Στο κέντρο του κόσμου

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

«Όλοι έρχονται εδώ για να ζήσουν το αμερικάνικο όνειρο. Απογοητεύονται και φεύγουν. Όπως λέει και ο Σινάτρα, αν τα καταφέρεις εδώ, μπορείς να τα καταφέρεις παντού», μας είπε ένας Ιρλανδός που ζει τα τελευταία 4 χρόνια στο κέντρο του Μανχάταν, στο κτήριο που μένουμε και εμείς, το οποίο για πολλά χρόνια λειτουργούσε σα ξενοδοχείο. «Εδώ οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν. Όλοι είναι περαστικοί», μας λέει. Αλλά αυτός είναι ακόμα εδώ.

Είμαστε στην ταράτσα, στην οποία απαγορεύεται το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ. Δύο κάμερες παρακολουθούν τις κινήσεις μας. Απέναντι μας το Central Park και ατέλειωτοι ουρανοξύστες που μάλλον φτιάχτηκαν για να αγγίξουν το χέρι του θεού. Μάλλον οι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν τον πρώτο ουρανοξύστη στην πόλη, στις αρχές του 20ού αιώνα, θα εμπνεύστηκαν από την τοιχογραφία του Μικελάντζελο, «Η δημιουργία του Αδάμ», στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα. Χανόμαστε μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κτηρίου. 21 όροφοι και αμέτρητα διαμερίσματα. Ένας φίλος, μου λέει ότι του θυμίζει το ξενοδοχείο από την ταινία «Λάμψη» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Στίβεν Κίνγκ. Ο συγγραφέας τρόμου Τζακ Τόρανς (Τζακ Νίκολσον) μαζί με την οικογένειά του, πήγε σε ένα ξενοδοχείο στο Κολοράντο, για να βρει τη χαμένη του έμπνευση. Μόνο που εκείνο το κτήριο ήταν στοιχειωμένο, ενώ το δικό μας έχει δημοσιογράφους, δικηγόρους και τραπεζίτες ενοίκους που έρχονται για λίγο διάστημα στη Νέα Υόρκη, με σκοπό ίσως να μείνουν περισσότερο ή και για πάντα. 

Είναι Πέμπτη αργά το βράδυ. Τις τελευταίες μέρες μόνο βρέχει. Παίρνουμε το μετρό και κατεβαίνουμε στη στάση Christopher St Station στο Greenwich Village με προορισμό το Employees Only, ένα μικρό μπαρ. Περιμένουμε στην ουρά για να μπούμε μέσα. Ένας από τους δυο πορτιέρηδες ο Πολ, είναι κατά το ήμισυ Έλληνας, αλλά δε ξέρει καθόλου ελληνικά. Πιάνουμε την κουβέντα μαζί του για τις γερμανικές και ουκρανικές ρίζες του και για τον έλληνα πατέρα του. Φαίνεται να μας συμπαθεί, δε μας ζητάει καν ταυτότητα και μας βάζει μέσα στο μαγαζί. Στην είσοδο μια γυναίκα είναι έτοιμη να σού πει τη μοίρα σου και το ριζικό σου, αν την πληρώσεις 30 δολάρια. Μόλις περάσεις τη χοντρή μπορντό βελούδινη κουρτίνα βλέπεις γυναίκες ελαφριά ντυμένες, άνδρες με σακάκια και πουκάμισα. Μια ξύλινη μακρόστενη μπάρα γεμάτη κόσμο και στο βάθος ένας μεγάλος φεγγίτης που από μέσα του διακρίνεις τον νυχτερινό νεοϋορκέζικο ουρανό. Ένας λατίνος διανύει την μικρή απόσταση που ενώνει τις δυο άκρες του μπαρ, και ακουμπάει τις γυναίκες χαϊδεύοντάς τες με το ποτήρι του στην πλάτη τους. Δυο Αμερικανίδες διασκεδάζουν χορεύοντας με έντονες κινήσεις, άλλοι φλερτάρουν και άλλοι τρώνε στο πίσω μέρος του μπαρ. Μόνο ένα ζευγάρι από το Μίσινγκαν, ζει τον ρετρό έρωτά του τρώγοντας, αγγίζοντας και κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον. Στα έγκατα του μπαρ, στην κουζίνα λατινοαμερικάνοι πλένουν πιάτα και μαγειρεύουν ακούγοντας σάλσα. Η ώρα έχει περάσει τα ζευγάρια της καλοκαιρινής αυτής νύχτας έχουν ήδη σχηματιστεί και φεύγουν μαζί.

Στο δρόμο προς το σπίτι, σκέφτομαι τα δεδομένα, την ανάλυσή τους, το πόσο δύσκολο είναι να εφαρμοστούν στην Ελλάδα, όλα αυτά που μαθαίνουμε εδώ στο Πανεπιστήμιο. Την ευκαιρία που μας έχει δοθεί, να περάσουμε ένα μεγάλο καλοκαίρι εδώ. Πίστευα ότι τα καλοκαίρια είναι μόνο μεγάλα στην Ελλάδα, αλλά η Νέα Υόρκη είναι το κέντρο του κόσμου. Σε κάθε γωνία της θα συναντήσεις χειμερινούς κολυμβητές, κατάδικους, μοντέλα, καθαριστές τζαμιών, γοητευτικούς φτωχοδιάβολους, ανθρώπους που έχουν μια ιστορία να σου πουν για να έχεις να γράψεις μετά. Είναι σχεδόν 3 η ώρα το πρωί, δεν μπορώ να κοιμηθώ, κάθομαι στο παράθυρο και κοιτάζω την πόλη. Ο Σταύρος μου είπε να κρατάω σημειώσεις για όλα αυτά που ζω εδώ..

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή….