Το Ρίνι είναι ένα μικρό καινούργιο εστιατόριο με νόστιμα φαγητά σε value for money τιμές
Συνοικία να την πω; Δεν είναι. Είναι μια γειτονιά του κέντρου, μια no man’s land, που κάπως αόριστα την ονομάζουμε περιοχή Μουσείο και που οριοθετείται από το Αρχαιολογικό Μουσείο, τη λεωφόρο Πατησίων, την πλατεία Αιγύπτου και την Αλεξάνδρας. Καρδιά της Αθήνας δηλαδή και ταυτόχρονα εσωστρεφής γειτονιά, εκτός, ευτυχώς, μόδας, με αυτήν τη διακριτική κομψότητα, γοητεία και ασφάλεια που αναδίδουν οι παλιές περιοχές της μεσοαστικής τάξης. Μέσα σε αυτή τη γειτονιά λοιπόν, με κομψές πολυκατοικίες του ’60 και του ’70 και λίγα σωζόμενα νεοκλασικά, προσγειώθηκε το Ρίνι.
Μικρός εσωτερικός χώρος, εξωστρεφής, φωτεινός, με τζαμαρίες παντού, ενιαία κουζίνα και μπαρ, της λογικής όλα στο φως και λίγα τραπέζια μέσα. Δεν χωρούν παραπάνω άλλωστε. Είναι μικρός ο χώρος. Το κυρίως εστιατόριο στην πραγματικότητα απλώνεται σε ένα πλάτωμα που σχηματίζουν οι ακάλυπτοι χώροι δύο διπλανών πολυκατοικιών. Το ίδιο το εστιατόριο εσωτερικά, σέβεται την αρχιτεκτονική της πολυκατοικίας στην οποία στεγάζεται: ελάχιστες εσωτερικές παρεμβάσεις, εκτός από τις απαραίτητες λειτουργικές, σούπερ αναπαυτικές καρέκλες με σιδερένιο σκελετό και μαξιλάρια από δερματίνη που παραπέμπουν λίγο στην αισθητική ενός κυλικείου της δεκαετίας του ’70 και ένα ευφάνταστο φωτιστικό από νέον που αιωρείται πάνω από το μπαρ. Σύγχρονο, με αναφορές στην εποχή που χτίστηκε η πολυκατοικία, αφαιρετικό, χωρίς να είναι ξινισμένα μινιμαλιστικό.
Το άνοιξε η σεφ Μαρίνα Χρονά - το Ρίνι φαίνεται ότι είναι υποκοριστικό του Μαρίνα- μαζί με τον σύζυγό της Νίκο Τσιλίδη. Πειραιωτάκι στην καταγωγή η Μαρίνα, με κάποια μακρινή συγγένεια με τον ποιητή Γιώργο Χρονά - όλοι οι Χρονάδες είναι Πειραιώτες μου έλεγε στο τηλέφωνο, περιπλανήθηκε, πριν γυρίσει στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια στην Ευρώπη.
Μαρίνα Χρονά
Στο Παρίσι στην αρχή, όπου ακολουθώντας τη μεγάλη αγάπη της για τη μαγειρική, φοίτησε στην περίφημη σχολή Gordon Bleu. Στη συνέχεια περιπλανήθηκε δουλεύοντας και μελετώντας τις τοπικές κουζίνες, σε διάφορα εστιατόρια της Ευρώπης – στην Στοκχόλμη αλλά και σε άλλα στον Νότο μεταξύ άλλων. Ένα δεύτερο μεγάλο σχολείο η θητεία της στα εστιατόρια αυτά. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, άνοιξε το πρώτο της εστιατόριο στην οδό Αγίας Ζώνης στην Κυψέλη για να μεταφερθεί πριν λίγους μήνες στο Μουσείο.
To Ρίνι, σερβίρει ελληνικό -ή ας το πούμε ελληνικής εμπνεύσεως καλύτερα-, νόστιμο comfort food, με φρέσκα εποχικά υλικά, αριστοτεχνικά εκτελεσμένο, με δάνεια από τους τρόπους των ευρωπαϊκών κουζινών στις οποίες θήτευσε, σε γενναιόδωρες μερίδες και σε προσιτές τιμές. Ό,τι δύσκολα θα βρεις στην αγορά δηλαδή… Με αυτά καταλαβαίνετε ότι έγινε χιτ από την πρώτη στιγμή που άνοιξε! Είναι ανοιχτό από το πρωί με πολλές επιλογές από καφέδες, σνακς και σάντουιτς και γλυκά αλλά εμείς, εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι, πήγαμε για φαγητό.
