«Απώλεια» (ρύθμισης). Η λέξη «απώλεια» είναι βαριά, έχει συνειρμούς πολύ στενάχωρους – για παράδειγμα δεν θέλεις να απολέσεις το χέρι σου, ένα αυτί ή ένα αγαπημένο σου πρόσωπο, τη βέσπα ή το πατρογονικό μενταγιόν της γιαγιάς σου που λογαριάζεις να το πουλήσεις κάποια στιγμή για να σπουδάσεις το παιδί σου (άσχετα που θα πάρεις €25). Σοκάρεσαι όταν ακούς στην Εφορία Νο1 «Πρέπει να δηλώσετε απώλεια ρύθμισης!». Καταλαβαίνεις ότι δεν απώλεσες μία κόπιτσα ή ένα μπρίκι, ούτε καν ένα κινητό με τις φωτογραφίες του προηγούμενου γάμου σου. Είναι μετρίως ως αρκετά σοβαρή η απώλεια. Πρέπει να πας στην Εφορία Νο2 να κάνεις καινούργια ρύθμιση, μιας και ήσουν τόσο ΓΚΑΟΥ (τοκ-τοκ) ώστε να απολέσεις την ωραιότατη όχι-αρχική-πλην-όμως-συγγενική-της ρύθμιση που με τόσο κόπο, κλάψα και οδυρμό είχες καταφέρει να αποκτήσεις.
Μετά, κι επειδή sic transit Gloria Swanson…, την ξέχασες την καταραμένη. Επί τρεις συναπτούς καλοκαιρινούς μήνες η συγκεκριμένη ρύθμιση σου διέφυγε. Ουμπλιέ. Κάτι η ζέστη, κάτι ένας σκασμός δικαιολογίες, δεν πέρασε από το μυαλό σου ούτε σαν οπτασία. Πλήρωνες άλλες ρυθμίσεις, στηνόσουν δηλαδή στις τράπεζες στις ουρές σαν Έλληνας πολίτης, άρα αυτήν γιατί την παραμέλησες; Φαντάζεσαι την καημένη την ρύθμιση να κλαίει φτυσμένη σε κάποιον βίρτσουαλ κόσμο TAXISNET, κάτι σαν ανάποδη/ακατανόητη/φρικαριστική Ντισνευλαντ, όπου ό,τι και να πατήσεις βγαίνεις χρεωμένος…
Το τραβάω πολύ, ε;
Τέλος πάντων, δεν έχει γίνει ακόμα η ρύθμιση της (ξεχασμένης) ρύθμισης με την οποία θα καταφέρω να πετύχω άλλη ρύθμιση ή ίσως και σπαγγάτο ή ένα απλό ρύζι-μανιτάρια, που δεν το πέτυχα ποτέ. Πέρασα (σ)έξι ώρες στην Εφορία Νο1, ευτυχώς με καρεκλάκια (άλλες, πιο δεύτερες Εφορίες, δεν έχουνε ούτε πεζούλα!) διαβάζοντας ανακοινώσεις για ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΥ, για ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ ΟΧΗΜΑΤΟΣ, ανάποδα ένα ημερολόγιο με αρχαιοπρεπή γράμματα πίσω από το γκισέ έγραφε «TAXREVOLUTION». Οι κυρίες ήταν ευγενέστατες, ό,τι μπορούν κάνουν δεδομένων των συνθηκών – «όσες πρόλαβαν βγήκαν στην σύνταξη, άλλες παραιτήθηκαν» όπως μου είπε η μία και μοναδική που εξυπηρετούσε 800 παραζαλισμένα άτομα με τσαντίλα μεν, αποτελεσματικότητα δε.
