Ο Λόφος του Στρέφη μέσα από τη ματιά ενός κατοίκου της περιοχής και η επόμενη μέρα.
Πολύ πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι ο Δήμος Αθηναίων, στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου στις 18 Ιανουαρίου, ενέκρινε «την εκπόνηση των απαιτούμενων μελετών για το σύνολο των κατασκευαστικών εργασιών συντήρησης και αναβάθμισης υποδομών» στον Λόφο του Στρέφη, με χρηματοδότηση της εταιρείας PRODEA lnvestments.
Ο Λόφος του Στρέφη είναι η περιοχή στην οποία μεγάλωσα τη δεκαετία του ‘80. Έμαθα και έπαιζα μπάσκετ στον Αστέρα Εξαρχείων· το γήπεδο τότε ήταν κάθετο στη σημερινή του διαγράμμιση και δεν είχε κατασκευαστεί το κλειστό, που σήμερα ρημάζει, αλλά τότε το ονειρευόμασταν. Η γυναικεία ομάδα είχε έδρα σε διάφορα κλειστά γήπεδα της Αθήνας – στην Καισαριανή, στο Μετς – που ήταν καλύτερα και πληρούσαν τις προδιαγραφές για την κατηγορία μας. Όταν είχαμε αγώνες, δίναμε ραντεβού νωρίς το πρωί τα Σαββατοκύριακα, συχνά στην Πλατεία Εξαρχείων,και πηγαίναμε, με τη συγκοινωνία ή με ταξί, σε διάφορα γήπεδα στις γειτονιές της Αθήνας. Μαζί μας ήταν πάντα ο Ανδρέας Μαζαράκης, εμβληματική μορφή των Εξαρχείων τότε, που παραιτήθηκε από την προεδρία του συλλόγου το 2015, μετά από περισσότερα από 35 χρόνια πρόεδρος και 55 συνολικά ενασχόλησης με την ομάδα (στη συνέχεια ο Αστέρας έγινε «αυτοδιαχειριζόμενος» και τα ίχνη του, τουλάχιστον στο διαδίκτυο, χάθηκαν). Μία φορά τον χρόνο μας πήγαινε ένα Σάββατο πρωί στη Θεμιστοκλέους να μας αγοράσει καινούρια αθλητικά. Στις προπονήσεις τρέχαμε τον γύρο του Στρέφη, στον περιφερειακό χωματόδρομο, και ανεβοκατεβαίναμε τα εκατοντάδες σκαλιά μέχρι την Καλλιδρομίου.
Το σχολείο μας ήταν το 42ο δημοτικό στην οδό Πουλχερίας, που τότε συστεγαζόταν με το 36ο, που πλέον είναι μόνο του. Θυμόμουνα το κτήριο πολύ μεγαλύτερο, την αυλή όπου παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους τεράστια, αλλά σήμερα μου φάνηκαν μικρά. Με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές μας πηγαίναμε στην παιδική χαρά του λόφου, κάτω από την ταβέρνα «ο Εξωστρεφής» (υπάρχει ακόμα), που ήταν μία από τις δύο που λειτουργούσαν.
Την δεκαετία του ’80 ο λόφος του Στρέφη ήταν ένας τόπος ασφαλής, καθαρός και ευχάριστος για παιδιά, κυκλοφορούσαμε μόνοι μας, παίζαμε μπασκετάκι στο γήπεδο, μονότερμα στην παιδική χαρά, και μαθαίναμε μονόζυγο. Ξέραμε βεβαίως ότι και τότε κάποιες φορές γινόταν επεισόδια στα Εξάρχεια, βλέπαμε ενίοτε σύριγγες στα μονοπάτια, αλλά δεν χαρακτήριζαν αυτά την περιοχή μας.
Δυστυχώς, τα επόμενα χρόνια η ευρύτερη περιοχή της Νεάπολης Εξαρχείων σταδιακά υποβαθμίστηκε και ο λόφος ακόμα περισσότερο. Υπήρξε μια περίοδος που οι εμπρησμοί αυτοκινήτων στην Εμμανουήλ Μπενάκη, στο τμήμα που είναι στον περιφερειακό, ήταν πολύ τακτικό φαινόμενο. Ελπίζω ότι ο Δήμος Αθηναίων θα καταφέρει με τη σχεδιαζόμενη παρέμβαση να αναβαθμίσει τον λόφο και να τον αποδώσει ξανά σε όλους τους Αθηναίους. Αξίζει η περιοχή, είναι γεμάτη πράσινο, μέσα στο κέντρο της πόλης, με υπέροχη περιμετρική θέα και χώρους για άθληση, ξεκούραση, πικνίκ και διασκέδαση (θεατράκι, καφέ, κ.α.). Δεν μπορώ να φανταστώ κάποια άλλη χώρα της Ευρώπης που θα είχε αφήσει να ρημάξει σε τέτοιο βαθμό μία τόσο όμορφη περιοχή στο κέντρο της πρωτεύουσάς της.
Αρκετοί κάτοικοι της περιοχής αντιδρούν: «λόφος δημόσιος και ανοιχτός σε όλες και όλους», «όχι στην εμπορευματοποίηση», και άλλα παρεμφερή συνθήματα υπάρχουν στην περιοχή. Ωστόσο, η πρόσβαση στον Λόφο θα εξακολουθήσει να είναι ελεύθερη για όλους και μετά τα έργα. Η μόνη δικαιολογημένη ανησυχία κατά τη γνώμη μου είναι να μην γίνει πάλι μία προβληματική παρέμβαση (τόσο θεσμικά όσο και ως αποτέλεσμα) όπως αυτή του Μεγάλου Περιπάτου το περασμένο καλοκαίρι. Η επιλογή να χρηματοδοτηθούν οι μελέτες - ελπίζω και τα έργα στη συνέχεια - από ιδιώτη χορηγό (παρά το ότι η κυβέρνηση έχει θέσει στη διάθεση του Δήμου ένα κονδύλι 40 εκατ. ευρώ από το ΠΔΕ) θα συμβάλει στην επιτάχυνση της διαδικασίας καιαξίζει συγχαρητήρια, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από ενημέρωση και λογοδοσία.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
