Της Jan Sanders, διευθύντριας του Arcadia Center, Athens
Ξέρω ότι θα με υποδεχτούν ζεστά στο μεζεδοπωλείο Μικρή Βουλή, στην «καλoκρυμμένη» πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι. Εκεί, ο Κώστας και τα απογευματινά παιδιά, Σάκης, Βλαδίμηρος και Θανάσης, προσφέρουν φρέσκα, προσεκτικά προετοιμασμένα και γευστικά εδέσματα. Φυσικά δεν κάνουν μόνο αυτό, αλλά «σερβίρουν» παράλληλα και μια ατμόσφαιρα φιλική, γαλήνια και αναπαυτική. Αυτό το ιδιαίτερα ευχάριστο μάθημα είναι που οι περισσότεροι επισκέπτες, προσωρινοί ή και μόνιμοι όπως εγώ, μπορούν να ελπίζουν να ζήσουν στην Αθήνα.
Υπάρχει κι ένα ακόμα δίδαγμα της Αθήνας, το οποίο άργησα λίγο να μάθω. Οι Αθηναίοι, όπως και οι Έλληνες γενικότερα υποψιάζομαι, θυμούνται ενεργά. Και οι χώροι που στεγάζουν αυτές τις μνήμες δεν είναι απλώς τοπία και μνημεία για να παρατηρηθούν με σεβασμό από μακριά, αλλά κομμάτια με δικό τους παλμό που σχηματίζουν το χαρακτήρα της πόλης.
Το Άλσος Σκοπευτηρίου Καισαριανής, όπου βρίσκεται το πανέμορφο μνημείο για τα θύματα της αντίστασης στην κατοχή, είναι ένα από αυτά τα σημεία. Σε μία πρόσφατη επίσκεψή μου, παρατήρησα ότι οι ερειπωμένες αίθουσες στο πίσω μέρος του νεοκλασικού που αρχικά χρησιμοποιούνταν ως σκοπευτήρια (και όπου με χαρά έμαθα ότι στο μέλλον θα στεγάσουν το νέο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης) έχουν αντικατασταθεί με κήπο τριαντάφυλλων. Κοιτώντας τον κήπο φαίνονται όλα ειρηνικά αλλά περνάνε μερικά λεπτά και τα παιδιά με τα σκέιτμπορντ και το γκράφιτι τραβούν την προσοχή σου. Μήπως όμως είναι τελικά το γκράφιτι, τα παιδιά, τα σκέιτμπορντ, τα ποδήλατα, οι συνταξιούχοι και οι περιπατητές με τους σκύλους τους η αιτία που είναι τόσο ζωντανές οι μνήμες που κυριεύουν αυτό τον εκπληκτικό χώρο στη χαμηλότερη πλαγιά του Υμηττού;
20°
