ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις: Δεν είναι αγώνας, είναι δώρο

Aφού προσπεράσουμε τη συναισθηματική μας επικοινωνία, επιβάλλεται πρωτίστως να μνημονεύουμε τον αριθμό. Ένας αριθμός που μέσα του κρύβει ιστορία ολόκληρη και που, σε πείσμα όσων κατήργησαν την αρίθμηση των αγώνων του WRC, φανερώνει και τον αντίστοιχο σεβασμό που πρέπει να έχουν όσοι προσεγγίζουν την ιστορία ενός θεσμού.

Και ναι, δεν πρέπει να κοιτάμε πίσω, αλλά στο τι γίνεται από εδώ και εμπρός. Το Ακρόπολις, με το καλό, θα διοργανωθεί και του χρόνου και έχει στη φαρέτρα του όχι μόνο παρελθόν αλλά και σημαντικό παρόν και λαμπρό μέλλον. Και προσδοκούμε για ακόμα περισσότερες διοργανώσεις, για να καθιερωθεί μόνιμα στο αγωνιστικό ημερολόγιο του World Rally Championship (WRC). Οι άνθρωποι στον διοργανωτικό τομέα δίνουν τη σκυτάλη σε νεότερους, νέες ιδές φιλοξενούνται στο πεδίο της διοργάνωσης, ενώ ο κόσμος, το μεγάλο κεφάλαιο του αγώνα, είναι στο πλευρό του. Σε αντίθεση με τα όσα κατά καιρούς –ευτυχώς ελάχιστα– είδαν το φως της δημοσιότητας προσπαθώντας να εμπλακεί ο μεγάλος μας αγώνας με πρόσωπα, κόμματα, παρατάξεις κ.λπ., το Ράλλυ Ακρόπολις σε πείσμα όλων αυτών παραμένει ένα μεγάλο κοινωνικό γεγονός το οποίο διυλίζει τις ημέρες της διεξαγωγής του τα πάθη και τις αντιπαλότητες.

Είναι σαν ένα είδος «Ολυμπιακών Αγώνων» στα μηχανοκίνητα σπορ. Και όπως λέει και ο σοφός λαός, που τρέχει με κάθε ευκαιρία στα βουνά να το παρακολουθήσει: «Έτσι και ακουστεί ο πρώτος ήχος εξάτμισης στο δάσος, μόλις ακουστεί μία φωνή θεατή ή κριτή ”έρχεται” και μόλις λουστούμε με καθαρή ακροπολική σκόνη, τότε όλοι είμαστε ένα!».
Αυτό το «ένα» είναι γιατί όλοι μας εκεί επάνω στα Βαρδούσια, τον Παρνασσό, τα Γεράνια, την Γκιώνα και την Οίτη, καλυμμένοι με τη σκόνη ή και καμιά φορά με τη λάσπη, είμαστε χωρίς διακρίσεις, χωρίς αλλιώτικες φωνές. Τα χρώματα τα δίνει η φύση, τους ήχους οι κινητήρες και εμείς βάζουμε τις πέντε αισθήσεις. «Εκστασιασμένα ζωντανά, ομοιόμορφα αγάλματα» είναι οι λέξεις που χρησιμοποίησε πριν χρόνια Γάλλος εικαστικός για να περιγράψει την εικόνα των θεατών που άφηναν κραυγές ευχαρίστησης μετά από κάθε πέρασμα αγωνιστικού αυτοκινήτου.

© Σκίτσο: Richard Hicker

Στο Ράλλυ Ακρόπολις οι Έλληνες, που διεκδικούν μερίδιο των πιο «ταγμένων» στα ράλι θεατών, αποτελούν ζωντανή παράμετρο της αγάπης για την αξιοποίηση των αισθήσεων, τη χαρά και τη φύση. Στοιχεία για τα οποία το Ράλλυ Ακρόπολις μοιράζει αφειδώς.

Το θέλουμε, λοιπόν, το Ράλλυ Ακρόπολις. Όχι για τους οικονομικούς λόγους που, σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, 35.084.725 ευρώ ή σχεδόν 0,0002 του ΑΕΠ της Ελλάδας είναι το συνολικό οικονομικό αποτύπωμα της διοργάνωσης (με το συνυπολογισμό της αξίας προβολής της σε εθνικό επίπεδο) του ΕΚΟ Ράλλυ Ακρόπολις 2021. Όχι μόνο… Οι λόγοι αυτοί αποτελούν προστιθέμενη αξία στη συναισθηματική βαρύτητα που κουβαλάει το Ακρόπολις με το ειδικό του βάρος. Λίγοι, απειροελάχιστοι είναι αυτοί που περιμένουν το Ακρόπολις για να αυγατίσουν τον τζίρο τους. Το σύνολο σκέφτεται το θέαμα, τα χρώματα, τους ήχους και τη σαγηνευτική ηρεμία των βουνών και μετά βάζει το χέρι στην τσέπη…

* O Richard Hicker του οποίου τα σκίτσα φιλοξενούνται στο αφιέρωμά μας εδώ, είναι Αυστριακός σκιτσογράφος - ζωγράφος με εξειδίκευση το αυτοκίνητο και την ένταξή του στη φύση. Τον γνώρισα το 1994 και από τότε οι συνεργασίες μας υπήρξαν πολλές και η επαγγελματική μας σχέση άριστη. Η αγάπη για το Ράλλυ Ακρόπολις σμιλεύτηκε από τότε και οι μετακινήσεις του στην ύπαιθρο του έδωσαν εντυπωσιακές σε απόδοση λεπτομέρειας του ελληνικού στοιχείου. Κατά καιρούς «μονάζει» στην Κρήτη για αποσυμπίεση και έμπνευση. Μέχρι σήμερα θεωρείται από τους κορυφαίους σκιτσογράφους στον χώρο του κλασικού αυτοκινήτου και των δραστηριοτήτων γύρω από αυτό, όπως επετειακοί αγώνες, κλασικά ράλι, concorce elegance κ.λπ.