του Τζόνι, γιατί με το που έπεσαν τα Επίκαιρα ξαναείδαμε τους εαυτούς μας στο Παλαί, πρωταγωνίστριες: «Τους τινέιτζερς της Θεσσαλονίκης, αλλά και εκείνους που προ πολλού έχουν εγκαταλείψει την ηλικία των τινέιτζερς, ενθουσίασε η εμφάνιση του διασήμου καλλιτεχνικού ζεύγους Σιλβί Βαρτάν - Τζόνι Χαλιντέι. Τα δυο διάσημα αστέρια του γαλλικού τραγουδιού τραγούδησαν γιεγιέδικους ρυθμούς στις δυο εμφανίσεις τους στο Παλαί ντε Σπορ εις τα πλαίσια της Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης. Βεβαίως ο ρυθμός, ο έξαλλος ρυθμός, μετεδώθει από τη σκηνή στις κερκίδες ιδιαιτέρως με τα τραγούδια του Τζόνι. Αμέσως μετά το πέρας των συναυλιών, το ζεύγος που έμεινε στο Μεντιτεράνιαν, σε όλη τη διάρκεια της παραμονής του στη Θεσσαλονίκη έτρωγε στου Κρικέλα και κολυμπούσε στην Αγία Τριάδα, δήλωσε πως δεν περίμενε τέτοιον ενθουσιασμό».

Το απόσπασμα με εμένα, την Πόλι, τον Τζόνι, τη Σιλβί και όλη την Θεσσαλονίκη στο Παλαί να ουρλιάζει τω καιρώ εκείνω υπάρχει σήμερα στο Youtube. Όλοι και όλα μόλις μπουν στο κανάλι αυτό είναι καταδικασμένα να ζουν αιώνια, Τζενάκι μου, λέει η εγγονή μου. Αντίθετα ο Τζόνι δεν μένει πια εδώ στην πραγματική ζωή, ούτε και η Πόλι, η οποία να σημειώσω ότι κατάφερε να παραστεί στην Γκρέισλαντ στην κηδεία του Έλβις. Του έτρεφε τέτοιο πάθος, που πέρασε δυο θάλασσες για να τον κλάψει. Ούτε η Ελευθερία που αγαπούσε τον Γιάννη Βογιατζή ζει, σε αντίθεση με εμένα που είμαι το κατά δύναμη καλά. 80άρισα προχθές και παράπονο δεν έχω. Οι δικοί μου απεβίωσαν, οι γονείς και ο μπεκιάρης θείος μου Γεώργιος Καρατσαρούχης επίσης, οι φίλες μου αναχώρησαν όπως σας εξομολογήθηκα, και έτσι μείναμε μόνες, εγώ στη Θεσσαλονίκη και η Σιλβί Βαρτάν στο Παρίσι να ζούμε και να θυμόμαστε η κάθε μια τον δικό της κι όλες μαζί τον Τζόνι, ο οποίος όμως θα ζει αιώνια στην καρδιά μου και στο ίντερνετ.

Και το ιδρωμένο πουκάμισο του; θα αναρωτηθείς. Στο εικονοστάσι το φυλάω! Μαζί με τα στέφανα από τον ένα και μοναδικό μου γάμο. Πέρασα ευτυχισμένα χρόνια με τον σύντροφό μου επί εξήντα συναπτά έτη, Τίμο Αθανασιάδη, τόσο ευτυχισμένα που την ημέρα που πέθανε ο Τζόνι Χαλιντέι αντί να αναχωρήσω για το Παρίσι, που κοιμάται η πρώτη και μοναδική μου αγάπη, προτίμησα να παραστώ στην κηδεία του Τίμου μου στη Μαλακοπή. Και οι δύο άντρες μου έφυγαν, ούτε συνεννοημένοι να ήταν, την ίδια ακριβώς μέρα: 5 Δεκέμβρη 2017. Συμπτώσεις…