Στο καινούργιο Meigma της Μαρίνας Χρονά στον Κεραμεικό θα φας κεφτεδάκια της μαμάς αλλά και shepherd’s pie
Κατηφορίζοντας τη Μ. Αλεξάνδρου, καρδιά και πιάτσα της διασκέδασης του Κεραμεικού, θα διαπιστώσεις ότι τα μαγαζιά στα οποία δεν πέφτει καρφίτσα, είναι τα μεζεδοπωλεία. Εκεί, λοιπόν, που ήταν η Στοά της Γωγώς Δελογιάννη, πήρε τη σκυτάλη η Μαρίνα Χρονά, στο δεύτερο βήμα της μετά το Ρίνι, με το Meigma, ένα διαφορετικό μεζεδοπωλείο, το οποίο ήδη γνωρίζει γενναίο σουξέ.
Meigma: το καινούργιο μεζεδοπωλείο στον Κεραμεικό
Από την εποχή της Γωγώς, δεν άλλαξε πολλά πράγματα στο ντεκόρ. Απλά το γέμισε με την πληθωρική, κοριτσίστικη, χαρωπή αύρα της και με μπόλικη τέχνη. Πρασινάδες κρεμάστηκαν πάνω από τα αστραφτερά μωσαϊκά, φρέσκα λουλούδια γέμισαν τα βάζα, στον τοίχο μπήκε ένας πίνακας με τα χαρακτηριστικά κολάζ του Κωνσταντίνου Πάτσιου, ο ιταλός street artist Luca Zamoc έχει ζωγραφίσει τον ένα τοίχο αλλά και μια τεράστια τοιχογραφία με τους κάκτους του Αιγαίου στη στεγασμένη στοά, ο ίδιος υπογράφει και τα ξεχωριστά -καθένα διαφορετικό- υπέροχα σουπλά. Στο Meigma η μικρή ανοιχτή κουζίνα γίνεται σχεδόν ένα με τον πελάτη και κάπως νοιώθεις σαν να βρίσκεσαι στο πατρικό σου και η μαμά κάτι μοσχοβολιστό μαγειρεύει δίπλα στην κουζίνα. Μέχρι να μελετήσεις τους 33 μεζέδες του μενού, θα ’χει τελειώσει.
Από το μενού, θα σε εντυπωσιάσει κυρίως ο πλούτος του ελληνικού αμπελώνα αλλά και οι τιμές των κρασιών. Πάνω από 20 ετικέτες για κάθε κατηγορία, όλες ψαγμένες και ενδεικτικές της τελευταίας αιχμής στην ελληνική οινοποίηση. Το ίδιο εκλεκτά και τα εμφιαλωμένα τσίπουρα, ανάμεσά τους θα βρεις σίγουρα κάποιο που δεν έχεις δοκιμάσει, όπως εγώ συναντήθηκα με το τσίπουρο του Σιγάλα το οποίο αγνοούσα. Τόμος τα ποτά, περίληψη μπροστά τους το μενού.
Πίσω από τα λαχταριστά μεζεδάκια, θα αναγνωρίσεις το Ρίνι που δεν είναι άλλο από την ίδια τη Μαρίνα. Η οποία είναι μια χαρακτηριστική μαγείρισσα του καιρού και της παγκοσμιοποιημένης εποχής της. Η Ειρήνη αγαπά την Ελλάδα, αγαπά την κουζίνα της μαμάς της αλλά και την κουζίνα της κάθε μαμάς στον πλανήτη, με επιμέλεια θα ψωνίσει το κάθε εκλεκτό τοπικό προϊόν αλλά το ίδιο «δικιά» της νοιώθει και μια shepherd’s pie ή ένα ντόνατ που αγάπησε σε ένα ταξίδι της στην Αμερική.
Γεύση που ενώνει τις πατρίδες αλλά και πιάτα που συνδυάζουν απρόσμενες επιλογές. Μπορεί να μην είχες ποτέ σου συνδυάσει το πρασοσέλινο με αντζούγια Καλλονής, ή ίσως ποτέ να μη σκέφτηκες ότι τα φασόλια ταιριάζουν με ένα ζουμερό καλαμαράκι ή να μην είχε πάει το μυαλό σου ότι το φρυγαδέλι ταιριάζει με το ταχίνι και το γιαούρτι. Γι’ αυτό είναι εδώ η Μαρίνα, κορίτσι φιλοπερίεργο, ανήσυχο, ξέρει πού θα βρει την καλύτερη ξινομυζήθρα και το καλύτερο γίδινο βούτυρο στην πόλη, θα σου αποκαλύψει μυστικές γωνιές για το οτιδήποτε τρώγεται, της αρέσει να δοκιμάζει τα πάντα και διαθέτει μια απίστευτη ελευθερία όταν μπαίνει στην κουζίνα. Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι και η ιδανική συνταγή για την πιο παταγώδη αποτυχία, πειραματισμοί χωρίς αντίκρισμα.
