Ως τα βαθιά μεσάνυχτα, ακριβώς Εμμ. Μπενάκη με Καλλιδρομίου γωνία, στα Εξάρχεια, εκεί στη στροφή για Στρέφη, τα cult σκαλοπάτια του «Αστέρα» έχουν κόσμο ακόμα και τις άνομβρες νύχτες του χειμώνα. Ούτε λίγα ούτε πολλά, περίπου 40 φαρδουλά και ήσυχα σκαλιά, εδώ και μια δεκαετία βολεύουν άνετα θαμώνες και περαστικούς. Το μέρος πρέπει μάλλον να το ξέρεις από πριν γιατί δύσκολα θα σε βγάλει ο δρόμος, όμως άλλα τέτοια σκαλοπάτια δεν έχει σε ολόκληρη την πόλη. Οι λόγοι είναι μερικώς εξηγήσιμοι. Διαθέτει ένα αστικό, ας το πούμε, φιζίκ αφού ο απόηχος των λεωφόρων είναι σαν ήπιο soundtrack, με τις κεραίες και τα φώτα της Αττικής να δένουν ειδυλλιακά ενώ ακούς πνιχτά τις τηλεοράσεις από τις πολυκατοικίες. Ύστερα είναι και εκείνη η ιστορική κόκκινη «σφραγίδα» του που γράφει με μεγάλα κεφαλαία «Αστέρας 1928». Πιο εξαρχειώτικο δεν γίνεται. Όμως τα δεντράκια του λόφου στο φόντο, το γεγονός ότι είναι αδιέξοδος ο πίσω δρόμος, οι ντρίμπλες από τις μπασκέτες ένα δρόμο πιο πάνω, ο κόσμος που πάει στον «Εξωστρεφή», δίνουν και μια άλλη αίσθηση, πιο ζωντανή, πιο δύσκολη στην περιγραφή. Για αυτό σου λέω αν δεν περάσεις να τη νιώσεις, θα καταλάβεις τα μισά.
Εννοείται πως, όπως πάντα σε παρόμοιες περιπτώσεις, οι καλύτερες ώρες είναι οι βραδινές, όπως επίσης εννοείται ότι μπορείς να φέρεις και τo pet σου. Ο κόσμος που μαζεύεται εδώ είναι ανοιχτός, με αντιλήψεις νέας κοπής. Τα καλοκαίρια «παίζει» μια νότα αθηναϊκής δροσιάς και στα κρύα ζεσταίνει τόσο την ατμόσφαιρα που χωράς ακόμα και χωρίς ιδιαίτερες δεξιότητες κοινωνικοποίησης. Από μακριά, όπως ανηφορίζεις την Μπενάκη, είναι η αλήθεια πως θυμίζει ατίθαση κερκίδα. Αν τυχόν κομπιάσεις να τη διασχίσεις και σκεφτείς να πας γύρω-γύρω, μην το κάνεις, άσε τις πολλές διακριτικότητες και φτάσε πρώτα στο πλατύσκαλο. Ριπές ενθαρρυντικής χαλαρότητας θα σε βάλουν σε mood που θα σ’ αρέσει και το πιο ωραίο είναι ότι οι καθισμένοι θα παραμερίσουν χωρίς μορφασμούς.
Ποτάκι, ή οτιδήποτε πόσιμο και βρώσιμο, το φέρνεις εσύ. Από κάτω έχει περίπτερο, απέναντι φούρνο και είναι και ο «Εξωστρεφής» στο λόφο, με την τεραστίων διαστάσεων σκοπελίτικη τυρόπιτα με πιπεριά Φλωρίνης. Εδώ δεν πετάμε γόπες· δεν συμβαίνουν ευτράπελα· η φάση δεν ξεφεύγει. Ίσα-ίσα που με τα σπίτια τριγύρω υπάρχει ένας σιωπηλός σεβασμός. Κανείς δεν δείχνει να ενοχλείται, πράγμα που σε κάνει να πιστεύεις ότι από εδώ, στους πρόποδες του Στρέφη, θα μπορούσε κάποτε να ξεκινήσει μια προηγμένη κοινωνία στην οποία θέλεις να ανήκεις ήδη από τώρα. Αν βέβαια σε βολέψει το ενοίκιο.
