Περιηγήσεις στην πόλη στο ξημέρωμα της Πρωτοχρονιάς

Έτρεχε στο ψιλόβροχο και στην παγωνιά, αντίθετα στην οδό Πανεπιστημίου, δείχνοντας να μη δίνει σημασία στο λεωφορείο που τον πλησίαζε. Η νέα χρονιά, το 2019, είχε ήδη ξεκινήσει την πορεία της στο χρόνο και το κέντρο της Αθήνας ήταν αισθητά πιο ήσυχο από άλλες πρωτοχρονιές.

Απέναντί του, στη γωνία της οδού Πανεπιστημίου με την πλατεία Ομονοίας, «έλαμπε» μέσα στη βαριά συννεφιασμένη ατμόσφαιρα το πρόσφατα ανακαινισμένο τετραώροφο κτίριο που οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα, κατά πάσα πιθανότητα βάσει σχεδίων του αρχιτέκτονα Ερν.Τσίλερ. Είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες καθώς για ένα μεγάλο διάστημα λειτούργησε ως ξενοδοχείο, αρχικά με την επωνυμία «Βικτώρια» μεταξύ των ετών 1912-1926, και μετέπειτα ως «Εξέλσιορ» για να περάσει σε φάση παρακμής μεταπολεμικά.

Περπατώντας την οδό Πανεπιστημίου περνάμε μπροστά από το Rex, στο ανακαινισμένο ισόγειο του κτιρίου στεγάζεται το Μικρό Εθνικό, η ανανεωμένη παιδική και εφηβική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με παραστάσεις και προτάσεις για νέους κάθε ηλικίας. Περνώντας από το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών σταματάμε μπροστά στις δύο υπεραιωνόβιες ελιές που μεταφυτεύθηκαν πριν μερικά χρόνια από το χωριό Ελαιώνας, στην περιοχή της Αιγιαλείας, προκειμένου να διασωθούν λόγω των έργων που έγιναν για την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής στο τμήμα Κορίνθου - Πατρών.                                                                                                                                                                                                                                                                         

Στην απέναντι μεριά του δρόμου και λίγο πιο κάτω διακρίνεται το κεντρικό κτίριο της Τράπεζας της Ελλάδος. Καθώς το προσπερνάω, ως οικονομικός συντάκτης, μου έρχονται στο νου οι πρόσφατες αναφορές του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρα παραδίδοντας την έκθεση για την ενδιάμεση νομισματική πολιτική. Είναι η πρώτη Έκθεση, είπε, που παραδίδεται μετά το πέρας των προγραμμάτων, υπογραμμίζοντας ότι η οικονομία έχει ανακάμψει, κινείται με ρυθμό περίπου 2%, τονίζοντας όμως ταυτόχρονα ότι υπάρχουν ακόμη σημαντικοί οικονομικοί κίνδυνοι, τόσο εξωτερικοί όσο και εσωτερικοί.

Κάνουμε μια παράκαμψη στην Πλατεία Καρύτση. Βρισκόμαστε μπροστά στο Θέατρο Μουσούρη, τη μακροβιότερη σε συνεχή λειτουργία αθηναϊκή θεατρική σκηνή του Ελεύθερου Θεάτρου. Ιδρυτής του ο Κώστας Μουσούρης (1903-1976), από τη σκηνή και με την καθοδήγηση του οποίου ξεκίνησαν τη λαμπρή τους πορεία πολλοί σπουδαίοι Έλληνες ηθοποιοί. Ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης, ο Κώστας Μουσούρης, με επιτυχίες που έμειναν στην θεατρική ιστορία της χώρας, που λησμονήθηκε όμως όσο λίγοι. «Υπάρχουμε όσο πατούμε το σανίδι. Μετά όσο ζούμε, η μοναξιά. Και μετά το τέλος η λησμονιά», είχε πει ο ίδιος προφητικά σε ανύποπτη φάση της ζωής του.