Το μενού στο Meigma
Όμως ευτυχώς, ό,τι και να δοκιμάσεις από τα χέρια της, έχει ψυχή. Είναι πλούσιο, γενναιόδωρο, χορταστικό, πλην διόλου φλύαρο. Καλή αρχή με το βαρύ, προζυμένιο ψωμάκι της με μια σπιτική ρώσικη, από συνταγή ρωσίδας μαμάς κάποιου από τα παιδιά της κουζίνας, μόνο που η Μαρίνα της προσθέτει κάποιο ελληνικό αλλαντικό. Τα ψητά λαχανικά με έχουν κουράσει πια σε όλα τα αθηναϊκά μενού, όμως το ψητό λάχανο εδώ δεν μοιάζει με κανένα που έχω δοκιμάσει: ψήνεται ζουμερό με μια τραγανή, κρατσανιστή κρούστα από σταφίδες, αμύγδαλο, λαχανάκια Βρυξελλών και σος από καρίκι (το περίφημο τυρί της Τήνου). Επίσης διαφορετικά και τα ψητά μαρουλάκια με σίζαρ σος και κρουτόν. Η ρεβυθάδα σαν φρικασέ, με ταχίνι μια πρωτότυπη εκδοχή που δεν έχεις υποψιαστεί για ένα ρεβύθι, σερβίρεται με ψιλές ροδελίτσες από μαλακό, ζουμερό, καλαμαράκι.
Μαγικό πιάτο, η χυλωμένη λευκή φασολάδα με μια πρωτότυπη ξινάδα που ξυπνά υπόγεια στην επίγευση. Ψάχνεις, το αποδίδεις στο ξύσμα λεμονιού που μοσχοβολάει αλλά αυτή έρχεται από τη μίσο ρεβυθιών που φτιάχνει χειροποίητη η Μαρίνα. Αν αγαπάς τις μανιάτικες τσουχτές, εδώ θα δοκιμάσεις την πιο αυθεντικά παραδοσιακή τους γεύση αλλά σε διαφορετικό περιτύλιγμα: ραβιολάκια γεμιστά με ξινομυζήθρα, με μια δαντελένια, νοστιμότατη ζύμη και πάνω τους ο μελάτος κρόκος του αβγού που σπάει και τα αγκαλιάζει μαζί με το καμένο βούτυρο γάλακτος στο πιο φουλ της απόλαυσης. Τα κεφτεδάκια της μαμάς ουδείς εμίσησε, αλλά η Μαρίνα μπαίνει στο βάθος της εμπειρίας και σου τα σερβίρει τραγανά και αρωματικά, πάνω σε ένα στρώμα από φέτα λιωμένη απλά με φρέσκια ντομάτα. Τραγανά, σπιτικά τσιπς ραίνουν το ελκυστικότατο συνολάκι, για να μην έχεις πια τίποτα άλλο να ζητήσεις από έναν κεφτέ. Ο μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος, ζουμερά ψημένος, σερβίρεται με ένα πεντανόστιμο coleslaw που έχει και κόκκινο λάχανο και με λεπτά, τραγανά λαδοπιτάκια.
Τελειώσαμε με μους χαλβά πάνω σε καραμελωμένα μήλα και ένα άλλο, ακόμη πιο επιτυχημένο: ζεστές, ολοτράγανες ρυζοκροκέτες με μια βελούδινη, ελαφριά κρέμα. Ο σχολαστικός του μεζέ, θα σου πει πως αυτό εδώ δεν είναι μεζές. Γιατί ο μεζές δεν σερβίρεται σε μπολ. Γιατί ο μεζές βγαίνει σε μικρότερες ποσότητες. Γιατί ο μεζές είναι πιο λιτός στη σύλληψή του. Όμως, ας δώσουμε το δικαίωμα στην επόμενη μέρα της ελληνικότητας να εννοεί κάπως διαφορετικά το μεζέ της, όπως και τα καφενεία δεν είναι πια εκείνα τα παλιά, τα μπαρουτοκαπνισμένα, τα παππουδίσια. Και για να συμφωνήσουμε όλοι, ας αποφύγουμε να βάλουμε ταμπέλα σε κάτι νόστιμο. Ας πούμε ότι το meigma είναι στο σύνολό του, μια comfort εμπειρία. Που ο Ντίνος, υπεύθυνος και με το μάτι του σε όλα, θα κάνει ό,τι μπορεί για να τη ζήσεις σπιτικά και οικεία.
Φεύγοντας, έχεις αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με όσα δεν άντεξες να δοκιμάσεις: τα κασιώτικα ντολμαδάκια, το λευκαδίτικο φρυγαδέλι με τη μαϊντανοσαλάτα, τους λουκουμάδες μπακαλιάρου σε συνταγή της μαμάς της Μαρίνας, που σερβίρονται με καρυδάτη σκορδαλιά από ψητό σκόρδο. Γιατί, όπως λέει και η Μαρίνα, μαγειρεύεις νόστιμα μόνο ό,τι κρύβει μέσα του δικές σου μνήμες, ό,τι σε συνδέει με τις ρίζες σου και αυτό που είσαι. Άμα υπάρχει βάση, θα προσθέσω εγώ, όλοι οι πειραματισμοί είναι καταδικασμένοι να πετύχουν.
10°
