Για να φας στην ψαροταβέρνα Λαγουδέρα στην Ιερά Οδό θα περάσεις από φυλάκιο του Πολεμικού Ναυτικού
Ξεκινώντας να σας περιγράψω αυτήν εδώ την ψαροταβέρνα, μετανιώνω! Μετανιώνω πικρά για το πόσες φορές έχω σπαταλήσει την έκφραση «κρυμμένο μυστικό», «κρυφή γωνιά» και όλα τα παράγοντα του ρήματος «κρύβω» σε άλλες, πολύ πιο λάιτ περιπτώσεις. Κατηφορίζοντας την Ιερά οδό, οφείλεις να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, να μην χάσεις τη διακριτικότατη ταμπέλα «ΠΟΝ». Μπράβο σου, την είδες και ορθώς έστριψες στο στενό, περίπου αόρατο, δρομάκι στα δεξιά σου. Έλα όμως, που σε λίγα δευτερόλεπτα μπροστά σου ορθώνεται τοίχος και αδιέξοδο. Όλοι σε αυτό το σημείο αναρωτιούνται το ίδιο: «μα πού έχω κάνει λάθος;». Αν ξεπεράσεις την ταραχή, θα διακρίνεις άλλο στενούλι δεξιά σου, αδιόρατο και αυτό, που σε βγάζει σε μια καγκελόπορτα. Ένα ναυτάκι ευγενές και συμπαθητικό, θα προβάλει από το φυλάκιό του, να σου ζητήσει ταυτότητα. Την οποία και θα κρατήσει μέχρι να ολοκληρώσεις την εμπειρία και να φτάσεις στη στιγμή της «καληνύχτας».
Η κρυφή ψαροταβέρνα Λαγουδέρα
Η καγκελόπορτα ανοίγει και μπροστά σου απλώνεται εντυπωσιακή μια αλάνα ώσπου φτάνει το μάτι, στον Προμηθευτικό Οργανισμό Ναυτικού. Άπλετο πάρκινγκ κάτω από τις φροντισμένες νεραντζιές, ένα μεγάλο υπαίθριο σκάκι, μια παιδική χαρά, κάπου υποψιάζεσαι χώρους και οικήματα στα οποία σου απαγορεύεται η πρόσβαση, καταμεσής στην ανοιχτωσιά η Λαγουδέρα με μια ανθισμένη βάρκα μπροστά της και από πάνω ένα λαμπρό φεγγάρι. Τοπίο βγαλμένο από ταινία του Βέντερς, φωταγωγημένες τζαμαρίες μιας πρόχειρης κατασκευής που πρέπει να ήταν εδώ από πολύ παλιά, ζωή και φως στη μέση ενός τιτατονοτεράστιου, σιωπηλού «πουθενά». Η μοναχική ψαροταβέρνα Λαγουδέρα, όταν φτιάχνει ο καιρός μεταμορφώνεται σε υπαίθρια κατάσταση και είναι γενικότερα και κάθε εποχή χαρά Θεού, αν έχεις παιδιά και μπορείς να τα ξαμολήσεις ελεύθερα και με ασφάλεια να κατακτήσουν το άγνωστο ΠΟΝ με παντός τύπου αθλοπαιδιές.
Εδώ, λοιπόν, γίνεται πάντα κακός χαμός και ούτε να το διανοηθείς να έρθεις στα ξεκούδουνα μια Κυριακή, που στήνονται τα όργανα και οι κρατήσεις για το γλεντοκόπι είναι εξαντλημένες εδώ και καιρό. Πολλά χρόνια πριν, την είχα προλάβει λαϊκό ταβερνάκι, με το φρέσκο ψαράκι του και τα λαχταριστά μιας κλασικής ψαροταβέρνας. Όσο περνούν τα χρόνια, η Λαγουδέρα αναβαθμίζει την ποιότητα του κοινού της, μαζί και τη δημιουργικότητα της κουζίνας της. Τα γαλανόλευκα πιάτα, με μοτίβα δανεικά από κλασικές εγγλέζικες πορσελάνες, πηγαίνουν παρέα με μια προσγειωμένη ανησυχία για κάτι το διαφορετικό, το πρωτότυπο, το πιο μέσα στο πνεύμα της εποχής.
Κλασικοί και δημιουργικοί μεζέδες - το φαγητό στη Λαγουδέρα
Εξίσου λαχταριστές και οι μακαρονάδες, μια σκορδάτη μαρινάρα με διάφορα θαλασσινά, γαριδομακαρονάδα αλλά και ριζότο ή γιουβέτσι με γαρίδες και κλασικό μυδοπίλαφο. Θα εστιάσω, όμως, περισσότερο στην ειδική κατηγορία του καταλόγου που με προειδοποιεί πως «εδώ αρχίζουν τα καλά». Από τον πολλά υποσχόμενο αυτό τίτλο, επιλέξαμε ένα χιουνκιάρ μπεγιεντί με χταπόδι, με ελαφριά, χωρίς περιττά καρυκεύματα, πλην δεμένη σάλτσα, πάνω σε έναν πλούσιο πουρέ από μελιτζάνα. Το μενού περιγράφει και ένα χταπόδι καραμελωμένο με ρόκα τηγανητή. Ζητήσαμε σκέτη -άνευ του χταποδακίου- την παράξενη αυτή εκδοχή της ρόκας που κανείς μας δεν είχε την εμπειρία της. Η τηγανητή ρόκα προέκυψε φοβερός μεζές, αλάδωτη, δαντελένια και τραγανή σαν πατατάκι περιπτέρου. Τα φρέσκα μύδια σαγανάκι, ένα νόστιμο και ιδιαίτερο μαγειρευτό, με πλούσια, δεμένη λεμονάτη σάλτσα, ντοματίνια, κρεμμυδάκι, άνηθο και μαϊντανό, μυρωδάτο και δροσερό, με μικρά κυβάκια από κίτρινο τυρί που λιώνει σε διακριτική ποσότητα.
Πήραμε και την πεσκανδρίτσα σαγανάκι με κουρκουμά, με το ψάρι σε μπουκίτσες, ντοματίνια, φρέσκα μυρωδικά και τον κουρκουμά σε ποσότητα που να μην ενοχλεί. Από την ίδια κατηγορία επιλέξαμε στην αρχή και μια γλυκιά τονολακέρδα σε μεγάλη μερίδα, σερβιρισμένη με ξερό και φρέσκο ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι η οποία τα πήγε περίφημα με μια πιατέλα σωστά βρασμένα λαχανικά, χορταράκια, μπρόκολο, κουνουπίδι, πατάτα και καρότο.
Για την επόμενη επίσκεψη αφήσαμε σαν προσμονή, τον λεμονάτο τόνο με τα μανιτάρια και τις πρωτότυπες γαρίδες στραπατσάδα. Για να δοκιμάσουμε το «χέρι» του τηγανιού, προτιμήσαμε έναν ολόφρεσκο γαύρο, τραγανό και ζουμερό, σε μεγάλη, ορεκτική μερίδα. Με κερασμένο τον χαλβά του τέλους, ανταλλάξαμε την καληνύχτα μας με το ναυτάκι της φρουράς, νόστιμο σαν παιδί του Τσαρούχη κάτω από το σεληνόφως, δίνοντας ραντεβού και υπόσχεση να επανέλθουμε όταν ανοίξουν οι τζαμαρίες στον καλό καιρό, τότε που η Λαγουδέρα μοιάζει σαν στεριανό, θαλασσινό πανηγύρι, στα απόκρυφα της πόλης.
24°
