Έχω ένα εισιτήριο που έκοψα στο μετρό, μάλλον έχει λήξει η διάρκειά του, αλλά δεν κόβω καινούργιο, σιγά, ποιος ελεγκτής θα μπει με τέτοιο στριμωξίδι, εξάλλου σε τρεις στάσεις κατεβαίνω
Η Ζυράννα αφηρημένη είχε κάνει το εισιτήριο δαχτυλίδι(!) και όταν της το ζήτησε ο ελεγκτής τα πάντα είχαν σβηστεί, τον Γιώργο τον κατέβασαν μαζί με δύο Αλβανούς, του είπαν να φύγει και κράτησαν τους Αλβανούς, ο Χάρης έχει δει στην Αλεξάνδρας έναν πιτσιρικά να φεύγει από το παράθυρο γιατί δεν είχε εισιτήριο, η Ελίνα έβριζε και κλώτσαγε τους ελεγκτές μέχρι που εξαφανίστηκαν, ο Κώστας έχει δει μια γριά, που ο εγγονός της δεν είχε εισιτήριο, να τους καταριέται «που να σε πατήσει το πούλμαν!», η ανιψιά του Δημήτρη έβαλε τα κλάματα μέσα στο λεωφορείο, εγώ πάλι έχω να σας αφηγηθώ τη δικιά μου εμπειρία με τους ελεγκτές.
Έχω πάει στο ΑΤΜ στου Μακρυγιάννη και έχω πάρει το τελευταίο 20άρικο. Με αυτό, και με κάτι ψιλά που έχω στον κουμπαρά, πρέπει να βγάλω την εβδομάδα. Το διπλώνω προσεκτικά, το βάζω στην κωλότσεπη και τρέχω να προλάβω το τρόλεϊ Κολιάτσου-Παγκράτι. Είναι γεμάτο κόσμο, με δυσκολία μπαίνω μέσα, σπρώχνω και με σπρώχνουν, κάποια στιγμή βολεύομαι δίπλα στην πόρτα, κοντά στο μηχάνημα που ακυρώνει τα εισιτήρια. Έχω ένα εισιτήριο που έκοψα στο μετρό, μάλλον έχει λήξει η διάρκειά του, αλλά δεν κόβω καινούργιο, σιγά, ποιος ελεγκτής θα μπει με τέτοιο στριμωξίδι, εξάλλου σε τρεις στάσεις κατεβαίνω.
Στρίβει το τρόλεϊ να πάει προς Καλλιμάρμαρο και ξαφνικά φεύγουν από τη θέση τους οι κεραίες που δίνουν ρεύμα στο όχημα, ο οδηγός σταματάει, πάει πίσω και αρχίζει να τραβάει τα σκοινιά για να τις φέρει στα ίσια τους. Την ίδια στιγμή από τη γωνία πετάγονται δύο τύποι, με σπρώχνουν για να μπούνε μέσα, πάω να διαμαρτυρηθώ, βγάζουν από την τσέπη τους και καρφιτσώνουν στα μπλουζάκια τους μια νάιλον κάρτα που γράφει «ελεγκτής». Μόλις το παίρνω είδηση βγάζω στα γρήγορα εισιτήριο για να το ακυρώσω, αλλά ο ένας από τους ελεγκτές, ο μεγαλύτερος, γεροδεμένος, φαλακρός, με ένα μικρό γενάκι αλά Λένιν, πάει κοντά στη θέση του οδηγού, πατάει ένα κουμπί και το μηχάνημα δεν δουλεύει πλέον. Tο τρόλεϊ ξεκινάει, αρχίζει ο έλεγχος, καταλαβαίνω ότι την έχω πατήσει!
