Κάθε φορά που μπαίνω σε ασανσέρ θυμάμαι την Ελεωνόρα του Εγγονόπουλου, το ποίημα που είχε γράψει για τη γυναίκα του την Λένα. Ο ποιητής ξεκινάει περιγράφοντας την πρόσθια όψη της και καταλήγει στην οπίσθια. Όλο το ποίημα είναι ένας μεγάλος ύμνος στον έρωτα και τη γυναικεία φύση. Πιστεύω ότι αν ο Nick Cave ήξερε ελληνικά θα του άρεσε πολύ ο Εγγονόπουλος. Έχει πολλές ομοιότητες το ποίημα αυτό με τους στίχους του Cave από το Palaces of Montezuma. Στο τέλος, ο Έλληνας ποιητής γράφει τα εξής: «και τελικά είναι μια γυναίκα μισή ιππόκαμπη και μισή περιδέραιο, ίσως ακόμη να είναι εν μέρει πεύκο και εν μέρει ανελκυστήρ».
Στον ανελκυστήρα της πολυκατοικίας μου δεν συναντώ ποτέ τη γυναίκα του Εγγονόπουλου, παρά μόνο τους «συγκατοίκους μου». Στριμωχνόμαστε και λέμε βραχνιασμένα καλημέρα, βιαστικά γειά σας και μασημένα αντίο και μεθυσμένα καληνύχτα. Κοιταζόμαστε για λίγο αμήχανα στα μάτια και ύστερα τα βλέμματά μας απομακρύνονται. Κάποιοι μυρίζουν τσιγάρο, άλλοι κολόνια λεμόνι ή κάποιο ακριβό άρωμα. Είναι ένας κύριος που μένει κάποιους ορόφους πάνω από εμένα, που μερικές φορές κάνουμε την ίδια πορεία προς το ισόγειο. Καταλαβαίνω ότι έχει μπει στο ασανσέρ, γιατί έχει αφήσει το αποτύπωμά του, το άρωμα της μάρκας των τσιγάρων του, που είναι πικρό και αποπνικτικό. Είμαι σίγουρη ότι ο συγκεκριμένος είναι μανιώδης καπνιστής. Πολλές φορές τον έχω δει να βγαίνει από το ασανσέρ καπνίζοντας ή κρατώντας ένα πακέτο λευκό που μοιάζει πολύ με κασετίνα από Άσος ή Καρέλια. Φοράει πάντα φόρμες και είναι αξύριστος. Σίγουρα είναι συνταξιούχος. Πριν κάποιες μέρες κάναμε ξανά την ίδια «βόλτα». Ποτέ δεν μιλάμε, μόνο ανταλλάσσουμε ένα μασημένο καλημέρα. Είναι πάντα βιαστικός. Νομίζω ότι σηκώνεται τόσο πρωί μόνο και μόνο για να πάει να αγοράσει τσιγάρα. Αυτή τη φορά όμως, κάτι άλλαξε, με ρώτησε ευγενικά ένα «τι κάνετε;». Συνήθως απαντάω με ένα τυπικό «καλά», χαμογελώ συγκαταβατικά και τίποτα άλλο. Και όμως εκείνη την ημέρα του είπα την αλήθεια, ότι δεν είμαι και πολύ καλά. Και εκείνος στράφηκε προς το μέρος μου και επιλέγοντας τα λόγια του προσεκτικά, όπως κάνει ένας πατέρας όταν συμβουλεύει το παιδί του, μου είπε ότι όλα θα πάνε καλά, και ότι πρέπει να ξεκινάω την ημέρα μου θετικά. «Πάντα αυτό εφάρμοζα στη ζωή μου», μου τόνισε. Έπιανε άραγε; Μάλλον ναι.
Ο μανιώδης άγνωστος καπνιστής δεν μου είπε κάτι σπουδαίο, ή κάτι βαθιά φιλοσοφικό, αλλά με συγκίνησε η καλοσύνη του, η καλοσύνη ενός ξένου προς την ξένη ένοικο του από κάτω ορόφου. Γενικά είναι δύσκολο να πείσεις τον εαυτό σου να σκεφτεί θετικά, εκείνος όμως το είχε καταφέρει για εμένα μέσα σε λίγα λεπτά. Μερικές φορές εκεί που νιώθεις ότι «πνίγεσαι», εμφανίζονται από το πουθενά κάποιοι άνθρωποι σαν και αυτόν, που θα σου πουν κάτι πολύ απλό, που ήδη στο έχουν πει άλλοι πιο κοντινοί σου, αλλά εκείνη τη δεδομένη στιγμή εσύ θα το ακούσεις. Βγαίνοντας από την πολυκατοικία μας, εκείνο το πρωί είδα στους κάδους των σκουπιδιών κολλημένες κάτι σουρεάλ αφίσες που έγραφαν τα εξής: «ας ξαναεφεύρουμε την Ιθάκη».
«Την πρώτη φορά ήταν σαν να ’χε αρπάξει φωτιά», μου ψιθυρίζει ο Παυλίδης στα αυτιά και είναι Σάββατο ξημέρωμα και είμαι μόνη μέσα στο ασανσέρ και δεν μυρίζει τσιγάρο, ούτε κολόνια, ούτε άρωμα. Δεν πρόκειται να συναντήσω τον Εγγονόπουλο και την Λένα του, ούτε τον Cave και τον μανιώδη καπνιστή. Μάλλον είμαι η μοναδική που έχει ξυπνήσει αυτή την ώρα στην πολυκατοικία, ίσως και σε όλη την πόλη. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη του ασανσέρ. Κουρασμένα μάτια, μαλλιά φουντωτά, χακί μπουφάν, ένας σάκος γεμάτος βιβλία και μια βαλίτσα. «Κοιτούσα τις φλόγες κι αυτόν τον αέρα μακριά να αλλάζει αργά τις σκιές της ερήμου. Χορεύοντας μου ’δειξες μέσα σε πέντε λεπτά τι θα πει πουθενά και πως χάνεται ο χρόνος. Ότι αν το πιστέψεις στα αλήθεια η αγάπη μπορεί. Ότι αν αφεθείς σ’ οδηγάει ο δρόμος», συνέχισε ο Παυλίδης.
Τα λέμε την επόμενη Κυριακή, μέχρι τότε να ταξιδεύετε με ασανσέρ ή χωρίς…
14°
