Η Τρελή Ροδιά είναι καινούργια άφιξη στα Άνω Πετράλωνα και σερβίρει καλή ελληνική κουζίνα
Δυο βήματα από τον Οικονόμου, ακριβώς απέναντι από το πάλαι ποτέ Θείο Τραγί και πλάι στο Θεραπευτήριο, η Τρελή Ροδιά είναι μια νέα άφιξη, που ήρθε να σφηνώσει, μικρή και διακριτική στην καρδιά της πιάτσας, ανάμεσα στα εστιατόρια που έχουν χτίσει τη φήμη της γειτονιάς. Με τόσα λίγα τραπέζια που χωρούν στο πεζοδρόμιό της μπορεί και να την προσπεράσεις. Ή μπορεί και να σου τραβήξει την προσοχή καθώς θυμίζει μικρό μπιστρό, από αυτά τα χαριτωμένα της γειτονιάς, εγγύηση νοστιμιάς για όσους ξέρουν από καλό φαγητό.
Τρελή Ροδιά: για καλή ελληνική κουζίνα στα Πετράλωνα
Αν περάσεις το κατώφλι της, θα σε κερδίσει με τη σπιτίσια αύρα, τα γυαλισμένα πανέμορφα παλιά μωσαϊκά της, τα δαντελένια κουρτινάκια και τις φωτογραφίες που ντύνουν σαν ταπετσαρία τους τοίχους της. Κορνιζαρισμένοι σε μαύρο πλαίσιο, ο Καποδίστριας και ο Παπαφλέσσας, ο Γκάλης και η Φρίντα Κάλο, ο Πανούσης και ο Μάρλον Μπράντο, η Μελίνα και ο Σωκράτης ο φιλόσοφος, ο Τσιτσάνης και ο Μπρους Λι. Όλο αυτό το φωτογραφικό ποτ-πουρί κάτι θα σου θυμίσει. Ναι, αν γυρίσεις πίσω το χρόνο στο 2010. Τότε που το Piggy-πόπουλο του Παγκρατίου, ήρθε πρώτο στην Αρχελάου για να δώσει μια φρέσκια εκδοχή για το σουβλάκι και το σύνθημα για τη ολική μεταμόρφωση της παγκρατιώτικης πιάτσας.
Το όνομα, χωρίς να ξέρει ότι πρόκειται για ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη, το δανείστηκε από την ταμπέλα του αγαπημένου του μπαρ στην Πάτρα, που τον μεγάλωσε. Δεινός και έμπειρος ψήστης, με καταγωγή από το Ικόνιο και την Κεφαλονιά, στην αρχή επιδόθηκε κυρίως σε αυτό που ξέρει καλύτερα: να σου ψήνει μαγικά κάθε κρέας. Ο θάνατος του πατέρα του, όμως και ένα συλλυπητήριο τηλεφώνημα, έφερε ξανά κοντά του τον παιδικό και αγαπημένο φίλο του, τον Σωτήρη Βασιλόπουλο. Ο Σωτήρης, είχε φύγει για τη Βοστόνη, εκεί έμαθε μαγειρική, δούλεψε σε εστιατόρια, επέστρεψε κάποτε στην πατρίδα, έπιασε δουλειά στον ιστορικό Μαγγίνα της Κηφισιάς, στην Κύθνο, μετά στο χωριό του, το Πλανητέρο στα Καλάβρυτα. Η επανασύνδεση απεδείχθη καθοριστική. Ο Σωτήρης τα παράτησε όλα για να αναλάβει τον τομέα μαγειρευτό (του ονείρου). Στο μεταξύ, επιστρατεύτηκε και η μαμά Αναστασία, η οποία πολύ συγκεκριμένα, φτιάχνει τα σουτζουκάκια, τους λαχανοντολμάδες και τα παπουτσάκια, τις σπεσιαλιτέ της δηλαδή.
Η Τρελή Ροδιά, όμως, δεν είναι ένα ακόμη στέκι για εξαιρετικό, ελληνικό φαγητό. Η κουζίνα της κοιτά κατά Πελοπόννησο μεριά αλλά ψάχνει παντού όπου μυριστεί το τοπικό, το σπέσιαλ προϊόν. Κόκορας από τα Καλάβρυτα, ζυμαρικά από τη φάρμα Αρκούδη στη Μονεμβασιά, παπαρδέλες από την Ανδρίτσαινα, τυριά από τη Βυτίνα, χυλοπίτες και κριθαράκι από τα χωριά της Μακρυνίας στο Αγρίνιο, κυδώνια από τον κήπο του Σωτήρη και σύκα από το χωράφι της Πανωραίας. Αν είναι, όμως, κάτι που θα σου κλέψει εδώ την καρδιά, είναι η φρέσκια πέστροφα μικρής παραγωγής από τον Αροάνιο ποταμό, που ψήνεται στα κάρβουνα ή στη φέρνουν καπνιστή, σε κρούστα από πολύ ψιλοκομμένο μαριναρισμένο κρεμμύδι και τραγανό, πούδρα, τηγανητό, σπιτικό κρεμμύδι. Δυο πιάτα που μπορούν να κάνουν το σουξέ της Ροδιάς.
Ο κατάλογος έχει πολλά να λαχταρήσεις. Εγώ θα μείνω στα γεμιστά κολοκυθάκια με τον καλό κιμά, τα φρέσκα μυρωδικά και μια μεταξένια κρέμα από αυγολέμονο που δουλεύεται για ώρα στο χέρι μέχρι να πάρει την υφή μιας αραιωμένης μαγιονέζας, φαντάσου. Στην κατηγορία «μη χάσεις με τίποτα» θα τοποθετήσω και τον κρασάτο κόκορα με τις αλ ντέντε παπαρδέλες, ίσως τον πιο καλοδουλεμένο που έχω δοκιμάσει, με σωστές αναλογίες και μια σάλτσα μελωμένη να έχει ποτίσει κάθε κύτταρο του ζυμαρικού. Το κριθαράκι, με αυτή την άλλη γεύση του χειροποίητου ζυμαρικού, με τα μοσχαρίσια μάγουλα που λιώνουν στο στόμα, μαγειρεμένα σε ένα λευκό ραγού είναι άλλο ένα πιάτο που δεν θα ’θελες να χάσεις.
Η καρυδόπιτα του τέλους, σε γενναίο κομμάτι, φτιαγμένη με καρύδια από το χωριό, είναι η επιτομή της καρυδόπιτας, μεστή, από κείνες που δεν τρίβονται, γλυκιά πλην διόλου λιγωτική. Ως την τελευταία λεπτομέρεια, η Ροδιά θα μπορούσε να γίνει η καθημερινή σου καντίνα, αφού και οι τιμές της θα σου θυμίσουν εποχές που πλέον έχουμε ξεχάσει. Γιατί οι (καλές) παρέες, μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
14°
