Η έμπνευση

Οι παθιασμένοι δρομείς –οι «κολλημένοι», κατά τους άλλους- τρέχουν σταθερά. Κι επίμονα. Σε ανοιχτούς δρόμους, σε στάδια, σε χωμάτινες διαδρομές ή σε διαδρόμους μηχανικούς, ακολουθούν μια πορεία που μοιάζει διαρκής και σταθερά ανοδική, μα κρύβει απρόσμενα σκαμπανεβάσματα. Ναι, το τρέξιμο είναι σαν τους μακροχρόνιους έρωτες. Έχει περιόδους παθιασμένων εξάρσεων και φάσεις ύφεσης ή απομάκρυνσης, σε μια αλληλουχία που πάντα βρίσκει τρόπους να ισορροπεί. Όπως στον έρωτα ένα μικρό ατόπημα – μια άστοχη κουβέντα, μια στιγμιαία παρεκτροπή ή ένα άνομο φλερτ - αλλάζει άρδην τις ισορροπίες και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου, έτσι και στο τρέξιμο είναι φορές που κάτι απροσδόκητο ανατρέπει την αθλητική τάξη. Κάποτε ο λόγος της διακοπής εμπίπτει στη σφαίρα της φυσιολογίας -ένας τραυματισμός ή μια ασθένεια, ας πούμε. Άλλοτε τα αίτια είναι λιγότερο προφανή, αν και εξίσου καθοριστικά. Μα όποιος κι αν είναι ο λόγος, χρειάζονται λύσεις άμεσες κι αποτελεσματικές.

Στην περίπτωση των σχέσεων, η ενδεδειγμένη θεραπεία είναι μια νέα αρχή. Μια μικρή ή μεγάλη αλλαγή που μπορεί να ανατρέψει τη ρουτίνα, να ταρακουνήσει συνήθειες χρόνων και να σχεδιάσει νέες, γοητευτικές διαδρομές. Στο τρέξιμο, άθλημα συνυφασμένο με τη μοναξιά, η έσωθεν λύση σπανίζει. Ο κύκλος της αυτοθεραπείας είναι απελπιστικά αργός, με αμφίβολα αποτελέσματα για τη φυσική κατάσταση και την ικμάδα, ενώ η στροφή προς τα έξω έχει πιο σίγουρα αποτελέσματα. Εκεί, στην έξωθεν έμπνευση, καταφεύγω κι εγώ όταν αναζητώ πυξίδα να με γυρίσει στον καλό εαυτό μου, να με φέρει ξανά στον ίσιο δρόμο των σπορ.

Στα χρόνια που τρέχω, δεν ήταν πολλές οι φορές που χρειάστηκα απεγνωσμένα έμπνευση για να προχωρήσω. Παιδί της τάξης και της επιμονής, προχώρησα με οδηγό την επανάληψη, την εμμονή στη ρουτίνα που σώζει τον δρομέα απ΄ τις σειρήνες των συνηθισμένων απολαύσεων. Όμως, σε πείσμα της προσκοπικής μου συνείδησης, είναι στιγμές που η έμπνευση μου ήρθε απέξω, θεόσταλτη, την ώρα που κατεξοχήν τη χρειαζόμουν. Είναι στιγμές που βρέθηκα σε αγώνες – στην αφετηρία, ανάμεσα στο πολύχρωμο πλήθος - κι ένιωσα ένα απροσδιόριστο φούσκωμα στο στήθος που μ’ έκανε να νιώσω πως ήμουν στο σωστό μέρος στη σωστή στιγμή. Μια αίσθηση σχεδόν σωματική, που με έσπρωχνε να θέλω να προσπαθήσω ξανά, να βάλω ψηλότερους στόχους, να φτάσω πιο κοντά στα όριά μου. Είναι άλλες φορές που έφτασα στο ίδιο σημείο στον τερματισμό, από καλό ή κακό αποτέλεσμα αδιακρίτως. Κι είναι, τέλος, η πιο ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης: οι άνθρωποι που γνώρισα και γνωρίζω δρόμους.

Είναι πολλοί αυτοί που με εμπνέουν και με οδηγούν να βρω τον καλό εαυτό μου, συχνά εν αγνοία τους. Φίλοι «μιας κάποιας ηλικίας» που τολμούν να ξεπεράσουν τα όρια και να δοκιμαστούν όταν οι συνομήλικοί τους απλώς παραιτούνται. Φίλοι αθλητές αξιώσεων που βάζουν πίσω το δικό τους αγωνιστικό πρόγραμμα για να τρέξουν, δεμένοι με λευκό σκοινάκι, με εκείνους τους δρομείς που περιμένουν το βλέμμα τους, φέρνοντας στο δρόμο τη γενναιοδωρία στην πιο καθαρή της έκφραση. Νέοι δρομείς που ετοιμάζονται να αναμετρηθούν για πρώτη φορά με τις μεγάλες αποστάσεις, με τη μεταδοτική φλόγα του νεοφώτιστου. Δρομείς που επιμένουν και βρίσκουν τρόπους να φωτίσουν τη δική τους δύσκολη καθημερινότητα μετά από ασθένειες και κρίσεις.

Δεν ξέρω ποιο αποτύπωμα είναι το πιο ισχυρό. Αν προκρίνω τον παλιό που επιμένει ή τον νέο που δοκιμάζεται για πρώτη φορά. Αν βρίσκω πιο εμπνευστική την απόφαση να ξεκινήσεις αλλάζοντας συνήθειες και ξεπερνώντας φόβους ή το κατόρθωμα του να μη σταματήσεις καθόλου, εμμένοντας σε ένα στοιχείο που σε συνιστά. Χρόνια μετά την πρώτη φορά που αναζήτησα δρομική στήριξη έξω από εμένα, κλίνω προς τη δυναμική του καινούργιου. Με συγκινεί η λάμψη στα μάτια μετά τον πρώτο τερματισμό, η χαρτογράφηση του άγνωστου χώρου εντός, κάθε μικρή κατάκτηση.

Τελευταία, το καινούργιο έχει μέσα μου μια άλλη, εμβληματική εικόνα. Στις κερκίδες του Εθνικού, τις λίγες φορές που καταφέρνω να βρεθώ στην απογευματινή προπόνηση του Οδυσσέα στο στίβο, ρίχνω το βλέμμα στα εξάχρονα που παίρνουν θέση στην αφετηρία. Μπερδεύουν το παιχνίδι με την προπόνηση, την προσπάθεια με το πείραγμα. Μα όταν ετοιμάζονται για να ξεκινήσουν, όταν για λίγο σοβαρεύονται και εστιάζουν στη στιγμή, κολλάω. Βλέποντάς τους, θέλω να γίνω πιο σταθερή στη συνήθεια, πιο γρήγορη, πιο δυνατή. Να επιστρέψω στην αρχή μου. Να ξαναδοκιμάσω, να προσπαθήσω πιο πολύ. Να ξανανιώσω τη δύναμη. Κυρίως, να θυμηθώ πόσο παιχνίδι και πόση χαρά έχει κάθε πάτημα, κάθε βήμα…