Το Morgan All Jeans θα σε παραπλανήσει με την ταμπέλα του, είναι όμως ένας νόστιμος καφενές με νόστιμους μεζέδες και μποέμ, ταξιδιάρικη διάθεση
Διακριτικά και αθόρυβα, κάτω από το βλέμμα της πλατείας Καραϊσκάκη μέχρι την πλατεία Μεταξουργείου, μια καινούργια πιάτσα λιάζεται ή νυχτοπερπατά στη σκιά των δέντρων στον πεζόδρομο, πλάι στις πρασιές που θυμίζουν δροσιά παλιάς αυλής. Ανάμεσα στα υπερφωτισμένα (και πόσα πολλά!) ξενοδοχεία, υπάρχουν μπαράκια, καφέ και εστιατόρια τα οποία μαζεύουν ένα δικό τους κοινό. Το οποίο έχει δημιουργηθεί, κυρίως, από τους ηθοποιούς των γύρω θεάτρων, που έχουν μαζί τους συμπαρασύρει χορευτές, σκηνογράφους, εικαστικούς και ένα γενικότερο καλλιτεχνικό κόσμο, που έστησε εδώ ένα βολικό στέκι για μετά την πρόβα ή την παράσταση. Αυτό το Άνω Μεταξουργείο -σε δική μου ελεύθερη μετάφραση- έχει διαφορετικό προφίλ. Μπορεί, ας πούμε, να μην πέφτει καρφίτσα από το πολυπληθές κοινό αλλά δεν θα ακούσεις κιχ. Ούτε μουσικές ούτε φασαριόζες κουβέντες. Λες και όλος αυτός ο ιδιαίτερα στιλάτος κόσμος έχει κάτι ψιθυριστό να πει, κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση να διεκπεραιώσει, μια ερωτική εξομολόγηση να κάνει, αλλά στα πιο ευρωπαϊκά ντεσιμπέλ, ήσυχα και διακριτικά.
Morgan All Jeans: ένας νεοκαφενές στην πλατεία Καραϊσκάκη
Γωνιακό και στο επίκεντρο, το Morgan All Jeans, μπορεί να σε μπερδέψει με το όνομά του. Ο Σπύρος Καποδίστριας, όταν αποφάσισε να αλλάξει χρήση στο ακίνητο, άφησε την παλιά ταμπέλα του μαγαζιού που στα νιάτα του, πουλούσε παντελόνια τζιν. Κάπως έτσι, βρήκε ένα έτοιμο όνομα να μας θυμίζει για πάντα πως τις παλιές δεκαετίες η γειτονιά ειδικευόταν στα ρουχάδικα και κυρίως τα τζινς, τότε που ήρθαν στη μόδα για να σκοτώσουν τους παλιούς «νεωτερισμούς». Τραπεζάκια φαγητού, αν έρθεις πεινασμένος, τραπεζάκια πιο αραχτά, του καφενείου αν το προτιμήσεις για καφέ, τσάι με κυνόροδο, ιβίσκο, ζαχαρωμένο ανανά, γκρέιπ-φρουτ, μήλο και φλούδα λεμονιού ή απλούστερα, για το βραδινό σου ποτό.
Το Morgan από το μενού κιόλας, θα καταλάβεις πως δεν είναι άλλο ένα καφέ της σειράς αλλά ένας νεοκαφενές με ανησυχίες, αυθεντική καλλιτεχνική διάθεση στους τοίχους και ένα χουχουλιάρικο εσωτερικό με μπαρ για τις νύχτες που θα κρυώνουμε. Αναψυκτικά μικρής παραγωγής, ελληνικά βότανα και μερακλίδικο, σπιτικό yogy tea σε σπέσιαλ συνταγή με της Παναγιάς τα μάτια μέσα. Αλλά εμείς το επισκεφτήκαμε την ώρα της ρακής. Που ήρθε μαζί με ένα μενού-απρόσμενη έκπληξη. Σε έναν νεοκαφενέ, οι προσδοκίες σου χορταίνουν και με ντολμαδάκια και ντάκο, αρκεί να είναι καλοκαμωμένα. Εδώ, όμως, θα βρεις και τα ντολμαδάκια μεν αλλά και πιάτα ημέρας όπως η κοκκινιστή προβατίνα με παπαρδέλες αλλά και πιάτα που παντρεύουν τον εξωτισμό με τον μεζέ.
