Ο συγγραφέας Roger Pielke και το βιβλίο του για την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις λύσεις για την κλιματική κρίση.
H πολωτική εντάση στον δημόσιο διάλογο περιλαμβάνει και το πρόβλημα τηςκλιματικής αλλαγής. Ο Roger Pielke, συγγραφέας του βιβλίου «The Climate Fix: What Scientists and Politicians Won't Tell You About Global Warming», ανησυχεί τόσο για τις περιβαλλοντικές συνέπειες των εκπομπών θερμοκηπίου όσο και για τα κινήματα "Extinction Rebellion" και την επιρροή που έχει η Greta Thunberg.
Ο Pielke προσπαθεί να εξηγήσει στο ευρύ κοινό ότι έχουμε την τάση να μετράμε φυσικές καταστροφές -τους τυφώνες ας πούμε- με κριτήριο τις ζημιές που αφήνουν πίσω τους, το ανθρώπινο και υλικό κόστος. Αυτό το κόστος εξαρτάται από τις υποδομές μας: στις φτωχές χώρες οι θεομηνίες προκαλούν καταστροφή· στις ανεπτυγμένες όχι και τόσο. Υπάρχουν κοινωνίες πιο ευάλωτες από άλλες στα γεωφυσικά φαινόμενα -αλλά όσο αλλάζουν τα γεωφυσικά φαινόμενα, αλλάζουν και οι κοινωνίες. Σήμερα έχουμε μεγαλύτερη δύναμη και περισσότερα μέσα για να αντιμετωπίζουμε τα γεωφυσικά φαινόμενα.
Μόλις πριν από 20 χρόνια παραδεχτήκαμε ότι οι κοινωνικές αλλαγές επηρεάζουν το κλίμα. Αλλά αρχίσαμε να υπολογίζουμε τις φυσικές καταστροφές με όρους χρήματος: σήμερα είναι πολύ ακριβή η αποκατάσταση των ζημιών γιατί είναι πολύ ακριβά τα υλικά και η εργατική δύναμη ενώ ταυτοχρόνως έχει ανέβει η απόλυτη αξία των σπιτιών και των εκτάσεων που ίσως ζημιωθούν από φυσικά φαινόμενα. Η τιμή των καταστροφών έχει πραγματικά εκτοξευτεί. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι συχνότερες και δριμύτερες.
Ο ακτιβισμός που ακολούθησε την αποτυχία του πρωτοκόλλου του Κιότο ταυτίζει την κλιματική απορρύθμιση και την υπερθέρμανση με τις φυσικές καταστροφές -όμως ο Pielke υποστηρίζει ότι αυτό δεν συμβαίνει. Ο τυφώνας Katrina, τον οποίον ο Al Gore παρουσιάζει στην ταινία του “An Inconvenient Truth” (2006) ως αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης, ήταν ένα σχεδόν συνηθισμένο φαινόμενο. Το πρόβλημα που επακολούθησε ήταν η αμέλεια της πολιτείας της Λουιζιάνα και της κεντρικής κυβέρνησης έναντι των πληγέντων. Ο Pielke πιστεύει ότι χρειάζεται πολιτική σε βάθος αιώνα για να μηδενίσουμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και να κάνουμε τις απαραίτητες προσαρμογές: είναι αφελές να πιστεύουμε στη διαδικασία του επείγοντος που απαιτεί από τους ανθρώπους ριζικές μεταβολές στον τρόπο ζωής και κατανάλωσης. «Όσο προχωρεί η τεχνολογία,» λέει, «τόσο ικανότεροι γινόμαστε στη μείωση των εκπομπών, αν έχουμε φυσικά τη σωστή πολιτική και παίρνουμε τα σωστά μέτρα. Η ανάπτυξη ευνοεί τις καθαρές μορφές ενέργειας κι αν συνεχίσουμε έτσι το 2050 θα έχουμε πετύχει υποδιπλασιασμό των εκπομπών CO2.» Ο Pielke δεν πιστεύει στα σενάρια της καταστροφής.
