Κοντά μισό μήνα πίσω μου οι διακοπές, κι ενώ μου φαίνεται σαν να έχει περάσει μισός αιώνας, δεν έχω προσγειωθεί ακόμα στα της Αθήνας. Και εγώ και η παρέα διάθεση πολλή δεν έχουμε –μας πέτυχαν με το που γυρίσαμε και κάτι εκκαθαριστικά κάτω από το κατώφλι–, μαζευόμαστε στα σπίτια, βλέπουμε φωτογραφίες και βίντεο από τα κινητά, λέμε τα νέα μας και όταν φτάσουμε στο κεφάλαιο «φαγητό διακοπών» αλαλάζοντας όλοι καταθέτουμε τις καλοκαιρινές μας πιρουνομαχίες. Κρατάμε όλοι τη γεύση των τόπων που επισκεφτήκαμε στα χείλη, ορκιζόμαστε πως ελληνικά προϊόντα και κουζίνα είναι τα καλύτερα, κι εκεί επάνω μάς ανοίγει η όρεξη, βάζουμε στη μέση τυριά, αλλαντικά, κάπαρες, ντοματάκια και ό,τι άλλο κουβαλήσαμε μαζί μας και γίνεται ξανά «των διακοπών».
Είναι ωραίο να φέρνεις καλούδια από το μέρος που πηγαίνεις – κι ας κοροϊδεύαμε όλοι τις μανάδες μας που σε μια απόσταση π.χ. Κρανίδι-Αθήνα σταματάγανε 7 φορές για να προμηθευτούν τα δέοντα ψωμιά, τυριά, μέλια, αυγά, χυλοπίτες κατευθείαν από τον παραγωγό (συνήθεια που παρά λίγο να αποκτήσω, αλλά την έκοψα γιατί στις μέρες μας τα «μαγαζάκια»-μανάβικα στις δημοσιές έξω από τα χωριά δεν είναι πάντα καλά). Και σίγουρα είναι ακόμα πιο ωραίο που σήμερα βρίσκεις στην Αθήνα τα πάντα και από κάθε άκρη της Ελλάδας. Βολτάρω στα «ελληνικά deli» που γνωρίζουν νέες δόξες, και είμαι ικανή να περάσω ώρες πάνω από σακουλάκια, βαζάκια, τυράκια, καλύτερα κι από μπουτίκ μου φαίνονται… Μιλάω με τους καταστηματάρχες, τον Νικόλα τον Κρόκο από το Krokos Fine Food and Wine, τον Βασίλη τον Κρούσαλη από το Ζεμπίλι, τη Νικολέτα από την Κάπαρη στην Ασκληπιού και βλέπω την τρέλα στα μάτια τους. Τρέλα για να ανακαλύψουν ακόμη περισσότερα, ακόμα καλύτερα, σε ακόμα πιο καλές τιμές. Και τώρα που κι όλοι εμείς, από ανάγκη ή και πατριωτισμό, έχουμε ήδη γυρίσει την πλάτη στα «ξενόφερτα», τώρα που σύσσωμοι πια ξαναανακαλύπτουμε τη «νοστιμιά του τόπου μας», δεν θα την αποφύγω τη μουρμούρα… είναι και κάποιοι παραγωγοί που θα πρέπει να τις προσέξουν λίγο τις τιμούλες τους. Γιατί όταν π.χ. βλέπουμε αλάτι σε μικρό, τοσοδά βαζάκι να κοστίζει 6-7 ευρώ δεν θέλουμε να το πάρουμε, δεν πα’ να το ’χει μαζέψει από την αλυκή με τα χεράκια του κι ο ίδιος ο Μεγαλέξανδρος…
Τέλος η μουρμούρα –το ’παμε και στην αρχή, η διάθεση είναι πατριωτική, ο νους και η όρεξη ταξιδεύουν ακόμη στο νησί–, φέτος το χειμώνα, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα, ξεχυθείτε στα ελληνικά deli ή μικρομάγαζα της γειτονιάς. Θα περάσετε υπέροχα και είναι απίστευτο τι φαγοποτικούς θησαυρούς θα ανακαλύψετε…
13°