Ο νεοκαφενές με τις δημιουργικές ανησυχίες
Η μελιτζανοσαλάτα ζαλούκ -με έμπνευση από την Αλγερία- είναι μια κορυφαία αλοιφή, με τεράστιο ύψος στη νοστιμιά της, που παντρεύει τα ζεστά μπαχαρικά του Μαγκρέμπ με τη δροσιά της ντομάτας, σουσάμι και λίγο γιαούρτι να ξυπνά το σύνολο, στην κορυφή της. Τα μανιτάρια σοτέ με σύγκλινο, έρχονται ολόκληρα και πεντανόστιμα μέσα σε μια γοητευτική σαλτσούλα από πάπρικα και μεγάλα κομμάτια από σύγκλινο που έχει μαγειρευτεί βγάζοντας το κάπνισμά του στο τελικό αποτέλεσμα. Κοκκινιστά ρεβίθια με μελιτζάνα σε μια λίγο διαφορετική εκδοχή από τη συνταγή της παράδοσης, και μια μαγική σαλάτα, με παντζάρι, πορτοκάλι, τραγανή καρδιά μαρουλιού, ραντίτσιο, ροκφόρ, καρύδια και μια λεμονάτη, ανάλαφρη σος, στην πιο απόλυτη ισορροπία. Οι πατατούλες φούρνου δεν έχουν καμμιά σχέση με όποια πατάτα φούρνου έχεις δοκιμάσει ως τώρα. Μέσα σε δεμένη, πλούσια λευκή, λεμονάτη σάλτσα, ιδανική για βούτες με το ζυμωτό, προζυμένιο ψωμάκι, έχουν πάνω τους χίλια μύρια, έντονα φρέσκα μυριστικά πολύ ψιλοκομμένα: φρέσκια ρίγανη, μαϊντανό, δεντρολίβανο, μάλλον και ματζουράνα. Η ασιατική τηγανιά με κοτόπουλο, φασολάκια και φύλλα λάιμ, δεν μοιάζει ακριβώς με ένα ασιατικό stir fry αλλά ανήκει σε μια δική της κατηγορία που δύσκολα θα την κατατάξεις σε συγκεκριμένη τοπική κουζίνα.
Ο Παύλος Ζερβός, 29 χρόνια ανώνυμος στις κουζίνες της πόλης, είναι Κερκυραίος και έμαθε να μαγειρεύει από τον παππού του, που τον έβαλε στα βάσανα απλά και μόνο για να είναι ανεξάρτητος και να μην περιμένει από κανέναν να τον ταΐσει. Η εμπειρία έφερε τα υπόλοιπα και να ‘τος τώρα στο Morgan, να μαγειρεύει ακούγοντας post punk σε χάι ντεσιμπέλ.
Ο Παύλος, έχει μια ολότελα δικιά του, σχεδόν σπιτική γεύση και άποψη για το φαγητό. Ακόμη και πίσω από τις fusion αναφορές του, νοιώθεις πως κρύβεται η γειτονιά. Με τόσα ασιατικά μπακάλικα τριγύρω, ασφαλώς και θα μπεις στον πειρασμό να βάλεις ζαλούκ σε μια μελιτζονασαλάτα, ένα ασιατικό μπαχαρικό στην τηγανιά, σόγια σε ένα χοιρινό με πορτοκάλι ή να διαλέξεις ένα λεπτό, εξωτικό φασολάκι αντί για το ελληνικό μπαρμπούνι που το ’χεις βαρεθεί, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μαγειρεύεις ασιατικά. Κάτι τέτοια κάνω κι εγώ στην κουζίνα μου και τον κατανοώ απόλυτα και άλλο τόσο χάρηκα αυτή την ανένταχτη νοστιμιά, που τολμά να είναι ο εαυτός της. Τελειώσαμε με δυο γλυκά σε βαζάκια, ένα τσιζ κέικ με βύσσινο και ένα μπανόφι. Ωραιότατα και πολύ ευρωπαϊκά.
13°
