Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος για τους εν βορρά διαβιούντες αποτελεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για προσκυνηματικό τουρισμό στη Χαλκιδική, ισόποσης συγκίνησης με το ταξίδι του μωαμεθανού στη Μέκκα, του καθολικού στο μονοπάτι του Σαντιάγκο Ντε Κομποστέλα και της μητρός μου στην Παναγία της Τήνου τον Δεκαπενταύγουστο! Διαθέτει επίσης την ίδια ένταση με το σάουντ τσεκ των Arctic Monkeys πριν το Glastonbury ή την πρόβα τζενεράλε της νέας παράστασης του Τσίρκου του Ήλιου, προκειμένου να τεσταριστεί μέχρι τελευταίας και εξοντωτικής λεπτομέρειας το υπερθέαμα που λέγεται «Θεσσαλονικέων Καλοκαίρι»!
Το σύνθημα, κραυγή, ιαχή, concept, tag και σλόγκαν «Σαν τη Χαλκιδική δεν έχει» προκαλεί το ίδιο ρίγος, τις ίδιες ταχυπαλμίες και μοιράζει την ίδια συγκίνηση με τα «Κάτω από το λιθόστρωτο, η παραλία» στα παριζιάνικα βουλεβάρτα του ’68, «Anarchy in the UK» στη σεξοπιστολιάρα Λόντρα του ’77, αλλά και του «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» του ελληνικού ’89! Τουλάχιστον δε δυο εβδομάδες πριν την εορτή της επιφοιτήσεως, τα ερωτήματα «τι καιρό θα κάνει;» και «σε ποιο πόδι λέτε εσείς;» προηγούνται ακόμα και του «ποτέ θα βγούμε από το μνημόνιο άραγε;».
Κι όταν με το καλό φτάσει το τριήμερο, όλη η πόλη μετακομίζει στην τριποδαρούσα κόρη, εκατοντάδες χιλιάδες λαού, όπως οι χρυσοθήρες για το Ελ Ντοράντο, οι Εβραίοι για τη Χαναάν και οι Ίωνες του Α΄ Ελληνικού Αποικισμού στη Μικρά Ασία! Είναι μια αδιατάρακτη σταθερά, ένας άγραφος νόμος που ενέχει αξία εθιμικού δικαίου, ένα ιδιότυπο φαινόμενο που δείχνει να επιδιώκει την επιστροφή στη φύση που διακήρυξε ο Ρουσό αλλά και τα παιδιά του Γούντστοκ!
Μόνο που φέτος έβρεξε! Αισχρά, ανηλεώς, συνεχόμενα, βέβηλα, το όνειρο πάγωσε (κυριολεκτικά), ματαιώθηκε, εχάθη. Η συμφορά που προκάλεσε η τριήμερη βροχή μόνο με τη βιβλική επέλαση των ακρίδων στην Αίγυπτο μπορεί να συγκριθεί, τα μπεκερέλ του Τσερνομπίλ, τον κυκλώνα στη Μιανμάρ, τη μέρα που η πατρίδα μπήκε στο μνημόνιο. Άλαλα τα χείλη των ευσεβών, ανυπολόγιστη ματαίωση επιθυμιών, προστρέχω στον Φρόιντ (παραφρασμένο): «Η Χαλκιδική είναι νεύρωση». Μακρόσυρτοι θρήνοι στα σόσιαλ μίντια, μελαγχολικές σέλφι σε άδειες παραλίες, μουχλιασμένα ηχεία στα μπιτς μπαρ, φρεσκοχτυπημένα τατού που μάταια περίμεναν το θαυμασμό, τόνοι από μαρίδες που δεν τηγανίστηκαν, πιστόλια βενζίνης που δεν γουργούρησαν, φέτες λεμόνι που δεν τρύπωσαν στα μπουκάλια της μπίρας. Αντίσκηνα που δεν στήθηκαν, κορμιά που δεν εγκαυματώθηκαν από ανηλεή ηλιοθεραπεία ή πάρτι κάτω από τον ήλιο, μοναχικές μερέντες στα κρεπάδικα, μπαρμάνια, γαμπροί, χίπστερ και τρεντόπουλα που δεν μπόρεσαν να συγκρίνουν τις εσπαντρίγιες τους, Καβουροτρυπίτες που δεν εγύμνησαν, Καλλικρατιανές που δεν ετηγάνισαν ταξιαρχίες μελιτζανοπιπεριάς, Σανίτες που δεν ιστιοπλόησαν, Βουρβουρίτες που, φευ, δεν ηλιοβασίλαραν.
Πένθος, οιμωγή, αλλά και, την ίδια ώρα, υπέρτατος ηρωισμός και επίδειξη θάρρους, υπέρβαση και έπος: μπορεί η μάζα να λιποψύχησε, ο λαός να το σκέφτηκε και οι συνετοί να λάκισαν, όμως χιλιάδες αποφασισμένοι δεν εμάσησαν. Δεν φοβήθηκαν τη βροχή, δεν τους έσιαξε ο αέρας, δεν τους πτόησε το κύμα! Κολύμπησαν, πάρταραν, τσιπούρησαν, έζησαν ένα αγιοπνευματικό τριήμερο, στέλνοντας στον καιρό μήνυμα πιο ξεκάθαρο και από του Τσίπρα εις τον Σόιμπλε: δεν σε φοβόμαστε, κύριος!
Ήμουν κι εγώ εκεί, με τους αντρειωμένους. Τους λίγους αλλά εκλεκτούς. Τους λεοντόκαρδους. Ετίμησα τον τόπο αλλά και τους πρωταγωνιστές του: το ηλιοβασίλεμα στο «Έθνικ», το απογευματινό ρέιβ στον «Μώλο», τον «Άνεμο» και τη food ξελογιάστρα «Μασσαλία». Έριξα τα μπινελικάκια μου στην τοπική αυτοδιοίκηση με τα έργα που όλο το χειμώνα κοιμούνται και ξαφνικά παίρνουν εμπρός τέτοια εποχή, άκουσα θρυλικές ιστορίες περί ρωσικού κιτς, είδα Ρώσους διακόνους του, τίμησα την ημερομηνία, τα σποτ, την πρώτη εν Χαλκιδική απόδραση. Δεν έπεσα σε καταστολή, πολέμησα, τριγύρισα, νιώθω περήφανος! Το καλοκαίρι μου πήρε μπρος, κι αυτό είναι που μετράει! Κι από βδομάδα, που ο καιρός θα φτιάξει και σύσσωμη η πόλη θα ρολάρει προς τα κει, εμείς οι Ατρόμητοι του τριημέρου θα κοιταζόμαστε συνωμοτικά μειδιώντας και ανακράζοντας: «Γατάκια! Αγίου Πνεύματος, όμως, απουσία!».
Στη Φωτό: Ο ρέιβερ Γιώργος Τσιλιπάκος ιερουργεί στον «Μώλο»
17°