Το κερασάκι στην τούρτα του μενού, το πιάτο δηλαδή που όλους μας ενθουσίασε, ήταν μια δροσερή σαλάτα με φρέσκα φασολάκια τσαουλιά ζεματισμένα, (blanched), με μια απαλή σάλτσα με αβοκάντο, φιστίκια Αιγίνης και άνιθο. Ανάλαφρη γεύση και απροσδόκητος συνδυασμός. Αυτό, καθώς επίσης και η ελληνική burrata, από το γάλα των νεροβούβαλων της Κερκίνης που παράγει η οικογένεια Μπέκα στη Σίνδο της Θεσσαλονίκης, με ψητά βερίκοκα και αγουρέλαιο. Less is more: η απαλή αρωματική γεύση της ελληνικής μπουράτας με την υπόξινη γεύση των βερίκοκων και το αρωματικό ελαιόλαδο! Τι απογειωτικός γευστικός συνδυασμός! Τόσο νόστιμα που εάν ήμουν μόνος, θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί. Αλλά ήμασταν τέσσερεις και που να φτουρήσουν… Πήραμε λοιπόν και δεύτερη μπουράτα. Παραγγείλαμε επίσης ένα κατσικάκι που (σιγο)μαγειρεύεται στο ζωμό του, με κους-κους όχι το Μαροκινό, αλλά αυτά τα μικρά γρομπαλάκια ζυμαρικού, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλή στην βόρεια Ελλάδα. Λευκό και πολύ νόστιμο. Μια εκδοχή του κρητικού γαμοπίλαφου με ζυμαρικό αντί για ρύζι, και με αρσενικό Νάξου. Προσθέσαμε και μια πολύ νόστιμη ρεβιθάδα: μελωμένα ρεβίθια με ταχίνι και καλαμαράκια σοτέ! Ο συνδυασμός με όσπρια και θαλασσινά που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ισπανία (διαβάζω στο βιογραφικό της ότι η σεφ, στην περιπλάνησή της στην Ευρώπη, έχει περάσει και από το Σαν Σεμπαστιάν), τα τελευταία χρόνια παίζει πολύ και στα καθ’ ημάς…
Επίσης, μία πάστα, ένα ραγού από κιμά κόκορα κοκκινιστό με lumaconi, αυτά τα τεράστια ζυμαρικά που μοιάζουν με φωλιές, πασπαλισμένα με γραβιέρα Σύρου αλλά και μια πατάτες γιαχνί με λουκάνικο μαύρου χοίρου και τυροκαυτερή. Το πρώτο ήταν απαλό, μια πιο ανάλαφρη εκδοχή του κοκκινιστού κόκορα με χυλοπίτες. Καλό! Για το δεύτερο οι κομψοί συνδαιτυμόνες μου αποφάνθηκαν ότι παραήταν κοκκινιστό… Ίσως λίγο λιγότερη ντομάτα θα το ωφελούσε, αλλά ψιλά γράμματα... Σε παρέπεμπε στο απόλυτο comford food του παλιού κόσμου: το κοκκινιστό κατσαρόλας με πατάτες – μοσχάρι συνήθως, ή senza μοσχάρι. Πατάτες γιαχνί δηλαδή που η προσθήκη του λουκάνικου στην περίπτωσή μας του έδινε μια πιο πικάντική νότα!
Μια πολύ ενδιαφέρουσα σαλάτα, με ταλιατέλες από κολοκυθάκι και κατσικίσιο μπλε τυρί από την Χαλκιδική (σημειωτέον ότι στη Χαλκιδική που ήμουν το καλοκαίρι δεν το ήξεραν…). Μια παντρεμένη φουρνιστή φάβα με σκουμπρί Καλύμνου και μυρωδικά – πολύ νόστιμη και αυτή! Για επιδόρπιο μας κέρασαν μια εξαιρετική panna cotta τριαντάφυλλο με φιστίκια Αιγίνης και ψιλοκομμένο σύκο. Ήταν λίγο στεγνή όμως. Ίσως θα ήθελε μια σος, κάτι πιο υδαρές να τη συνοδεύει - το σιρόπι τριαντάφυλλο ας πούμε, του ζαχαροπλαστείου Νεντίμ από την Κομοτηνή.
Δοκιμάσαμε και μια εκδοχή γλυκιάς κρέπας, φτιαγμένης με τον τρόπο της crepe suzette. Ήταν με βερίκοκο: ψητά βερίκοκα και μια υπέροχη σος με λικέρ ροδάκινου συνόδευαν κάτι κρέπες που ο θεός να με συγχωρέσει μου φανήκαν λίγο, πως να το πω; compact, ή όπως θα το έλεγαν στα Θρακιώτικα «τοκμάκι» (τοκμάκι αποκαλούσε μια θεία μου σε άπταιστα Θρακιωτογαλλικά, το κέικ που της είχε καθίσει στο ψήσιμο…).
Το άλλο γλυκό ήταν ένα κέικ καρότου: 10 στα 10! Ανάδιδε την υπόγεια υγρασία που του έδινε το ψημένο καρότο και ταυτόχρονα το απογείωνε η ανάλαφρη κρέμα cream cheese που το επικάλυπτε!
Επίσης μια ψαγμένη λίστα κρασιών – υπάρχει ευτυχώς και ρετσίνα στον κατάλογο, που μου ξέφυγε και δεν την παρήγγειλα. Την άφησα για την επόμενη φορά, αυτή, όπως και τα λαζάνια με μελιτζάνα και στρατσιατέλα από το τυροκομείο Μπέκα που δεν πρόλαβα να δοκιμάσω.
Με αυτά και με εκείνα είναι ένα μέρος που θα επιστρέψω οπωσδήποτε! Καθόλου δήθεν και ανάλαφρο σαν το κέικ καρότου που σας έλεγα πιο πάνω και μαζί το απόλυτο value for money.
15°
