«Κοίτα… δεν είναι συγκινητικά πανέμορφη η λαϊκή αισθητική;» Ο Γιώργος Πίττας μού δείχνει το εξώφυλλο του νέου του βιβλίου. «Η γιαγιάκα», συνεχίζει, «έφερε απ’ το σπίτι της ένα πιάτο κι εκεί πάνω απίθωσε τις λεπτές κλωστούλες του κρόκου που μόλις είχε μαζέψει με τα χεράκια της απ’ το χωράφι δίπλα. Καρπός, πιάτο, λουλούδια… δεν ταιριάζουν υπέροχα; Τα φωτογράφισα μια στιγμή τυχαία, σ’ ένα ταξίδι μου στην Κοζάνη, και τώρα έγιναν το καλύτερο εξώφυλλο που θα μπορούσα να φανταστώ».
O Γ.Π. είναι πάνω απ’ όλα ένας ρομαντικός περιγιητής, περισσότερο του αρέσει να ανακαλύπτει τη στιγμή, το συναίσθημα, την ιστορία, τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από κάθε τι. Καταπληκτικά τα βιβλία του που έχουν πέσει μέχρι τώρα στα χέρια μου. Τα Σημάδια του Αιγαίου, Η Αθηναϊκή Ταβέρνα (αξέχαστος μου είχε μείνει ο «διαχωρισμός» ταβέρνας-καφενείου), Τα πανηγύρια στο Αιγαίο, Τα Καφενεία της Ελλάδας. Αν στα προηγούμενα τη γαστρονομία την πολιορκούσε με πλαγιοκοπήσεις, σε τούτο εδώ η επίθεση είναι ολομέτωπη! Επικεφαλής στο πρόγραμμα Ελληνικό Πρωινό του Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου της Ελλάδας (με στόχο την ανάδειξη των τοπικών προϊόντων και την ένταξή τους στα πρωινά που παίρνουν Έλληνες και ξένοι στα ξενοδοχεία), έχει γυρίσει τη χώρα, έχει δοκιμάσει χίλια δυο καλούδια, έχει γνωρίσει τους ανθρώπους. «Πάει καλά το Ελληνικό Πρωινό;» βρίσκω την ευκαιρία να τον ρωτήσω. «Αν σκεφτείς ότι μέχρι πριν ελάχιστο καιρό οι ξένοι αλλά και εμείς οι ίδιοι ξέραμε μόνο το breakfast continental, ενώ σήμερα 400 ξενοδοχεία σε όλη την επικράτεια σερβίρουν ελληνικότατο, φτιαγμένο από ντόπια προϊόντα πρωινό, θα καταλάβεις» μου απαντά.
Οι Θησαυροί της ελληνικής γαστρονομίας μού πήραν ένα βράδυ ολόκληρο για να τους ξεφυλλίσω. Υπάρχουν κεφάλαια για τα πάντα. Για την ιστορία της ελληνικής κουζίνας, για τις επιρροές της από Δύση και Ανατολή, για την κρίσιμη 25ετία (1990-2014), για τη νέα ελληνική κουζίνα, για τις κατά τόπους της Ελλάδας –οι κουζίνες των παιδικών μας χρόνων και της αθωότητας όπως τις αναφέρει –, για την κουζίνα των πανηγυριών, για τις πανάρχαιες γαστρονομικές τελετουργίες, για τα επώνυμα προϊόντα ΠΟΠ και ΠΓΕ. Κι ύστερα κάνει μια διαμερισματοποίηση άκρως γευστική – η Θεσσαλία, η Κρήτη, η Μακεδονία και η Θράκη, η Ήπειρος, η Πελοπόννησος, τα Νησιά και πάει λέγοντας. Φτάνει και στην «καρδιά» της ελληνικής κουζίνας, δηλαδή την «πρώτη ύλη», τα προϊόντα (100 τον αριθμό!). Μιλώντας για την ιστορία τους και για τους ανθρώπους που μοχθούν για να παραχθούν.
Την περιγραφή πολύ συχνά διανθίζουν μικρά αποσπάσματα από την ελληνική λογοτεχνία, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Μαρία Ιορδανίδου, Νίκος Καζαντζάκης, που επιβεβαιώνουν με γλαφυρότητα τη στενή σχέση που είχαν πάντα τα τρόφιμα και η μαγειρική με τα πρόσωπα. Ακουμπάει και ο ίδιος όμως την καρδιά του. Όχι με τη ματιά του «ειδικού» αλλά με συναίσθημα, με την κοφτερή ματιά ενός ταξιδευτή που λατρεύει τη χώρα του και την ψάχνει κάτω από κάθε πέτρα της. Καταθέτει σκέψεις, προβληματισμούς, κάνει προτάσεις, προτρέπει όλους να γνωρίσουν τον πλούτο της ελληνικής γης που ο ίδιος πιστεύει πως είναι ο πιο γερός πυλώνας για τον τουρισμό αλλά και η πιο σίγουρη διέξοδος για να βγει η χώρα από την κρίση. Το βιβλίο είναι προφανώς... χορταστικό (300 και σελίδες), βγαίνει από τις εκδόσεις Κοιλάδα Λευκών στα βιβλιοπωλεία αύριο Παρασκευή, κοστίζει 40 ευρώ και συγκεντρώνοντας πράγματι θησαυρούς είναι ένα πολύ καλό «δώρο»-εργαλείο για ειδικούς και μη. Καλοτάξιδο και… καλοφάγωτο.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
