Η έρημη Θεσσαλονίκη μέσα από τις φωτογραφίες του Γιώργου Κόγια

Οδεύουμε προς την άρση της απαγόρευσης κυκλοφορίας σύντομα, με τις επίσημες ανακοινώσεις της κυβέρνησης να αναμένονται εντός της βδομάδας. Πρωτομαγιά πάντως δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε χωρίς κάποιου είδους lockdown, άρα υπομονή για άλλες… δύο βδομάδες και μέχρι την 4^η Μαΐου.

Όσοι βγαίνουμε λίγο έξω για να πάμε στις δουλειές μας ή για σωματική άσκηση, θα έχουμε παρατηρήσει τους άδειους και έρημους δρόμους και πλατείες. Το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μικρή ή μεγάλη πόλη της Ελλάδας. Ο Γιώργος Κόγιας ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία 17 χρόνια είναι επαγγελματίας διευθυντής φωτογραφίας - φωτογράφος στην τηλεόραση, στον κινηματογράφο και σε διάφορα ειδησεογραφικά μέσα. Την Κυριακή του Πάσχα, πριν δύο μέρες, πήρε το ποδήλατό του για μια βόλτα στην πόλη και αποτύπωσε φωτογραφικά εικόνες-ντοκουμέντα από την έρημη πόλη.

Ο Γιώργος Κόγιας μίλησε στην ATHENS VOICE για την εμπειρία του να φωτογραφίζεις την έρημη, από κόσμο, Θεσσαλονίκη.

Τι σου κέντρισε το ενδιαφέρον για τη συγκεκριμένη φωτογράφηση από την άδεια πόλη;
Όταν γυρνάς κάθε μέρα την πόλη για να βρεις θέματα να φωτογραφίσεις, οι άνθρωποι γίνονται θόρυβος στα μάτια σου και στα αυτιά σου, που όλο και μεγαλώνει, και δεν σε αφήνει να δεις και να ακούσεις καθαρά. Οι μέρες που ο άνθρωπος «απουσιάζει», είναι για μένα μικρές οάσεις ησυχίας, που τις έχω ανάγκη για να αποτοξινωθώ από τον ασταμάτητο θόρυβο. Δεν είναι πολλές αυτές οι μέρες, είναι ο Δεκαπενταύγουστος, το πρωινό της πρωτοχρονιάς και η Κυριακή του Πάσχα. Έτσι βρέθηκα κι αυτή τη μέρα του Πάσχα, 19/04/2020, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, που λόγω των συνθηκών που βιώνουμε, η απουσία του ανθρώπου ήταν πιο έντονη από ποτέ.

Tι συναισθήματα σου βγάζει μία άδεια, χωρίς ανθρώπους, πόλη;
Ένα είναι το συναίσθημα που μου δημιουργεί η άδεια πόλη, ηρεμία. Αυτό συμβαίνει γιατί ξέρω ότι θα κρατήσει για λίγο και την επομένη μέρα η ζωή θα ξαναγυρίσει στην κανονικότητα. Αν, υποθετικά, αυτό κρατούσε για πάντα, ή για μεγάλο χρονικό διάστημα, θα μου δημιουργούσε τρόμο.

Ίσως μέσα από αυτές τις φωτογραφίες κάποιοι δουν την πόλη με άλλο μάτι και αναδειχθούν πράγματα που δεν φαίνονταν όταν υπήρχε κόσμος;
Ο κάθε ένας βλέπει αυτό που θέλει να δει. Όταν δημοσίευσα τις φωτογραφίες κάποιος είδε μια όμορφη πόλη, όπως κι εγώ, την ίδια στιγμή που κάποιος άλλος είδε μια τρομακτική πόλη. Το σίγουρο είναι ότι οι φωτογραφίες αυτές θα σε βάλουν να σκεφτείς.

Aπαθανατίζοντας την πόλη μέσα από αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη, νιώθεις ότι καλύπτεις και ένα ιστορικό γεγονός-ντοκουμέντο για τις επόμενες γενιές, πέραν της καλλιτεχνικής πτυχής;  
Πάντα όταν φωτογραφίζω πιστεύω ότι παγιδεύω μέσα στο κάδρο ένα κομμάτι της ιστορίας, πόσο μάλλον τώρα, που οι συνθήκες είναι τόσο δύσκολες. Νομίζω ότι όλοι έχουμε χρέος, με ό,τι μέσο διαθέτει ο καθένας, να γράψουμε την ιστορία που θα διαβάζουν οι επόμενοι.