Σαιξπηρική (κατ)άνοιξη!

Σε κάθε πόλη θα βρεις αλαφροΐσκιωτους και παντού υπάρχουν εντευκτήρια για να μαζεύονται και να ανταλλάσσουν λέξεις, μουσικές, εικόνες και ιδέες.

Άνθρωποι κανονικοί είναι οι αλαφροΐσκιωτοι, έτσι τους αποκαλούν όλοι όσοι αδυνατούν να συντονιστούν με τη μούρλα, τα χούγια και το ίρτζι τους. Ειδικά στη Θεσσαλονίκη, το να είσαι ποιητής ανέκαθεν ήταν ζόρικο, και μην κοιτάς που αρκετοί ακόμα και μη εντρυφούντες στο σπορ ξέρουν ή έχουν ακούσει για τον κυρ-Ντίνο, τον Ασλάνογλου, τον Αναγνωστάκη και μερικούς ακόμα της παλιάς φρουράς. Οι νέοι ποιητές της πόλης, στον ανθό και της ηλικίας αλλά και του έργου τους, υπάρχουν, είναι αρκετοί, αλλά είναι δύσκολο να σπάσουν και την προκατάληψη και την ταμπέλα.

Αλαφροΐσκιωτοι, είπαμε! Για λίγους. Οι πολλοί στις κερκίδες, στα εσπρεσόμπαρα, στην Πάολα και τα εμπορικά κέντρα. Έλσα Κορνέτη; Όπως λέμε κορνέ το γλυκό, με γέμιση κρέμα; Πού είναι το ζαχαροπλαστείο της είπαμε; Ειρήνη Βακαλοπούλου; Ανηλικίωση; Πλάκα με κάνεις! Κι αυτή η Τρούλη τι; Σχεδιάστρια εκκλησιών και τρούλων είναι; Ποιητές; Έλα ρε; Έχουμε και εδώ πάνω τέτοιους; Νέους; Για δες... Και το βιβλιοπωλείο «Σαιξπηρικόν», στην Πατριάρχου Ιωακείμ 8, είναι ένα εξίσου αλαφροΐσκιωτο στέκι, ο ιδιοκτήτης του Γιώργος Αλισάνογλου όμως, εκδότης και ποιητής κι ο ίδιος, κατάφερε να του προσδώσει κάτι περισσότερο από αυτό της «λέσχης ειδικών ενδιαφερόντων».

Για να το θέσω πιο λιανά, παρά το ότι το «Σαιξπηρικόν» θεωρείται ποιητικής κατηγορίας βιβλιοπωλείο, με παρεκκλίσεις δοκιμιακού χαρακτήρα, «δύσκολο» δηλαδή ακόμα και για το μέινστριμ αναγνωστικό κοινό, εντούτοις κατάφερε κάτι το μοναδικό: να γίνει στέκι, άντρο, καταφύγιο και σποτ. Όπως παλιά στο φαρμακείο του Πεντζίκη ή στου «Ραγιά» και τον «Παρατηρητή». Έβαλε την ποίηση στο χάρτη ηδονών της Θεσσαλονίκης, συνεχώς παρουσιάζει απογευματινά και βραδιές όπου οι λέξεις στοιχειοθετούνται σε προφορικές αφηγήσεις-δειγματισμούς. Και η φυλή μαζεύεται, επικοινωνεί και ανταλλάσσει!

Έλσα Κορνέτη: «Η σκιά μου κι εγώ/ μετά από συναινετικό χωρισμό/ τα συμφωνήσαμε/ πήραμε δρόμους διαφορετικούς/ επέλεξε να υπηρετεί ένα ανόητο πτηνό/ από τότε/ στη σκιά κάθε επιδειξία πετεινού/ ζει ένας αλαζόνας ποιητής/ που χάνει τα μάτια του/ στις κοκορομαχίες». Ειρήνη Βακαλοπούλου: «Μάζεψα δυο τρία πράγματα/ τα έδεσα με σκοινί/ παιδικά όνειρα ήταν/ το έκοψα/ βρέθηκα κάτω από τα σκεπάσματα/ σε έναν υπέροχο οργασμό». Γεωργία Τρούλη: «Ένα τριζόνι που κουβαλάει ολόκληρες νύχτες/ καλοκαίρι μέσα στο μονότονο της φωνής/ ένα σημείο άμμου ξανθή ηφαιστειακή/ χρυσίζουσα κόκκος που καταλήγει/ στη διαστολή του σύμπαντος».

Σπαρταρούν οι νέοι ποιητές και σε αυτούς αλλά και με αυτούς πορεύεται και εκπέμπει τα σήματά του το «Σαιξπηρικόν». Κι άμα λάχει, δίπλα στα «βαριά» γράμματα, κοπανάει και ένα “Personality Crisis” από New York Dolls ο Αλισάνογλου, αιώνιος μαυροντυμένος ως υπαρξιστής πανκ ρόκερ και δειγματίζει τις εκδόσεις του με Δημητριάδη, Παπαγεωργίου, Νικολόπουλο, Κέντζο, Άρι Γεωργίου και μια ντουζίνα ακόμα «εξωτικούς». Παλιά ανταμώναμε τακτικά στα ποτάδικα, θυμάμαι και ένα πάρτι για το φιλμ «Closer» του Anton Corbijn που είχα κερδίσει ένα τίσερτ των Joy Division, αλλά του το χάρισα με πολλή αγάπη και σεβασμό, ήθελε κι αυτός, αλλά είχε τελειώσει η παρτίδα, «πάρε» του είπα. Έβγαλε από την τσάντα του ένα αντίτυπο του «Αθώες Λογοκλοπές» του Κωνσταντίνου Μελισσά, δική του έκδοση, για να μου το ανταποδώσει, στην κουβέντα πάνω βγήκαμε και κοντοχωριανοί, Καβάλα αυτός, Ξάνθη εγώ, για δες συμπτώσεις!

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου και το «Ανταλλακτήριο Ηδονών» της Δώρας Κασκάλη, «ένα κοπάδι λέξεις/ όμορφα συνταγμένο/ για να κερδίσω μάταια την προσοχή σας/ για να αποκτήσω-φευ-μια χάρτινη ζωή», είπαμε το «Σαιξπηρικόν» είναι μάχιμο, ακούραστο και αμάσητο. Ταγμένο! Κι έτσι όπως στη Θεσσαλονίκη, με την πολλές φορές ανώφελη βοή και ροή της, σκρολάρεις από το ένα στο άλλο, όμορφα, ανώδυνα, γλυκά και περιπαικτικά, αν σε βγάλει ο δρόμος από την Πατριάρχου Ιωακείμ κι έχει «event», πέρνα την πόρτα άφοβα, έχεις ραντεβού με την ποίηση. Το ξέρεις;