Την αγάπη μου για τα παλιά καφενεία τη γνωρίζετε. Τη συγκίνηση που νιώθω όταν τα βλέπω να κουβαλούν μνήμες και εικόνες από ένα κόσμο που χάνεται. Όπως και πόσα χιλιόμετρα μπορώ να κάμω για να εντοπίσω ένα από αυτά, ή και την λύπη μου, όταν φθάνοντας, περιχαρείς οι ιδιοκτήτες μου ανακοίνωναν: «Eίστε πολύ τυχερός κύριε Πίττα, μόλις ανακαινίσαμε το καφενείο», και ‘γω να μένω σύξυλος!
Τα λέω αυτά γιατί η χαρά που ένιωσα όταν ανακάλυψα το καφενείο της Χαράς στη Σχοινούσα δεν περιγράφεται. Κατ’ αρχάς γιατί τηρούσε όλες τις αισθητικές προδιαγραφές. Χώρος παλιός, κτίσμα αιγαιοπελαγίτικο, οι στρώσεις του ασβεστώματος δεκάδες, η λουλακί λαδομπογιά μέχρι τη μέση του ύψους των τοίχων σε ανάγλυφους σοβάδες. Δοκάρια φίδες κι αυτά λουλακί. Διαφημιστική ταμπέλα του Τam-tam και άλλες της εποχής, ανεμιστήρας παλιός στο ταβάνι και πυροφάνια για φωτιστικά. Θυμίσεις από τα καφενεία των μικρών Κυκλάδων προ του 1983, όταν επί Γεννηματά σε πανηγυρική τελετή τα νησάκια ηλεκτροδοτήθηκαν.
Η χαρά μου όμως για τη Χαρά πολλαπλασιάστηκε όταν είδα ότι οι «καφετζήδες» ήταν νέα παιδιά, ότι για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια λειτούργησε και τον χειμώνα κι ότι ο «κόσμος» του καφενείου ήταν αυτός που έπρεπε. Στέκι της νεολαίας, ντόπιων και παραθεριστών, ανθρώπων που αγαπούσαν τον τόπο. Και ιστορίες ατελείωτες, κουβέντες καθημερινότητας για τα πράγματα που συνέβησαν σε μας και τους γειτόνους. Ένας ροφός που ξέφυγε, η κατσίκα που γέννησε, ο τρύγος που αργεί, η φάβα που βγήκε φέτος πιο πρώιμα. Ιστορίες βιωμάτων.
Γύρω από ένα τραπέζι με ρακές και μεζέδες, ντόπια τοματάκια και ξινομυζήθρα, η Λίλα Κλαουδάτου και ο Θοδωρής Νομικός μας διηγούνται τις ιστορίες τους.
«Το κτίσμα ανήκει στον παππού μου Κλαουδάτο και στη γιαγιά μου, το γένος Μάνη, οικογένειες ντόπιες και οι δυο. Από το 1960 λειτουργούσε ως καφενείο-μπακάλικο και το 1971 φτιάχτηκαν και κάποια ενοικιαζόμενα δωμάτια μέσα στον κήπο. Εγώ ζούσα στην Αθήνα, πέρασα κάποια χρόνια στο χιονισμένο Καρπενήσι κάνοντας μαθήματα χειμερινού σκι σε νέα παιδιά και ξαφνικά μέσα μου είπα ότι έπρεπε να πάω στο νησί. Ήρθα το καλοκαίρι και κόλλησα. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, δούλεψα το καφενείο χειμώνα και ήταν πολύ ανθρώπινο, ζεστό, εξομολογητικό». Περισσότερα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
