Κάπου στα μέσα Νοέμβρη διάβασα συγκινημένος για ένα κοπάδι από 21 νανόχηνες που ξεκίνησαν τέλη Αυγούστου από το νορβηγικό αρκτικό κύκλο το ταξίδι τους για τα πιο θερμά κλίματα. Μέσα Σεπτέμβρη, έκαναν μια στάση στη λίμνη Μπάλατον για να ξεκουραστούν και να φουλάρουν ενέργεια. Ύστερα το πήραν πάλι εναέρια, μέχρι να προσγειωθούν στη λίμνη Κερκίνη. Σκεφτόμουν τη Μάμα Γκουζ και το μικρό Νιλς, σκεφτόμουν το φτερό της χήνας στο καπέλο του Χόλντεν Κόλφιλντ, σκέφτομαι το άλλο σαββατοκύριακο να φύγω από τη Θεσσαλονίκη και να πάω στην Κερκίνη για νανοspotting! Ή να τραβήξω για το Νυμφαίο, όπου ο χειμώνας επιτέλους κατέβηκε στους μείον 12 κι έτσι μπόρεσαν να πέσουν σε χειμερία νάρκη οι 12 «αρκτούρες» αρκούδες. Να δω τη σπηλιά που αποσύρθηκαν, να μιλώ σιγανά για να μην τις ξυπνήσω, να περπατήσω στο χιόνι και ύστερα επιστρέφοντας να κάνω παράκαμψη για τα Γρεβενά, να πιω ένα κρασί και να δοκιμάσω τα μανιτάρια για τα οποία φημίζεται όχι μόνο η περιοχή, αλλά και το εστιατόριο «Εν Αυλαίς».
Τα σαββατοκύριακα στη Θεσσαλονίκη, μετά το «όλοι έξω» που έζησε η πόλη τα Χριστούγεννα, είναι ψιλοχλωμά και ράθυμα. No fun! Ο δρόμος είναι πάντα βάλσαμο και οι μικρές εκδρομές στα πέριξ με ακτίνα δράσης τα 150 χιλιόμετρα ό,τι καλύτερο για κουρασμένους μιντιάδες σαν την αφεντιά μου: όλη τη βδομάδα έλιωσα παρακολουθώντας την κατάθεση Σαξώνη, που έδωσε στεγνά το δήμαρχο Βασίλη Παπαγεωργόπουλο, 17 φωτογραφίες του που τους απαθανατίζουν παρέα παρέδωσε στην έδρα, προκειμένου να καταρρίψει τον παπαγεωργοπούλειο ισχυρισμό πως δεν τον γνώριζε προσωπικά.
Μια πλήξη η ζωή στη Θεσσαλονίκη, σε αντίθεση με την Έδεσσα, την τελευταία μου «ανακάλυψη», και τον ξενώνα-φιλόξενο παραδοσιακό πανδοχείο «Βαρόσι Τέσσερις Εποχές». Η διαμονή στην τιμή των 60 ευρώ περιλαμβάνει θέα σε όλο το λόγγο, δωματιάρα, σάλα με τζάκι, πρωινό με παραδοσιακές πίτες, μαρμελάδες, αυγά και όλα όσα ψάχνουν τα παιδιά της πόλης για να ξεφορτώσουν. Και τώρα κατάλαβα γιατί το χρώμα στη φανέλα του πάλαι ποτέ μεγάλου Εδεσσαϊκού ήταν πράσινο: γιατί η βλάστηση οργιάζει, γιατί το ποτάμι ποτίζει και αυγαταίνει τις χλωροφύλλες, γιατί στην παλιά πόλη νιώθω οικειότητα όπως αυτή που με πλημμυρίζει όταν περιπλανιέμαι και στην αντίστοιχη της πατρίδας μου, της Ξάνθης. Αλλά και γιατί ανακάλυψα το μπαρ «Funky», που οι μουσικές του βάζουν κάτω τα μισά και βάλε αντίστοιχα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης που ξέρω. Ο Πέτρος, ο Γιώργος, η Ελένη, η Σοφούλα, ο Γιάννης, ο Θανάσης, η ομάδα που το τρέχει, είναι οι καλύτεροι ξεναγοί μου, μου δίνουν συντεταγμένες για να φύγω πέρα από την πόλη, να πιάσω Αριδαία και να βρω τα λουτρά Πόζαρ. Ιδιωτικές πισίνες με θερμοφόρα ιαματικά νερά στα 15 ευρώ, πέτρινοι ξενώνες, θεσπέσιες ταβέρνες, στάση στην «Καρατζοβίτισσα» ή στον «Διόνυσο», στην Όρμα, ή στο πιο ψαγμένης μαγειρικής «Πέτρινο», στη Φλαμουριά, που μου το σφύριξε ο Λάζαρος.
Η Έδεσσα είναι και πατρίδα δύο ιδιαίτερων και υπερταλαντούχων παιδιών, του φωτογράφου, συγγραφέα και ιδιοκτήτη του εκδοτικού οίκου Μαγικό Κουτί, Σπύρου Παλούκη, και του Παναγή Κουτσοκώστα, που επιμελήθηκε επιστημονικά και καλλιτεχνικά το παραμύθι «Wonderwood». Μια ονειρική εξιστόρηση του παρελθόντος της Έδεσσας, των θρύλων, των δοξασιών, των δασών, της φύσης, αλλά και της αληθινής ιστορίας του τόπου, που κωδικοποιήθηκε σε μία πολυτελέστατη έκδοση γεμάτη σπάνιες εικόνες και λέξεις. Αθάνατη ελληνική επαρχία, σε προσκυνώ, σε ψάχνω, σε ανακαλύπτω και κάθε σαββατοκύριακο θέλω να σε γεύομαι, να σε γνωρίζω καλύτερα. Γιατί στη Θεσσαλονίκη συναντάς κυρίως απόγνωση και απελπισίες, ρημαγμένους κάδους, χιλιομπαλωμένες ασφάλτους και πληκτικά σαββατοκύριακα.
Και γεια σου, Χαλκηδόνα μου, με τις on the road σουβλακερί σου και τα τεμάχια τα γλυκόψητα, λες και στα κάρβουνα ο ψήστης ρίχνει μέλι! Μετά έρχεται Δευτέρα και στον Βαρδάρη πάλι συνεχίζεται η δίκη για την υπεξαίρεση από τα ταμεία του δήμου, στο αστυνομικό μέγαρο της Μοναστηρίου οι των εσωτερικών υποθέσεων θα ψάχνουν να κουμπώσουν την ιστορία για τους αστυνομικούς που έκαναν κολεγιά στην ντρόγκα με τους Αλβανούς εμπόρους, βαρδάρης θα φυσά και θα παγώνει το χώμα στο εργοτάξιο που είναι μήνες τώρα η Νέα Παραλία. Γι’ αυτό το άλλο σαββατοκύριακο ορκίστηκα να πάω για νανόχηνες στην Κερκίνη ή για τα κοιμισμένα γκρίζλι του Νυμφαίου. Έξω από την πόλη η ζωή είναι πολύχρωμη! Ακολουθήστε τους δρόμους Ε-86 και Ε-95 και διαπιστώστε το ιδίοις όμμασι.
15°
