Ακούγεται σαν διάλειμμα θερινού κινηματογράφου άλλων εποχών («μπατιρόσπορος, Ταμ-ταμ, ροξάκιαααα»), Έστω κι αν εΙναι αυτά που ήπιαμε/φάγαμε στρωμένες σε καφέ τις τελευταίες μέρες: καφέδες, σοκολάτες, τοστ. Και πάλι καλά, δηλαδή…
Πάλι καλά, γιατί υπάρχουν καφετέριες που δεν φτιάχνουν τοστ (!!!) ακόμα και σήμερα, στην εποχή της σχεδόν-τζαμπουίτας τοστιέρας. Με φτηνές δικαιολογίες («μας έχει χαλάσει το μηχάνημα» – σιγά τον πύραυλο!) σε παραπέμπουν σ’ έναν κατάλογο με πολλά υποσχόμενα σάντουιτς. Κατά καιρούς τα τρως όλα, ειδικά αυτά με πολύσπορο ψωμί/σπόρους παπαρούνας/λιαστές ντομάτες κ.λπ., κ.λπ., τα υπερσύγχρονα και υπερ-υγιεινά… απλώς μερικές φορές ψοφάς για ένα τετράγωνο τοστ ζαμπόν-κασέρι, καλοψημένο και εντελώς παραδοσιακό έως ντεμοντέ. Είναι το “comfort food” που λένε οι Αμερικάνοι, το κατιτίς-στο-πόδι που σε πάει πίσω είτε στην εφηβεία σου (που αν μεγάλωσες σε επαρχία τρεφόσουν με τοστ, κανονικά) είτε σε φοιτητικά χρόνια (που τρεφόσουν επίσης με τοστ, άντε και καμιά μπίρα). Λένε ότι και ως φαντάρος με τοστ την έβγαζες, αλλά δεν έχω κάνει φαντάρος οπότε δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά.
Τέλειο τοστ λοιπόν σερβίρει το «Αθηναϊκόν», ένα από τα τελευταία παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία της Αθήνας. Έχει στάνταρ πελατεία που μεγαλώνει μαζί με το προσωπικό, και καινούργιες φάτσες (αλλά όχι επιπέδου trendy – μην τρελαινόμαστε κιόλας). Οι παρέες σοβαρών κυριών που μαζεύονται τα απογεύματα για τσάι είναι συγκινητικές: έχουν τα δικά τους τραπέζια, τις δικές τους γκαρσόνες, τις επί-20-και-πλέον-έτη δικές τους προτιμήσεις. Παρόλο που μ’ αρέσει πολύ το τοστ (και το θεϊκό κοκ) του «Αθηναϊκού», πηγαίνω επειδή ζηλεύω τις κυρίες κάποιας ηλικίας με τα βαριά μπιζού και τα φουσκωτά μαλλιά, τα μεταξωτά φουλάρια και τις τετράγωνες δερμάτινες τσάντες: θέλω να γίνουμε 90 ετών με τις φίλες μου και να πίνουμε αφριστούς καπουτσίνους σε αντίστοιχα στέκια, και να μας κοιτάζουν με ζήλια τίποτα κακόγουστες νεότερες.
Καλά, ως τότε κάνουμε ό,τι μπορούμε. Βρεθήκαμε, τέσσερις φίλες, στο “Daily” ένα μεσημέρι Σαββάτου – στο μοναδικό ίσως καφέ του Κολωνακίου όπου μπορείς να καθίσεις με την ησυχία σου χωρίς να ποδοπατηθείς οποιοδήποτε Σάββατο του χειμώνα. Ήπιαμε χυμούς και καφέδες, είπαμε για τότε που τα παιδιά μας ήτανε μικρά και χαριτωμένα (τώρα είναι μεγάλα και κάπως γαϊδουρινά ώρες-ώρες, αλλά τα αγαπάμε ακόμα. Άλλωστε, μπορεί να στρώσουν. Κι εμείς γαϊδούρες ήμασταν κάποτε, αλλά έχουμε έρθει στα ίσα μας). Δεν συναντιόμαστε συχνά όλες αντάμα, αναρωτιέμαι πώς θα τα βολέψουμε σε ανάλογες συναντήσεις όταν κάποτε με το καλό πατήσουμε τα 90. Και πώς θα είναι τα στέκια τότε.
Μια μέρα ξέπεσα και στο “Café d’ Athenes” – λέω «ξέπεσα» γιατί βρέθηκα στο κέντρο με φρικτή πείνα/δίψα και χωρίς πρόθεση να «καθίσω κάπου». Ήμουν ωστόσο έξω από το “Café d’ Athenes” που παλιά ήταν «Ζόναρ’ς» και κάναμε εκεί τις συνεντεύξεις μας. Θέλω να πω, όσοι δουλεύαμε σε εφημερίδες και περιοδικά της περιοχής, τα ραντεβού για κυριλέ συνεντεύξεις τα δίναμε στον «Ζόναρ’ς». Έφτιαχνε υπέροχο τοστ, ζεστή σοκολάτα, καφέδες – και μπορούσες να τα χρεώσεις όλα αυτά στην εφημερίδα αν ήσουνα λιγάκι γύφτος.
Για μυστήριο λόγο, τη μέρα που κάθισα στο “Café d’ Athenes” δεν είχανε τοστ (μάλλον είχε χαλάσει το μηχάνημα, που είναι υπερσύγχρονο και ψήνει 70 τοστ ταυτόχρονα ενώ ρίχνει Ταρό και σφυρίζει κλέφτικα). Η σοκολάτα που μου φέρανε ήτανε περίπου σαν αυτήν που φτιάχνω στο σπίτι μου, νερουλή και κρύα, μόνο που εγώ δεν την χρεώνω (άσχετα που δεν μου τη ζητάει και κανένας). Κι ενώ το μέρος είναι τεράστιο, φωτεινό, ευάερο και, χμ, φωτεινό λέμε… η βαβούρα του είναι απίστευτη. Λες κι έχει απορροφηθεί το νταβαντούρι των προηγούμενων γενεών από τους τοίχους και τα πατώματα, κι όσο κι αν ανακαινίστηκε το καφέ, όσο κι αν λάμπει πάνω στην Πανεπιστημίου, σου παίρνει τα αυτιά. Με το βάρος του παρελθόντος; Με την άνοστη σοκολάτα του παρόντος; Ποιος ξέρει…
Για να κλείσει η τουρνέ στις καφετέριες: άσχετη μέρα εντελώς βρέθηκα στο “Café Bar Libre”, στο οποίο δεν είχα ξαναπάει ποτέ. Είχε ευχάριστη μουσική, όχι «σου παίρνω το κεφάλι γιατί είμαι raver dj αν θέλεις να ξέρεις». Δεν ήξερα κανέναν εκεί, οι θαμώνες ήτανε ζευγαράκια, φίλοι από το στρατό, κι άλλα ζευγαράκια. Το τοστ ήταν αξιοπρεπές, ο χυμός επίσης, ο καπουτσίνος είχε πηχτό αφρό. Αισθάνεσαι μια ηρεμία όταν όλα κυλούν όπως πρέπει στην οποιαδήποτε καφετέρια, ένα είδος γαλήνης που σε κάνει να αφήνεις και πουρμπουάρ άμα λάχει. Ειδικά όταν έχεις φάει καπακωτά δύο τοστ. Κάτι που πιθανώς να μπορείς να κάνεις και στα 90 σου, με μια μασέλα της προκοπής (και δύο μαλακά τοστ)...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
