Βόλτα και ψώνια στο Beauty Shop και το Baton Premier shoes & accessories στο Κολωνάκι
Το συμπεραίνουμε από το ότι υπάρχουν χιλιάδες μαγαζιά γεμάτα γυναίκες. Χρειάστηκε σκληρό ρεπορτάζ για να το συμπεράνουμε, αλλά εντάξει.
Με τρελαίνουν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε εποχές που δεν γίνονται (δόξα σοι ο Θεός) λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί: οι τίτλοι κυμαίνονται από «Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΠΑΧΑΙΝΕΙ», έως «ΖΕΙ ΤΟ ΜΙΣΟ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ!» ή ακόμα και το all-time-classic «ΘΕΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΘΕΡΙΝΕΣ ΛΟΙΜΩΞΕΙΣ». Τα διαβάζεις και βλέπεις ότι η σοκολάτα, άμα την τρως με την κιλοβατώρα, παχαίνει όντως (το λένε και οι γιατροί στο ρεπορτάζ). Μετά γνωρίζεις μια συνταξιούχο που ζει το μισό χρόνο στην Κυψέλη και τον άλλο μισό στην Αυστραλία επειδή της αρέσει το καλοκαίρι – μάλιστα δίνει συνέντευξη για το πόσο ωραίο είναι το καλοκαίρι. Μετά διαβάζεις ότι τα κολοβακτηρίδια και οι τριχομονάδες κάνουν μεγάλη ζημιά όχι στα σπαρτά, ούτε στην Αυστραλία, αλλά στην υγεία μας – το λένε και οι γιατροί στο ρεπορτάζ. Συχνά είναι οι ίδιοι γιατροί που μιλάνε για τη σοκολάτα. Αν υπάρχει και κάτι ακόμα πιο θεριστικό, π.χ. περονόσπορος, κουνούπι-τίγρης, κοξάκι (πόσο πίσω με πας!), κι αυτό μπορούν να το υποστηρίξουν οι γιατροί. Το καλό δηλαδή είναι πως ό,τι και να απειλεί τη δημόσια υγεία, μπορείς άνετα να χτυπήσεις πέντε γιατρούς να το υποστηρίξουν. Μετά βρίσκεις και τον αρχισυντάκτη που θα βάλει τον τίτλο στην πρώτη σελίδα, έστω κάτω-κάτω. «ΠΑΧΥΣΑΡΚΑ ΤΑ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΑ» είναι ένα καλό στάνταρ, όπως και «ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΟΙ ΠΑΡΑΛΙΕΣ» ή «ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΛΙΠΑΡΑ». Το τελευταίο διαβάζεται με δύο τρόπους – σκοτώνουν τα λιπαρά τον αθώο πολίτη ή υπάρχουν πληρωμένοι φονιάδες εκεί έξω που βρίσκουν ένα-ένα τα λιπαρά και τα πυροβολούν στο δοξαπατρί…
Οι γυναίκες, επειδή είμαστε πιο φιλοσοφημένα άτομα, τα βλέπουμε με μισό μάτι όλα αυτά (άσε μας, κουκλίτσα μας). Δεν αγοράζουμε εφημερίδες, όπως λένε οι εφημερίδες οι ίδιες όταν δεν λένε άλλα-αντ’-άλλων. Αγοράζουμε ωστόσο όλα τα υπόλοιπα: καλλυντικά, είδη προικός, ρούχα, αξεσουάρ, εσώρουχα, παπούτσια, παιδικά, τρόφιμα και ζαρζαβατικά. Τρώμε τα πόδια μας στις λαϊκές αγορές ψωνίζοντας κολοκυθάκια στον καιρό τους και μετά χρειαζόμαστε παπούτσια. Επειδή λιώνουμε ψάχνοντας για παπούτσια, χρειαζόμαστε καλλυντικά για να στρώσει η φάτσα. Μετά (βαρέθηκα να τα συνδέω) ψωνίζουμε ρούχα για να βγούμε στο δρόμο και να ψωνίσουμε αξεσουάρ, και στο βρόντο αγοράζουμε κουζινικά, παιχνίδια, κονσέρβες, βιβλία, περιοδικά, μαγιό, είδη θαλάσσης (άλλα μαγιό), μανταλάκια και ό,τι τραβάει η ψυχή μας.
