Από τη μια, η συμμορία τοκογλύφων, από την άλλη, η στρίφνα και οι κόνξες του Χριστιανόπουλου – τι βγάζει η πόλη; θα αναρωτηθεί ένας που την προσεγγίζει μιντιακώς: εγκληματίες και ζοχάδες! Αλλά δεν είναι έτσι, το ξέρεις εσύ που την περπατάς, την τριγυρνάς και συγκολλάς κάθε Πέμπτη τα εκατοντάδες μικρά της zeitgeist και τα σπάνια αρώματά της. Η άλλη Θεσσαλονίκη, η τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά, εντός κέντρου ή έξω, όπως, καλή ώρα, εκεί, στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή. Απέναντι από το Praktiker της Θέρμης, Κυριακή βράδυ, καθώς οι αδειούχοι οικότροφοι μαθητές επιστρέφουν με τα καθαροπλυμένα ρούχα τους, γιατί αύριο είναι μια καινούργια εκπαιδευτική μέρα. Διδάσκονται τη γεωργική και την ανθοκομική, την κτηνοτροφία, τη γεωπονία, αλλά και τα κανονικά μαθήματα του γυμνασίου και του λυκείου. Παιδιά από τη Βέροια, το Μελισσοχώρι, τη Νάουσα και την Καλαμαριά, φατσόνια που δεν θέλουν να γίνουν djs ή δικηγόροι, γιατροί ή graphic designers, αλλά να ασχοληθούν με τη γη. Είναι και μόδα, άλλωστε, καθώς και στη Θεσσαλονίκη λόγω κρίσης όλοι αίφνης ανακάλυψαν το μικρό γεωργό που κρύβουν μέσα τους.
Η Σχολή Περρωτή, όπου είχα την τύχη να ξεναγηθώ, φιλοξενείται σε μια ευλογημένη γη με θέα αλλά και γόνιμα εκτάρια. Έχει στάβλους και θερμοκήπια, τυχερά είναι αυτά τα π0αιδιά που τη φοιτούν. Και τα φατσόνια όλο ερωτήσεις είχαν να κάνουν. Και τι δεν είπαμε με αυτά τα πουλιά που όλο παρατηρήσεις έχουν για την πόλη κι όλα θέλουν να τα μάθουν, για τους Red Hot Chili Peppers, τον Χριστιανόπουλο, τη ζωή πριν το ίντερνετ και τη Θεσσαλονίκη πριν τα πολυκαταστήματα, τότε που σνίκερς γιουγκοσλάβικα σαν του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ ψωνίζαμε από τον «Κατράντζο».
Λίγες μέρες αργότερα, επισκέφτηκα το Μουσείο Φωτογραφίας, που προετοιμάζεται για τη Photobiennale, και σε αυτά τα πλαίσια ο διευθυντής του Βαγγέλης Ιωακειμίδης προσκαλεί διάφορους φωτογράφους να γνωρίσουν τη Θεσσαλονίκη, να την αναψηλαφίσουν, να τη δουν με τη ματιά τους και να παράξουν εικόνες-αφηγήσεις για το εδώ, που θα εκτεθούν. Ο Fouad Elkoury, Παριζιάνος, Λιβανέζος, Παλαιστίνιος, ανακατεμένα αίματα, μού εξομολογείται πως δεν μπορεί να καταλάβει τι συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις, που ο χρόνος τούς ρίχνει απανωτά layers, αλλά πάντα μπορείς σχεδόν διάφανα να δεις το χθες, εδώ υπάρχουν μόνο κάποια σημάδια-μνημεία, που όμως περικυκλώνονται από μοναδικό οικιστικό και αρχιτεκτονικό χάος. «Ρωτούσα νέα παιδιά που μιλούν αγγλικά ποιο είναι το άγαλμα της πλατείας Αριστοτέλους ή κατά πού πέφτει το Γεντί Κουλέ και το μόνο που εισέπραττα ήταν άγνοια. Τι διάολο θα παράξω, μου λες;» Μπίνγκο! Ενάμισι εκατομμύριο κόσμος μένει εδώ και όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο παρόν, τα πολυκαταστήματα, τη Βαλαωρίτου, τα ραντεβού στην Καμάρα, τα γήπεδα, χωρίς μνήμη, παγιδευμένοι σε ένα τώρα.
Θέλει όρεξη, μεράκι, γνώση και ψάξιμο για να συνδέσεις αυτό που υπάρχει με αυτό που υπήρξε. Να αναστήσεις, έστω και στο μυαλό σου, τα χνώτα των πολιτισμών, εβραϊκού, αρμένικου, μουσουλμανικού, ελληνικού, που τέτοιες παγωμένες μέρες σαν αυτές έβγαιναν από τα στόματα σαν λέξεις ή ανάσες φτιάχνοντας τον πολυπολιτισμό του κάποτε. Το άγαλμα του Αριστοτέλη στην Αριστοτέλους και το Επταπύργιο-Γεντί Κουλέ που ακούγονταν τα ρεμπέτικα των κατάδικων, που μάγεψαν τον Χριστιανόπουλο όταν ήταν παιδί, θέλει γενναιότητα να τα βρεις.
13°
