Αφιέρωμα Νότια Προάστια: Η Εβελίνα Νικόλιζα μιλάει για το Καβούρι, τη Βουλιαγμένη και τη Βάρκιζα.
Ας αρχίσουμε με ένα γεγονός… Ζούσα πάντα στα Νότια Προάστια από την πρώτη μέρα που ήρθα στον μάταιο τούτο κόσμο, οπότε δεν έχω ιδέα πώς είναι να ζεις αλλού. Νιώθω πολύ τυχερή που ήρθαν έτσι τα πράγματα γιατί λατρεύω να βλέπω τη θάλασσα (αν και από τότε που μετακόμισα και ήρθα σε δικό μου σπίτι, πάλι στα Νότια, δεν την πολυβλέπω και αυτό μου στοιχίζει κάπως, αλλά και μόνο που ξέρω ότι είναι εκεί δίπλα χαμογελάω μόνη μου). Δεν θα ήθελα να ζήσω πουθενά αλλού και επιμένω σε αυτή τη σκέψη ακόμα και τα καλοκαίρια που οι δρόμοι φρακάρουν και μένεις κολλημένος στο φανάρι για πάντα γιατί πάνε όλοι για μπάνιο. Και αυτό δείχνει αληθινό commitment, αν μη τι άλλο. Θα ήθελα πολύ να έχω κι εγώ το δικό μου μυστικό για τα Νότια Προάστια, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς… τίποτα τόσο όμορφο δεν μπορεί να μείνει μυστικό για πολύ καιρό. Η αγαπημένη μου διαδρομή είναι από Γλυφάδα προς Αγία Μαρίνα και ακόμα παραπέρα, παραλιακά, ιδανικά να είναι ηλιοβασίλεμα και να έχει δροσερό αεράκι για να είναι ανοιχτό το παράθυρο, να βγάζω έξω το χέρι μου και να δημιουργώ κύματα στον αέρα όπως κάνουν στις ταινίες.
Βλέποντας έξω από το παράθυρο νιώθω ότι όλα θα πάνε καλά, ακόμα και όταν δεν πηγαίνουν τελικά.
Νομίζω ότι αν έρθει κάποιος για πρώτη φορά στα Νότια πρέπει σίγουρα να πάει μια βόλτα για περπάτημα στο Καβούρι, να πιει έναν καφέ στην ταράτσα του Swell στη Βουλιαγμένη με θέα τη θάλασσα και να καταλήξει σε θερινό σινεμά στη Βάρκιζα.
Αν τα Νότια Προάστια ήταν μουσική σίγουρα θα ήταν το «Waltz των ματιών» του Σταύρου Λάντσια.
