Σχόλιο για την ειδική σήμανση στο τέλος του πεζοδρόμιου για παιδικά ή αναπηρικά καροτσάκια που τοποθέτησε ο Δήμος Αθηναίων και την καταστροφή τους 7 μήνες μετά.
Μια ηλιόλουστη ημέρα του περασμένου Μαρτίου κατέβαινα την Πατριάρχου Ιωακείμ. Περπατούσα αφηρημένη και καθώς το βλέμμα ξεμάκρυνε, μια εκτυφλωτική λάμψη με χτύπησε στα μάτια και θαμπώθηκα. Από μακριά έμοιαζε σαν ζωγραφιά σε φλούο κίτρινο και πορτοκαλί χρώμα τοποθετημένη λοξά σε κάθε γωνία του δρόμου. Αν δεν πλησίαζα για να δω περί τίνος πρόκειται, θα μπορούσα εύκολα να σκεφτώ πως κάποιος μόλις είχε χάσει ένα μαξιλαράκι του ΙΚΕΑ.
Τίποτα απ' αυτά. Ο Δήμος είχε τοποθετήσει (και σωστά) ειδική σήμανση στο τέλος του κάθε πεζοδρόμιου έτσι ώστε να μένει ελεύθερος ο χώρος για να διασχίζουν χωρίς εμπόδια τη διάβαση παιδικά ή αναπηρικά καροτσάκια. Δεν ήταν μόνο το φλούο που ξένιζε, ήταν και το ανάγλυφο της κατασκευής. Ήταν τόσο «φωναχτή» η αντίθεση που δημιουργούσε αυτό το ινσταλέισιον σε σχέση με τα χρώματα του αστικού περιβάλλοντος και το γκρίζο του δρόμου… σαν ξεχασμένο φωτορυθμικό σε ντισκοτέκ που δεν χορεύει άνθρωπος.
Προσπάθησα να καταλάβω τι είχαν στο μυαλό τους οι κατασκευαστές, κυρίως τι είχε στο μυαλό του ο Δήμος όταν ενέκρινε το πρότζεκτ, χωρίς να βγάλω συμπέρασμα. Το φωτογράφησα όμως επειδή, όπως και η Λώρα Μαρς στην ταινία του Κάρπεντερ, έβλεπα μέσα από τα μάτια μου το επικείμενο έγκλημα να έρχεται.
Και ήρθε! Σας το παρουσιάζω proudly. Επτά μήνες αργότερα, οι φωτογραφίες δείχνουν ό,τι απόμεινε από τα απομεινάρια ενός πρότζεκτ. Επόμενο project coming soon to a theater near you.
18°