Το σκληρό ρεπορτάζ τον τελευταίο καιρό σε αγορές κάθε είδους, από λαϊκές μέχρι Marks & Spencer, H&M, Beauty Shop, Hondos Center και βάλε… φώτισε σκοτεινές πλευρές της σκληρής πραγματικότητας: όλα αυτά τα μέρη είναι γεμάτα γυναίκες. Και καλά, στα Beauty Shop(s) παίρνουν καλλυντικά και δεν υπάρχει ούτε μισός άντρας να αγοράσει ένα μπιγκουτί. Και καλά, στα H&M ψάχνουν παιδικά ρουχαλάκια για τα οποία δεν έχουν ιδέα οι άντρες (πού να ξέρουν; Σάμπως δικά τους είναι τα παιδιά;). Στα M&S όμως οι γυναίκες γεμίζουν τα ανδρικά τμήματα, και αγοράζουν σώβρακα για τους πολυαγαπημένους τους: το ξέρω γιατί είμαι μία απ’ αυτές. Μαζί με πολλές άλλες.
Δεν είναι ότι έχω άφθονο ελεύθερο χρόνο και άπειρα λεφτά – καμία σχέση. Απλώς μου κάνει εντύπωση που οι πωλήτριες ανδρικών εσωρούχων εξηγούν πώς στρώνει ένα σώβρακο σε μια πελάτισσα που δεν πρόκειται να φορέσει ποτέ της σώβρακο. Και μόλις πρόσεξα ότι τελειώνει ο χρόνος μου (που είναι σε έλλειψη) και δεν έχω περάσει στο παρασύνθημα, οπότε, σόρι κορίτσια, πίσω στο ρεπορτάζ: πήγα στο Baton Premier shoes & accessories για να δω τα παπούτσια και αξεσουάρ του σχεδιαστή Δούκα Χατζηδούκα. Πριν χρόνια τού είχα κάνει συνέντευξη ως «ταλαντούχο νέο», τον συνάντησα πρόσφατα και εξακολουθεί να είναι ταλαντούχος νέος. Χωρίς να έχει καβαλήσει καλάμι. Τα παπούτσια και οι τσάντες του είναι πολύ όμορφα, πολύ καλλιτεχνικά, καθόλου φθηνά αλλά τα αντιμετωπίζεις ως σπάνια κομμάτια/ή/και έργα Τέχνης: βγαίνουν σε περιορισμένο αριθμό, είναι ιδιαίτερα, σου αλλάζουν όλη την πρόσοψη και αν είναι να πάρεις κάτι με υπογραφή, γιατί να μη διαλέξεις έναν Έλληνα. Έχουμε καταπληκτικούς (σχεδιαστές), τόσο στο αξεσουάρ-παπούτσι όσο και στο ρούχο.
Και ποτέ δεν είδα Έλληνα σχεδιαστή στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων – ίσως μόνο τη Sofia Kokosalaki επειδή «τη» φορούσε κάποια φίρμα στις Κάννες π.χ. Αλλά μια είδηση για τους Deux Hommes ή τον Christo Veloudakis ή ακόμα και τον Aslanis τον ίδιο… δεν τη θέλει η ελληνική εφημερίδα καθόλου. Εκτός κι αν τη συνδυάσει με κάποια απειλή («ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΜΥΡΜΗΓΚΙΕΣ ΟΙ DEUX HOMMES!» «ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΥΦΩΝΑ Ο ΒΕΛΟΥΔΑΚΗΣ!» κ.λπ.). Πράγμα που δεν το θέλει ο Θεός. Πόσο μάλλον οι γυναίκες, που απλώς βρίσκονται συνέχεια στα μαγαζιά χωρίς να το θέλουνε.
Δεν χάνουμε το πιο χαρούμενο, πολύχρωμο, πολυφυλετικό χριστουγεννιάτικο μπαζάρ της πόλης, που διοργανώνουν «Οι φίλοι του Παιδιού» με τη συμμετοχή 35 και πλέον Πρεσβειών
13°