To βιβλίο του Roger Pielke "the climate fix"
Σχετικά με την πυρηνική ενέργεια που διχάζει το κοινό και τους πολιτικούς, ο Pielke λέει ότι καθώς δεν δημιουργεί εκπομπές άνθρακα θα έπρεπε να είναι η ενέργεια εκλογής. Αν αρνηθούμε την πυρηνική ενέργεια, ο στόχος για το 2050 δεν θα επιτευχθεί: η Κίνα, η Ινδία και η νοτιοανατολική Ασία θα αυξήσουν δραματικά τα αέρια του θερμοκηπίου και θα επηρεάσουν το κλίμα σε ολόκληρο τον πλανήτη. Χρειάζεται μια καινούργια γενιά πυρηνικής ενέργειας και πυρηνικών εγκαταστάσεων που να μην τρομάζει τους ανθρώπους. Η πυρηνική ενέργεια θα πρέπει να συνδυαστεί με τεχνικής χημικής αναχαίτισης του CO2, με την αιολική και ηλιακή και γεωθερμική ενέργεια ―αλλά μόνο η πυρηνική θα δώσει την ενεργειακή αφθονία που χρειαζόμαστε δεδομένου του τεράστιου πληθυσμού της γης.
Η χημική αντιμετώπιση του CO2 έχει επίσης ενδιαφέρον διότι θα επιτρέψει τη χρήση ορυκτών. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αιχμαλωτίσουμε το CO2 αλλά πρέπει να υπολογιστεί το κόστος, η αποθήκευσή του, η πιθανή του αξιοποίηση και τα λοιπά. Στο βιβλίο του, ο Αμερικανός επιστήμονας μιλάει για τον «τεχνολογικό αγνωστικισμό», για το ότι πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στις πιθανότητες να χρησιμοποιήσουμε τεχνολογίες που δεν είχαμε σκεφτεί. Για παράδειγμα, η «αιχμαλωσία του CO2 από τον αέρα είναι μια μορφή γεωμηχανικής που πρέπει να ερευνήσουμε αλλά με κάποια ταπεινότητα: γενικά η γεωμηχανική μπορεί να γεννήσει τέρατα.
Τέλος, αν και συσσώρευση διοξειδίου στην ατμόσφαιρα είναι αποτέλεσμα των οικονομικών μας δραστηριοτήτων, είναι απλοϊκό να συνδέονται με ένα συγκεκριμένο σύστημα αγοράς. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τις οικονομικές μας δραστηριότητες: η οικονομική ανάπτυξη μάς επιτρέπει μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής, τερματισμό των λιμών, απελευθέρωση των γυναικών ―η κοινωνική πρόοδος συμβαδίζει με την οικονομική. Όσοι πιστεύουν στην επιβράδυνσή της ίσως βλέπουν μόνο την κατάσταση στις ανεπτυγμένες χώρες· η επιβράδυνση της ανάπτυξης στις φτωχές χώρες θα είχε ολέθριες συνέπειες. Εξάλλου, ακόμα κι αν η απο-ανάπτυξη βοηθούσε το περιβάλλον δεν θα μπορούσαμε να πείσουμε κανέναν: όλος ο κόσμος προσβλέπει στη βελτίωση των βιοτικών συνθηκών του. «Φαίνεται ότι η οικολογία είναι μια ενασχόληση των πλουσίων,» καταλήγει ο Pielke. «Αρχίσαμε να νοιαζόμαστε για το περιβάλλον όταν κατακτήσαμε ένα υψηλό επίπεδο ζωής. Κι όμως η ανάπτυξη μάς έχει βοηθήσει να βγάζουμε περισσότερα προϊόντα από μικρότερη επιφάνεια καλλιεργημένης γης. Η βελτιστοποίηση της τεχνολογίας θα μας βοηθήσει ακόμα περισσότερο στην καλή χρήση των πόρων μας. Αυτό δεν σημαίνει ωστόσο καμιά βεβαιότητα για το μέλλον: μπορεί να μας συμβεί μια ιική πανδημία πέντε φορές πιο θανάσιμη από την Covid 19· μπορεί να πέσει στη γη πελώριος αστεροειδής, ή να εκραγεί ηφαίστειο σαν εκείνο που εξερράγη το 1815 στην Ινδονησία.
Οι διακυμάνσεις της παραγωγής ενέργειας από τον ήλιο και τον άνεμο δημιουργούν μεγάλες προκλήσεις στη διαχείριση του ενεργειακού μας συστήματος, με την αποθήκευση και το υδρογόνο να είναι οι κύριες απαντήσεις
Υποθαλάσσιες έρευνες σε βάθος 5.000 μέτρων αποκάλυψαν ένα τεράστιο κοίτασμα μαγγανίου που περιέχει και αρκετό κοβάλτιο για να καλύψει τις ανάγκες της Ιαπωνίας για περίπου 75 χρόνια
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
10°