«Το εισιτήριό σας, παρακαλώ» μου λέει ο νεότερος, νόστιμος, ψηλός, με κοντοκουρεμένο μαλλί και παγερό βλέμμα. Κάνω πως ψάχνομαι, βρίσκω το εισιτήριο του μετρό, «νομίζω ότι έχει λήξει», ψιθυρίζω και του το δίνω. «Θα το δούμε αμέσως» το κοιτάει και μου το επιστρέφει με ειρωνικό χαμόγελο. «Αυτό, κύριέ μου, έχει λήξει εδώ και μισή ώρα!» λέει και ύστερα δυνατά στον άλλον: «Θανάση, εδώ ο κύριος δεν έχει εισιτήριο!» «Πάρε τα στοιχεία του και κόψ’ του πρόστιμο!» απαντάει ο Θανάσης με βροντερή φωνή από την άλλη άκρη. Θέλω να ανοίξει το τρόλεϊ και να με καταπιεί. Γιατί σε μένα, Θεέ μου, γιατί σήμερα, γιατί έτρεξα να το προλάβω, γιατί δεν περίμενα το επόμενο, γιατί; γιατί; γιατί; «Πόσο είναι το πρόστιμο;» ρωτάω σιγά. «72 ευρώ». «Ε, τι να κάνουμε, κόψτε μου το πρόστιμο. Μαζί με όλα, κι αυτό!» «Ταυτότητα, διαβατήριο, άδεια οδήγησης;» «Δεν έχω μαζί μου τίποτα από αυτά. Θα σας δώσω όμως τα στοιχεία μου και τον αριθμό ταυτότητας». Το παγερό βλέμμα γίνεται Βόρειος Πόλος. «Και πού ξέρουμε αν τα στοιχεία που θα μας δώσετε είναι αληθινά;»
Ο Θανάσης με τρομερή ευελιξία έχει διασχίσει όλο το τρόλεϊ, έχει τσεκάρει τους επιβάτες και έχει έρθει δίπλα στο συνάδελφό του. «Τι γίνεται, Γιάννη, ο κύριος δεν έχει ταυτότητα; Δεν πειράζει, ας πληρώσει το πρόστιμο και γράψε τα στοιχεία που θα σου δώσει». Ασυναίσθητα βάζω το χέρι στην κωλότσεπη και πιάνω το 20άρικο. «Δεν έχω μαζί μου χρήματα. Δεν μπορείτε να μου κόψετε τώρα το πρόστιμο και να πληρώσω αργότερα;» «Όχι, κύριέ μου, δεν γίνονται αυτά. Ή θα πληρώσετε τώρα ή θα φωνάξουμε περιπολικό να σας πάει στο τμήμα για εξακρίβωση». «Μα δεν έχω χρήματα μαζί μου! Τι να κάνω;» Ο Θανάσης με κοιτάει σιωπηλός, οι επιβάτες περιμένουν με αγωνία, μετά πλησιάζει τον οδηγό, «σταμάτα εδώ» του λέει και κατεβαίνουμε και οι τρεις μπροστά στο Καλλιμάρμαρο.
Τα χέρια μου έχουν ιδρώσει, τα φίδια με έχουν ζώσει, βρίσκομαι εν μέσω δύο ελεγκτών που ο ένας παίζει τον κακό μπάτσο και ο άλλος τον καλό. Ο Θανάσης, ο κακός, παίρνει την αστυνομία, «στείλτε περιπολικό μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, ένας κύριος δεν πληρώνει το πρόστιμο» κλείνει το τηλέφωνο, ο Γιάννης με το παγωμένο βλέμμα, που είναι τελικά ο καλός, με σκουντάει: «Πλήρωσε γιατί θα έχεις κακά ξεμπερδέματα, θα πρέπει μετά να δώσεις 700 ευρώ!» «Μα δεν έχω! Τα μόνα μου λεφτά είναι 20 ευρώ για να βγάλω τη βδομάδα!» «Ρε Θανάση, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για τον άνθρωπο; Φαίνεται πως λέει την αλήθεια». « Ή τα λεφτά ή έρχεται περιπολικό και τον μαζεύει!» «Να του κόψουμε το πρόστιμο για τους υπερηλίκους, να τελειώνουμε;» «Κάνε ό,τι θες...» «Θα γράψω ότι είστε άνω των 65, αν δεν σας πειράζει» μου λέει ο Γιάννης, «γράψε και 85» του απαντάω «το πρόστιμο είναι 18 ευρώ», βγάζω με αναστεναγμό το 20άρι, του το δίνω, μου δίνει την απόδειξη και 2 ευρώ ρέστα, «η απόδειξη είναι σαν εισιτήριο για 1 ώρα» μου λέει και για πρώτη φορά το μάτι χάνει την παγεράδα του.
Ο Θανάσης παίρνει το αστυνομικό τμήμα για να ακυρώσει το περιπολικό και μετά, αθάνατη Ελλάδα, έρχεται κοντά μου και με χτυπάει στην πλάτη: «Συγνώμη, φίλε, δεν έχω κάτι προσωπικό μαζί σου, αλλά αν δεν κόψω πρόστιμο θα με απολύσουν και μεγαλώνω δυο παιδιά» μου λέει χαμογελώντας. Και ξαφνικά, εκεί μπροστά στο Καλλιμάρμαρο, στήνουμε κουβέντα για την κρίση, την αφραγκιά, τους μετανάστες, την κυβέρνηση, τα παιδιά τους, και τι δεν είπαμε! Μόνο καφέ δεν με κεράσανε!
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
