Δεν είχα κάνει παρά καμιά εικοσαριά μέτρα στο χωμάτινο μονοπάτι δίπλα στη θάλασσα. Ήταν το πρώτο πρωινό τρέξιμο των διακοπών. Είχε προγηθεί αρκετή ώρα στο υδρέικο καλντερίμι, μα όταν έφτασα εκεί, στο σημείο που άρχιζε επίσημα η εξοχή κι έμπαινα σε έναν άλλο κόσμο μετά τα κουρασμένα βήματα της πόλης, μου ήρθε καταιγιστικά. Στο πρώτο βήμα κυριολεκτικά, εκεί που περίμενα πως θα χαιρόμουν τη φύση -τα βράχια, το ξερό χώμα του μονοπατιού, τις φραγκοσυκιές κι από την άλλη το ανοιχτό πέλαγος. Με δάγκωσε με τη μία, σαν να μου την είχε στημένη.
Δεν ήταν παρά μια κακή ανάμνηση του περασμένου καλοκαιριού. Μα φαίνεται πως είχε φυλαχτεί καλά όλο το χρόνο στο μαύρο κουτί της καρδιάς, εκεί που κρύβονται τα πιο σκοτεινά, όσα δεν θέλεις να βγάλεις στο φως. Κι έμεινε έναν χειμώνα εκεί, με κάποιες περιστασιακές υπομνήσεις, ίσα-ίσα για να κάνει την παρουσία της αισθητή, σαν δάγκωμα που πονάει γερά κι έπειτα υποχωρεί. Την είχα δουλέψει στη σκέψη αρκετά, κάνοντας τον κύκλο -βαθιά πληγή στην αρχή, ένας dull πόνος αργότερα, ένα στιγμιαίο μα οδυνηρό τσίμπημα κάποιες στιγμές. Και διάλεξε εκείνο το πρωινό, επίσημη πρώτη του καλοκαιριού που μετριέται, ανάμεσα στα άλλα, με διαδρομές, για να θυμίζει την παρουσία της.
Δυσαρεστήθηκα προς στιγμήν. Δεν ήθελα μια τέτοια σκέψη να σκιάσει την ομορφιά, να βάλει το φίλτρο της στα πρώτα αναμπόδιστα βλέμματα στην ανοιχτή θάλασσα, να βαρύνει τα βήματα. Δεν ήθελα να με ακινητοποιήσει. Ήθελα να φύγω μπροστά, να προχωρήσω με κάθε τρόπο. Μα, δρομέας από χρόνια πια, ήξερα πως δεν θα έφευγε με ένα παράγγελμα.
Ήξερα πως το τρέξιμο, μέγας γιατρός μεταξύ άλλων, μπορεί να κρατήσει μακριά τον πόνο αν δεν θέλεις να σε φτάσει μα και να τον ελευθερώσει αν χρειάζεται να φτάσεις στο άκρο του. Ξέρει να σε χαϊδέψει για να μην πονέσεις πιο πολύ, βάζοντας μπροστά σου στόχους και χιλιόμετρα και επιταγές για άθλους του κορμιού, αν πρέπει να ξεχάσεις για λίγο την ψυχή. Μα ξέρει και να σε οδηγήσει στη συνθήκη της αλήθειας, εκεί που ισορροπείς ανάμεσα σ΄αυτό που νιώθεις κι αυτό που δυσκολεύεσαι να παραδεχτείς, αυτό που φτάνει ως τα χείλη κι εκείνο που δυσκολεύεσαι να αρθρώσεις.
Σ’ έναν κόσμο γεμάτο από την υποχρέωση της παρουσίας και της έκφρασης, κάποτε δυσκολεύεσαι να δεις μέσα σου, να ακούσεις, να καταλάβεις. Δυσκολεύεσαι ακόμα και να ζητήσεις την απαραίτητη ησυχία, να διεκδικήσεις την αναγκαία μοναξιά. Μα το τρέξιμο, με τον τρόπο του, δημιουργεί εύκολα αυτή τη συνθήκη. Δίνει χώρο στη μοναχικότητα και διέξοδο στη μικρή φωνή που κρύβεται μέσα σου. Ανοίγει δρόμο σε ένα εσωτερικό μονοπάτι που οδηγεί κατευθείαν στην καρδιά –στο μαύρο κουτί όπου ζουν οι πιο κρυφές σκέψεις, τα προσωπικά άρρητα. Δουλεύει προς τα μέσα, ενώ εσύ κινείσαι προς τα έξω –διεργασίες ταυτόχρονες, φαινομενικά ασυμβίβαστες, μα απόλυτα συνδεδεμένες στην ουσία.
Είναι φορές που κάθε βήμα σε δυναμώνει και σε απομακρύνει από το πρόβλημα. Που χτίζει την αυτοπεποίθηση, δίνει κουράγιο, καλλιεργεί την πίστη στις δυνάμεις σου και δομεί το επιθυμητό νέο. Τέτοιες στιγμές, το αποτύπωμα μιας παλιότερης διαδρομής, φυλαγμένο στο σώμα, επανέρχεται ως ανάμνηση για να αντλήσεις από τη δική σου ιστορία, απ΄το δικό σου παράδειγμα, όταν δεν αρκούν οι παραινέσεις των φίλων και οι συνταγές των βιβλίων. Κι είναι άλλες φορές που σε οδηγεί μαλακά στο πιο αδύναμό σου σημείο. Ίσια στο πρόβλημα, στη δυσκολία, σ΄αυτό που θέλεις να αποφύγεις. Σε πηγαίνει στην καρδιά, στην αρχή μιας σκέψης, στον πιο δύσκολο κόμπο της διαδρομής. Μα δεν σε αφήνει, δεν σε εκθέτει, δεν σε παρατά. Βήμα-βήμα, σε σπρώχνει να πιάσεις το νήμα απ΄την αρχή και να ισιώσεις το κουβάρι του.
Όσοι δεν τρέχουν, βλέπουν το τρέξιμο σαν μια καλή άσκηση, χρήσιμη για το σώμα. Όσοι τρέχουμε ξέρουμε πως είναι πολλά. Είναι, πρώτα, το κλειδί που οδηγεί μέσα μας, κατευθείαν στο κουτί που κρύβει τα σπαράγματα της προσωπικής μνήμης. Της ιστορίας μας. Το κλειδί στο κέντρο μας.
10°
