Έχω μια κολλητή, γνωστή και καλή οικοδέσποινα των Αθηνών, στα καλέσματά της τρώμε- πίνουμε όλοι τα καλύτερα. Η ίδια, από μαγειρική…μηδέν, αμφιβάλλω αν μπορεί ακόμη και βραστά αυγά να φτιάξει, πόσο μάλλον να βάλει το ψητό στο φούρνο. Όμως, καταφέρνει και ανακαλύπτει πάντα όλες τις πηγές απ’ όπου μπορεί να προμηθευτεί όσα κατά καιρούς μας τρατάρει και μας ξετρελαίνουν. Προχτές, μιλώντας στο τηλέφωνο για το φετινό της κάλεσμα, τον πιο πολύ χρόνο τον έκλεψε η λίστα των καλεσμένων γιατί… « από εδέσματα, πάλι θα σας έχω τα καλύτερα, ανακάλυψα την Κάπαρη». Η Κάπαρη μετά το τραπέζι της φίλης είναι και δικιά μου τελευταία ανακάλυψη, την έχουν δυο νέες κοπέλες, η Νατάσσα και η Νικολέτα και είναι, επί της ουσίας, ένα «παντοπωλείον» μια σταλιά. Στα λίγα του τετραγωνικά, βρίσκει χώρο για σαλάμια, τυριά και χειροποίητους φρέσκους ή συσκευασμένους μεζέδες, σάλτσες, μαρινάδες, θαλασσινά, γαλακτοκομικά, όσπρια, μέλια, κρασιά, λάδια- ο,τι και να ζητήσεις, το’ χουν.
Ένα από τα καλά του είναι πως βρίσκεται στο κέντρο άρα βολεύει όσους κινούνται γύρω, δηλαδή κι εμένα. Έχω ψωνίσει πολλές φορές και μπορώ με σιγουριά να πω ότι σε βγάζει ασπροπρόσωπο/η στην περίπτωση που θες εύκολα και όχι πρόχειρα να δεξιωθείς έναν ή και περισσότερους καλεσμένους, είτε ξέρεις είτε δεν ξέρεις να βράσεις το αυγό που λέγαμε. Και εξάλλου, ποιος είναι αυτός που αντί για το ψητό στον φούρνο δεν θέλει να τσιμπολογήσει εξαιρετικά τυριά από κάθε άκρη της Ελλάδας (πολύ καλό ανθότυρο Νάξου αλλά και 27 μηνών παλαιωμένη παρμεζάνα Ιταλίας), να βουτήξει ωραία κριτσίνια μέσα σε χειροποίητη σπιτική ταραμοσαλάτα ή μέσα σε ωραιότατα καπνισμένη πολίτικη μελιτζανοσαλάτα; Και εν συνεχεία, να περάσει σε αλλαντικά όπως απάκι και λουκάνικα ξυδάτα Ρεθύμνου, σε σύγκλινο Αρκαδίας, σε φοβερό καπνιστό ζαμπόν Αυστρίας από αγριογούρουνο, σε ισπανικά σαλάμια με τυρί και βότανα;
Απ’ όλα έχει η Κάπαρη, μαζί και μικρά πολλών ειδών παξιμαδάκια,- τώρα θυμήθηκα και την πολύ καλή ρώσικη, καθώς και την «χύμα» νοστιμότατη κάπαρη από τη Σύρο. Αυτό είναι κάτι ακόμη που πολύ εκτιμώ στην Κάπαρη, δηλώνει και είναι πραγματικό παντοπωλείο. Δηλαδή έχει και τα «αμπιγιέ» (πήρα λάδι τρούφας εξαιρετικό και νοστιμότατες εγγλέζικες μαρινάδες για κρέας ή ψάρι), έχει και τα «καθημερινά», άσε που πάντα ο λογαριασμός είναι μια ευχάριστη έκπληξη - λιγότερα από όσα θα πλήρωνα ακόμη και στο super market. Και έχει και τέτοια διάθεση, γι’ αυτό από το μαγαζί περνάει όλη η γειτονιά για να αγοράσει τα « βασικά» της: φρέσκο ψωμί, γάλα (από το Κιλκίς), βούτυρο, ελιές κι ένα μικρό κομμάτι φέτα. Κι όλος αυτός ο κόσμος κάνει τα ψώνια του χαλαρά κι αλλάζει τα νέα του ενώ τα κορίτσια πάντα θα τον κεράσουν κάτι. Ένα τσίπουρο, ένα κομμάτι ζαμπόν, ένα τυρί καινούργιο.
16°