Όμως γενικότερα έχουν κρατηθεί «ποιοτικές» ισορροπίες. Για παράδειγμα, συνήθως τέτοια στέκια όπου το φλερτ εναλλάσσεται με συζητήσεις εναλλακτικής θεματολογίας λειτουργούν σαν μικρή «σέκτα» για τους νεοαφιχθέντες. Εδώ δεν είναι έτσι, πάντα υπάρχει μια θέση για να κάτσεις. Ακόμα και απαρατήρητος. Για πιο πριβέ συζητήσεις έχει και άλλα σκαλάκια παραδίπλα, είσοδος από την Καλλιδρομίου. Πιο στενά, πιο μυστικά, πιο γραφικά, πιο αρωματικά από τα πολλά γιασεμιά. Αλλά εκεί να μιλάς σιγά γιατί οι αυλές των σπιτιών είναι μια ανάσα.
Κάποιοι λένε ότι «ξοφλάει» το στέκι διότι τα πάρτι στο λόφο πια σπανίζουν, αρέσουν περισσότερο οι καρέκλες και οι πλατείες. Αλλά το παρουσιολόγιο δεν δείχνει τέτοια τάση. Μπορεί και να αλλάζει, όμως, όπως αλλάζουν όλα με το χρόνο. Τελευταία λαμβάνει διάφορες μεταμορφώσεις, έγινε πολιτικό βήμα του Γ. Σακελαρίδη, η Πρωτοβουλία των κατοίκων των Εξαρχείων κατά καιρούς κάνει απογευματινές προβολές χωρίς είσοδο, προβολή έκανε και το Gay Pride και άλλοι φορείς, οπότε θα δείξει.
Τα μοντέλα και ο κύριος με το μουστάκι. Από τα σκαλάκια αυτά περνάνε και με αέρα πασαρέλας τα μοντέλα. Αναφερόμαστε στα κανονικά μοντέλα, τα κατ’ επάγγελμα. Πηγαίνουν στο ξενοδοχείο «Ωρίων», γνωστό και ως «το ξενοδοχείο που μένουν τα μοντέλα». Είσοδος από το πλάι. Όμως βλέπεις και ταξιδιώτες που περνάνε με τους σάκους και τους χάρτες και είναι οι ίδιοι που σε ανύποπτο χρόνο τους βρίσκεις να κάθονται στο διπλανό σκαλοπατάκι. Επίσης τις νύχτες θα δεις και τον ευγενικό κύριο από τη ρεσεψιόν του «Ωρίων» με το αυστηρό μουστάκι να περπατάει έξω από την είσοδο. Ανήκει πια στις κλασικές φιγούρες του Στρέφη και μπορείς να νιώθεις μια κάποια ασφάλεια με το άγρυπνο μάτι του.
Και εκεί που αράζεις στα σκαλάκια ούτε που φαντάζεσαι ότι από το μπαλκόνι του δωματίου νούμερο 14, ακριβώς από πάνω, κάποιος μπορεί να έχει στήσει αφτί και να απολαμβάνει τα λεγόμενά σου (ίσως το 14 είναι το πιο φανταστικό δωμάτιο σε όλη την πόλη, με ημιγυάλινο μπάνιο σχεδόν αιωρείσαι). Ο τυχερός ένοικος του 14 με ένα ποτήρι κρασί θα νιώσει έντονα την αθηναϊκή αύρα. Αν είσαι στο κέφι για τραγούδι, τόλμα το, θα είναι ένα είδος καντάδας – o Λυκαβηττός από πίσω φτιάχνει ατμόσφαιρα, αν έχει και ξαστεριά...
Ένα χαριτωμένο στιγμιότυπο. Την ώρα που το αποκοιμιστικό σούσουρο είχε αρχίσει να ξεθυμαίνει, ξαφνικά ξαναφούντωσε. Περίπου 15 κορίτσια και αγόρια σηκώθηκαν απότομα για να δώσουν ένα χεράκι σε ένα αμάξι που δεν έπαιρνε μπρος. Μέσα στη μεταμεσονύκτια ησυχία, επί 30 λεπτά ακούγαμε τις προσπάθειές τους να το σπρώξουν στην ανηφόρα, τις φιλότιμες συνεννοήσεις, τις πολυμήχανες οδηγίες. Αν κοιτούσες τριγύρω στα μισοσκότεινα μπαλκόνια έβλεπες όσους ήταν ακόμα ξύπνιοι, και εμείς μαζί, να ρίχνουν κλεφτές ματιές με ενδιαφέρον για την έκβαση της κατάστασης. Μάλιστα κάποιος, που φαίνεται δεν άντεξε την αγωνία, κατέβηκε να βοηθήσει. Το αμάξι δεν πήρε ποτέ μπρος, ο οδηγός κέρασε μπίρες πριν φύγει. Ήταν ξημερώματα Παρασκευής, και τις Παρασκευές έχει λαϊκή, στήνονται οι πάγκοι και μυρίζει φρέσκο λαχανικό. Το πιο γλυκό timing.
17°