Υπάρχουν παππούδες στις Εφορίες που νομίζουν ότι το ποντίκι τρώει ποντικοφάρμακο (δεν είμαι μακριά τους), γιαγιάδες που δεν καταλαβαίνουν γιατί τις κυνηγάει το άκαρδο ΕΝΦΙΑ, συνταξιούχοι που είναι στο τσακ να βάλουν τα κλάματα, εργαζόμενες μητέρες με άγχος να προλάβουν τα παιδιά τους που σχολάνε 13.15. Χρεωμένοι επαγγελματίες, καταχρεωμένοι πρώην έμποροι, επιχειρηματίες που έχουνε κλείσει τις επιχειρήσεις τους χρόνια αλλά ακόμα πληρώνουν, υπάλληλοι που έχουν πληρώσει τις ρυθμίσεις αλλά δεν τις βγάζει το Σύστημα, άνεργοι που κλαίνε με τα εκκαθαριστικά τους και λένε «Μας κάνετε πλάκα μαντάμ;», μπαμπάδες που εξηγούν ότι με 10.000 έσοδα το χρόνο δεν μπορείς να δίνεις τα 3, ταξιτζήδες που τα ξέρουν όλα όσον αφορά τα εφοριακά (ε, καλά) αλλά κι αυτοί αισθάνονται ότι τους κάνουν πλάκα, κόσμος και κοσμάκης, στην παρεξήγηση όλοι και όχι αδίκως.
Ξανά τέλος πάντων: στις Εφορίες δεν «κάνω την χαζή» επειδή γίνομαι η ορίτζιναλ χαζή, εντελώς ξανθιά. Στο Πρωτόκολλο δεν έχω διπλότυπο/ χαρτόσημο/οικόσημο, μπερδεύω την Γραμματεία με το Δικαστικό, το Εσόδων με το Αναπτυξιακό (που δεν υπάρχει), μου λείπει η απόδειξη ότι έκανα αυτό που λέω ότι έκανα αλλά δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή ποιο σκατά είναι. Κάτι πλήρωσα αλλά τι; Τον Ένφια, τη μία ρύθμιση, την άλλη; Τον τζερεμέ για παρελθούσες χλίδες; Χαράτσια για παλιά γκομενιλίκια, για ταξίδια, συναυλίες και πάρτι; Μα ακόμα πληρώνω για τα καταραμένα νάιντις;
Μετά από όλα αυτά… πήγαμε με φίλες στο «Ε/Τ. Ταξιδεύοντας στα βόρεια», καθίσαμε έξω στην ωραία δροσερή αυλή, παραγγείλαμε μεζεδάκια και φάγαμε υπέροχα, τι να σας λέω. Η ταραμοσαλάτα είναι από τις καλύτερες, όπως επισημαίνουν οι κριτικοί γεύσης, τα μύδια, χτένια και κοχύλια κάθε είδους ολόφρεσκα, η σαρδέλα ψητή με ντομάτα μας έχει μείνει αξέχαστη. Ένα ριζότο με μελάνι σουπιάς και μαύρο ρύζι, κατάμαυρο και υπερ-νόστιμο, καταναλώθηκε πριν προλάβει να πάρει μιαν ανάσα. Όλα ήταν θαλασσινά σε βαθμό να μοσχοβολάνε θάλασσα και με αυτόν τον μπουρδουκλωτό τρόπο εννοώ «πολύ φρέσκα», απλώς ξυπνάει η λογοτεχνία μερικές φορές και με αρπάζει από τα μούτρα. Ο ιδιοκτήτης έχει, λέει, δικό του καΐκι και ψαρεύει στα ανοιχτά, εκτός που προμηθεύεται καθημερινά φρέσκα ψάρια και θαλασσινά, ίσως και από άλλα καΐκια.
Το σέρβις ήταν φιλικό, η ατμόσφαιρα ζεστή, το κρασί παγωμένο. Μας κέρασαν λικέρ και γλυκά στο τέλος (πορτοκαλόπιτα και σοκολατόπιτα υπέροχες), μία από τις φίλες είναι φίλη του ιδιοκτήτη. Παραδίπλα καθόταν ο Δημήτρης Αβραμόπουλος με την πολύ όμορφη, πολύ λαμπερή γυναίκα του. Οι τιμές παίζουν (€25-35) ανάλογα τι τρως, και πόσο. Οι γεύσεις είναι μεσογειακές, σε πάνε σε καλοκαιρινό νησί και χαίρεσαι που δεν έχεις απολέσει τελικά και πολλά. Όπως έλεγε ο παππούς μου: ό,τι λύνεται με λεφτά δεν είναι ζόρι, είναι απλώς πρόβλημα...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
