«Γιά ιδές καιρό που εδιάλεξεν ο Χάρος να με πάρει,
τώρα που ανθίζουν τα κλαριά, που βγάν’ η γη χορτάρι».
Στο μαγαζί, στο Μαρούσι, όπου πηγαίνω κάθε πρωί για να πάρω τον καφέ μου, από την αρχή της εβδομάδας έχει εμφανιστεί δίπλα στο ταμείο ένα μικρό καλάθι με «μαρτάκια». Τα «μαρτάκια» υποτίθεται πως προστατεύουν από τον καυτό ήλιο του Μαρτίουκαι από το «κακό μάτι». Το έθιμο φαίνεται να έχει τις ρίζες του στα Ελευσίνια Μυστήρια, κατά τα οποία οι νεομυημένοι φορούσαν Κρόκους (ασπροκόκκινες μάλλινες κορδέλες) στο δεξί τους χέρι και το αριστερό τους πόδι. Η χρήση βαμμένης κλωστής ως προστασία κατά της βασκανίας εμφανίζεται αργότερα, κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.
Αν και υπάρχουν διάφορες παραδόσεις, ο μήνας Μάρτης, που στην αττική αρχαιότητα αποτελούνταν από το τελευταίο δεκαπενθήμερο του μήνα Ανθεστηριώνα και το πρώτο δεκαπενθήμερο του μήνα Ελαφηβολιώνα, μάλλον έχει πάρει το όνομά του από τον Άρη (Mars στα λατινικά), τον θεό του πολέμου. Είναι πράγματι ένας μήνας φορτισμένος με πολεμική και επαναστατική διάθεση.
Από τη μία, όντας ο πρώτος μήνας της Άνοιξης (έχουμε δει όλοι τις πατημένες κάμπιες στον δρόμο και τα κίτρινα ίχνη της γύρης στα μπαλκόνια και τις αυλές μας), είναι ο μήνας της αναπαραγωγής, άρα και της σεξουαλικής διέγερσης. Δεν είναι τυχαίο που αυτή την εποχή, στην αρχαία Αθήνα, γιόρταζαν τα Μεγάλα ή «εν άστει» Διονύσια, μια γιορτή που κατά τους χριστιανικούς χρόνους πέρασε στη σφαίρα του Σατανισμού.
Από την άλλη, για όλους τους Έλληνες, είναι ο μήνας της Επανάστασης. Σαν αυτές τις μέρες, πριν από περισσότερα από 200 χρόνια, η Ελλάδα αποτίναξε τον τουρκικό ζυγό, κάτω από τον οποίο συμβολικά βρισκόταν για 400 ολόκληρα χρόνια — λέω συμβολικά, γιατί αν υποθέσουμε ότι το σημείο εκκίνησης είναι η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, τότε μιλάμε για 368 χρόνια, ενώ μπορούμε να συγκρίνουμε το αφήγημα και με την παράδοση της Εξόδου των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο, από την Παλαιά Διαθήκη, όπου μετά από 400 χρόνια ο Μωυσής τους οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας.
Ο αρχιστράτηγος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος, ο Αθανάσιος Διάκος (ο οποίος, σύμφωνα τη λαϊκή παράδοση, είπε και το πασίγνωστο εισαγωγικό δίστιχο, λίγο πριν τον εκτελέσουν), η Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα και τόσοι άλλοι Έλληνες και Φιλέλληνες ήρωες του 1821, με σαμποτάζ, κλεφτοπόλεμο, αλλά και μάχες σώμα με σώμα συνεισέφεραν στο να διώξουμε τους Οθωμανούς κατακτητές, για να πάρουν αργότερα τη θέση τους οι «διαφωτισμένοι» Ευρωπαίοι, που σε κάποια πράγματα ίσως να αποδείχθηκαν και χειρότεροι. Όμως, αν πιστέψουμε τον Καμύ, ο κάθε επαναστάτης αναλαμβάνει έναν σισύφειο άθλο, επαναλαμβανόμενο και φαινομενικά μάταιο, ο οποίος τον καθιστά έναν «παράδοξο» ήρωα. «Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο».
