Η Ρούμελη, η Εύβοια κι η Θεσσαλία (και –ξέμπαρκα– η μακεδονική Πιερία) έχουν δικό τους ΚΤΕΛ, στη Λιοσίων, για την ακρίβεια στο τέρμα της οδού Αγ. Δημητρίου των Όπλων. Το μέρος είναι περίεργο, θυμίζει μάλλον επαρχιακό ΚΤΕΛ, και μάλιστα 30 χρόνια πριν: πεύκα, ευκάλυπτοι, γάτες, οι αποθήκες σε κάποια απόσταση, εγκαταλειμμένα μαγαζιά, αμαξοστάσιο από φθαρμένο τσιμέντο. Μόνο οι καφετέριες και τα γραφεία σε νέο κτίριο. «Πρώην ξυλάδικο», με πληροφορεί η κ. Βαγγελιώ Φραγκιαδουλάκη – έτσι εξηγούνται όλα. (Έβγαλα τη φωτό 30/1)
Για ζωγράφους, συντηρητές,μπογιατζήδες κι όχι μόνο
Ο κ. Άσσερ Μπρύνι είναι Νορβηγός, ζει στην Αθήνα πάνω από είκοσι χρόνια και πουλάει σπέσιαλ οικολογικά χρώματα οικοδομής, ακρυλικά λάδια και άλλα για ζωγράφους, υλικά συντήρησης έργων τέχνης και πολλά ακόμα συναφή. Εγώ ήρθα εδώ από το site του, γυρεύοντας ένα περίεργο εντομοκτόνο ξύλου. Τον ρωτάω πώς βρέθηκε εδώ. «Παντρεύτηκα Ελληνίδα» μου λέει. «Η γυναίκα μου είναι ζωγράφος». Μάλιστα. «Υπάρχει νορβηγική παροικία στην Αθήνα;» ξαναρωτάω. «Γυναίκες κυρίως, παντρεμένες με Έλληνες. Άντρες λίγοι, ξέρεις, σε εταιρείες και λοιπά. Στο εμπόριο, κανένας. Πώς να σταθεί ξένος εδώ;» Δεν έχει άδικο, αυτός έχει προσαρμοστεί στις δυσκολίες. Βλέπω το μαγαζί, πολύ καλό. Κι ο άνθρωπος ωραίος, με τη φόρμα του, καλοσυνάτος, ντόμπρος. «Κοίτα», μου λέει, «είμαι ο πρώτος που έφερα οικολογικά χρώματα εδώ. Έβαψα το Μουσείο Μπενάκη, το Καπνεργοστάσιο που τώρα είναι βιβλιοθήκη, το «Ρublic», το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, πολλά αρχαιολογικά μουσεία, παλιά μοναστήρια». Φίρμα «Abio», Ήλιδος 53 & Πολυγύρου, Γουδί, 210 7705.587, 694 4557169, www.abio.gr
Βινύλιο, σιντί, Σιλβέστρος
Το καλό της «περιπατητικής σχολής», όπως την αποκαλεί ο φίλος μου ο Γιώργος Κάρκας, είναι ότι σε περιμένουν παντού εκπλήξεις. Έτσι, περπατώντας από Γουδί προς Αμπελόκηπους, βρέθηκα σε τούτο το συμπαθέστατο κατάστημα. Αρχικά, με υποδέχτηκε ένας ωραίος ασπρόμαυρος γάτος, που βολτάριζε πάνω στα άλμπουμ των LP. Μετά μίλησα με τον ιδιοκτήτη, τον Σήφη Αγγελίδη: ο άνθρωπος ασχολούνταν με δίσκους βινυλίου στο Μοναστηράκι από το 1980, αλλά τα τελευταία 17 χρόνια έχει έρθει στους Αμπελόκηπους. Πουλάει δίσκους βινυλίου αλλά και σιντί, με προσφορές που αρχίζουν από 3 ευρώ και κυμαίνονται από μεταχειρισμένα μέχρι και νεότατες κυκλοφορίες. «Το δισκάδικο», Κηφισιάς 88, Αμπελόκηποι, 210 6983.804 Υ.Γ. Σιλβέστρος, όπως το καταλάβατε, είναι ο γάτος.
Έγραφα την προηγούμενη βδομάδα ότι ένα ταβερνάκι έδωσε το όνομα στην πειραιώτικη Ακτή Ξαβερίου. Ο κ. Τζίμης Τριβιζάς με πληροφόρησε ότι, κατά τον Μπίρη, εκεί υπήρχε όχι ταβερνάκι, μα μικρός ταρσανάς (ναυπηγείο επισκευών). Ο κ. Γιώργος Ασπρέας μού έγραψε ότι ο Στέλλας ήταν Ιταλός, όχι Κυκλαδίτης καθολικός. Το αποκορύφωμα όμως ήταν το παρακάτω εξαίρετο μέιλ: «…Ο Ξαβέριος Στέλλας ήταν Ιταλός (Saverio Stella). Γεννήθηκε στο Trani της Απουλίας (καμιά 50αριά χλμ. βορειoδυτικά του Bari) το 1836 και, σε ηλικία 20-22 ετών εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, όπου και ανέπτυξε δραστηριότητα ως προμηθευτής πλοίων (ship chandler). Το οικόπεδο στο οποίο έχτισε το σπίτι του συνόρευε, αργότερα, με τη βιομηχανία cognac του Καμπά και με ένα οικόπεδο ιδιοκτησίας του εφοπλιστή Λαιμού, κοντά στο Βασιλικό Περίπτερο. Το κάτω μέρος των σπιτιών της οικογενείας (το δεύτερο σπίτι το έχτισε ο μεγαλύτερος γιος του, ο Nicola Stella) είχε μαγαζιά: ένα από αυτά ήταν όντως ταβέρνα, την οποία διαχειριζόταν στο πρώτο ήμισυ του 20ού αιώνα ο Στέλιος Σαριδάκης. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι απόγονοι του Ξαβέριου Στέλλα (τον οικογενειακό τάφο του οποίου μπορείτε να βρείτε στο νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά) στην Ελλάδα, ένας από τους οποίους είμαι και εγώ. Φιλικά, Έλενα Βλάχου-Overholser». Για κάτι τέτοια ωραία πράγματα, αξίζει να γράφουμε στην εφημερίδα αυτή.
