Το «μαύρο» έχει αρνητικούς συνειρμούς: μαύρη ζωή, μαύρισε η ψυχή του, τον μαύρισαν στο ξύλο, του μαύρισα το μάτι, έριξε μαύρη πέτρα, μαύρη κούνια που τον κούναγε, μαύρος βαρύς ο ουρανός... Επίσης, δεν είχε τρελά θετικούς συνειρμούς, όταν το έβλεπες στο πιάτο σου («Η μαμά πάλι τα έκαψε τα ρημάδια τα μπιφτέκια!»). Αλλά εδώ κι ένα χρόνο η Μόδα Μαύρου Φαγητού ήρθε να ανατρέψει αυτούς τους συνειρμούς, λανσάροντας κατάμαυρα πιάτα, τρόφιμα και είδη διατροφής… με πόση επιτυχία ακόμα δεν ξέρουμε. Όπως με όλες τις μόδες, και αυτή θα κριθεί από την έκτασή της (προς το παρόν, μικρή) και τη διάρκειά της. Ως τότε, έχουμε...
Μαύρο ριζότο με μελάνι σουπιάς. Υπάρχει εδώ και χρόνια, απλώς τώρα είναι ΚΑΤΑΜΑΥΡΟ πια, με διπλό μελάνι, ίσως και με διπλή σουπιά.
Μαύρο σκόρδο. Από την αρχαία Κίνα, το έπιασε ο φοβερός Γκρεγκ Χέλμης του Βολιώτικου «ΜεΖεν» και το έκανε τρελό τρεντ.
Μαύρα τσιπς. Από μαύρη πατάτα, παντζάρι και μαύρα γογγύλια. Έχουν σουξέ στην Αγγλία (αν και κάνουν 5 ευρώ το πακετάκι…)
Μαύρο ψωμί. Μαυρίζει με ψυχρό άνθρακα και μπερδεμένη διαδικασία. Σε μπέργκερ, το σερβίρει υπέροχα το «Blue Monkey» στο Κολωνάκι.
Μαύρα μακαρόνια. Κάπως νομίζεις ότι θα τους παίξει φλάουτο ο Ιζνογκούντ και θα σηκωθούν να χορέψουν, όπως οι κόμπρες…
Μαύρα μακαρόν. Γλυκάκια κατάμαυρα, του βραβευμένου ζαχαροπλάστη Σταμάτη Ξενάκη στο «Ακταίον» της Νάξου.
Μαύρο κέικ. Μπράουνι, με διπλή σοκολάτα, γιατί όχι και με μαύρο. Αλεύρι. Εντάξει, αυτό το ’χουμε.
Μαύρη τρούφα. Γνωστή και ευωδιαστή, απλώς εδώ απλώνεται και όσο να ’ναι, μαυρίζει ο τόπος.
Μαύρο κρέας. Δηλαδή, κρέας μαύρου χοίρου –αρχαία φυλή–, που άμα θέλουν να είναι ακόμα πιο ντεθιά, το συνοδεύουν με μαύρα λαχανικά (παντζάρια, γογγύλια κ.λπ.).
Μαύρα φασόλια. Τα μαύρα-χάντρες μαγειρεύονται με λίγο πετιμέζι και σιρόπι μελάσσας, σε πρώτη ανάγνωση είναι σα να τρως πίσσα, αλλά πολύ νόστιμα.
Μαύρο παγωτό. Το λάνσαρε φέτος μια ελληνική εταιρεία… δυστυχώς δεν δοκιμάσαμε ακόμα, θα είναι σίγουρα παγωμένο.
Μαύρο αναψυκτικό. Υπάρχει. Και είναι μαύρο.
Μαύρο λάχανο, κρεμμύδι, κέιλ. Πάνε με τη μαύρη τρούφα.
Μαύρη σταφίδα. Επιτέλους βγήκε από την αφάνεια.
Μαύρες ελιές. Και αυτές, και αυτές!
Μαύρα μούρα, βατόμουρα και berries. Σε φρουτοσαλάτα πολύ σκοτεινή.
Μαύρα μύδια. Όταν ασπρίσουν, θα έχουμε πρόβλημα.
Γενικά το μαύρο χρώμα ήτανε προειδοποίηση για τους μακρινούς προγόνους μας, ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήτανε σαν να είχε το τρόφιμο μια σημαιούλα απάνω, «ΜΗ ΜΕ ΦΑΣ!». Η πληροφορία, εγγεγραμμένη στο ντι-εν-έι μας εδώ και χιλιάδες χρόνια, αργεί να εξαφανιστεί. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, και αν τα μαύρα φαγητά βρούνε πράγματι τη θέση τους στην κουζίνα μας… μπορούμε άνετα να καίμε τα μπιφτέκια και να τα σερβίρουμε, μαυροκαψαλισμένα και χαροκαμένα, ως γκουρμέ…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