Πλησιάζοντας στην Πλατεία Συντάγματος φτάνουμε στη Στοά των Εμπόρων. Μια Στοά που συνδέει την οδό Βουλής με τη Λέκκα, σχεδιασμένη από τον Λεωνίδα Μπόνη και τον Εμμανουήλ Λαζαρίδη το 1950, και η πορεία της στο χρόνο είχε σταματήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέχρι όταν τον περασμένο μήνα, στο πλαίσιο των δράσεων αστικής αναζωογόνησης του Δήμου Αθηναίων και προσωπικά του δημάρχου Γιώργου Καμίνη, η Στοά ζωντάνεψε ξανά. Η πρωτοβουλία αυτή, σε συνδυασμό με τη στήριξη επτά ακόμα καταστημάτων στην Πλατεία Θεάτρου, δίνει ελπίδες για αναβίωση υποβαθμισμένων περιοχών της πόλης.

Περπατώντας στα στενά της περιοχής μηχανάκια παρκαρισμένα κάθετα σε πεζοδρόμια, ακόμη και την πρώτη ημέρα του χρόνου αναγκάζουν πεζούς και ειδικά ανθρώπους μεγαλύτερους σε ηλικία να βγαίνουν στο δρόμο με κίνδυνο τα ζωής τους. Μας θυμίζουν ότι νοοτροπίες που πληγώνουν εξακολουθούν να υπάρχουν και ίσως και να εξαπλώνονται. Άστεγοι σε διάφορα δρομάκια της πόλης αλλά και σε κεντρικές λεωφόρους προσπαθούν να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες, έχοντας βάλει κάποια χριστουγεννιάτικα στολίδια στις μικρές γωνιές που κοιμούνται. Μπορεί η χώρα μας να βγήκε από τα Μνημόνια αλλά η απόλυτη φτώχεια είναι ακόμη εδώ για ένα μέρος των συνανθρώπων μας.

Φτάνοντας στην Πλατεία Συντάγματος αντικρίζουμε τα διώροφα τουριστικά λεωφορεία που περιμένουν το ποδαρικό των τουριστών για το 2019. Ένας κλάδος, ο τουρισμός, που κράτησε ζωντανή την ελληνική οικονομία σε μία από τις δυσκολότερα οικονομικά δεκαετίες της. Σήμερα σπάει κάθε ρεκόρ, καθώς το 2018 ήταν η καλύτερη χρονιά στην ιστορία του ελληνικού τουρισμού, με τις διεθνείς αφίξεις να φθάνουν τα 33 εκατομμύρια και τα έσοδα να ξεπερνούν κάθε προηγούμενο.

Ανηφορίζοντας για τον Λυκαβηττό περνάμε από το Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Αθηνών στην οδό Σκουφά. Ένα σχολείο ιστορικό, που φέτος γιορτάζει τα 90 χρόνια από την ίδρυσή του. Από αυτό αποφοίτησαν τρεις από τους πρωθυπουργούς που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας μας από το 1981 μέχρι σήμερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1937, ο Κώστας Σημίτης το 1954 και ο Κώστας Καραμανλής το 1974, αλλά και αρκετοί ακόμη πολιτικοί από όλους τους χώρους, που διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας, όπως οι Ιωάννης Βαρβιτσιώτης και Λεωνίδας Κύρκος. Μαθητές του υπήρξαν προσωπικότητες που αργότερα ακολούθησαν λαμπρή καριέρα σε όλο το φάσμα των επαγγελματικών δραστηριοτήτων, όπως οι Νίκος Πουλαντζάς, Νίκος Κούνδουρος, Χαράλαμπος Σαββάκης, Νίκος Αλιβιζάτος, Νίκος Σκουτερόπουλος κ.ά.

Στο δρόμο για τον Λυκαβηττό περάναμε από την πλατεία Δεξαμενής. Μπροστά στο άγαλμα του νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, «πληγωμένο» από μπογιές, ακούμε κάποιον ηλικιωμένο να λέει στη σύζυγό του ένα από τα αποφθέγματα του Ελύτη: «Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά».