Στην καρδιά του χειμώνα χριστουγεννιάτικα δέντρα και φωτάκια, ο καινούργιος χρόνος, ο παλιός χρόνος, ο χρόνος σκέτο. O πραγματικός, αυτός που προσμετράται με τα ίχνη που αφήνει μέσα μας, με την επίδρασή του στο σώμα μας.
Ένα μεγάλο κύμα που φουσκώνει, παίρνουμε ανάσα… μετά άλλο, ριγμένοι στο χρόνο σαν σε ωκεανό.
Στην καρδιά του χειμώνα ρίχνουμε άγκυρα, στεκόμαστε στο σημείο που είμαστε, κι ανάποδα, είμαστε στο σημείο που στεκόμαστε. Ο χρόνος, πριν αλλάξει, σταματάει, εμείς τον σταματάμε, δοκιμάζουμε να πιάσουμε τη στιγμή, να την παγώσουμε, ενεργοποιούμε τη σκέψη που στρέφεται εντός, σταματάμε τη συνήθεια, τους αυτοματισμούς, σταματάμε ό,τι κάνουμε και μετράμε.
Καινούργια αρχή, μια ευκαιρία. Δεν είναι εύκολο, ο μικρός άνθρωπος μέσα μας, ο βολεμένος, επαναστατεί. Πέντε, τέσσερα, τρία…
Φοράμε ζεστά ρούχα, οι ανάσες αχνίζουν. Τα χέρια χαϊδεύουν το ένα το άλλο, τυλίγονται γύρω από το θώρακα, το σώμα θέλει να προστατευτεί, αντέχει βέβαια, προσαρμόζεται. Το σώμα καταλαβαίνει, δείχνει το δρόμο, ένα μείγμα αισθήσεων, σκέψεων και αισθημάτων περιβάλλεται από σάρκα, νεύρα και αίμα, οι δυο μας όψεις γερά δεμένες ταξιδεύουν στο χρόνο, παύση…
Μπροστά στο παράθυρο, ένα χειμωνιάτικο δέντρο με τα κλαδιά του γυμνά να ανοίγουν προς τον ουρανό. Το κοιτάζω από τον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου σε ένα ψηλοτάβανο δωμάτιο παλιάς αρχιτεκτονικής. Σταγόνες βροχής κυλούν στη γυάλινη επιφάνεια που μας χωρίζει, ο χρόνος πάει να εκπνεύσει, βαθιά ζεστή ανάσα, το τζάμι θολώνει, το έξω θολώνει, οι σταγόνες, πεντακάθαρες, παγώνουν. Να τη η στιγμή, αόρατη, λίγο πριν τα πυροτεχήματα.
Αντίστροφη μέτρηση: πέντε, τέσσερα, τρία, δύο…
O xρόνος μέσα μας, ο πραγματικός, έχει τους δικούς του ρυθμούς. Πριν την αλλαγή σταματάμε, κοιτάμε μέσα και μετά έξω, πίσω και μπροστά, τι θα κρατήσουμε, τι θα αφήσουμε. Η αλλαγή είναι δύσκολη υπόθεση, είναι νόμος της φύσης των πραγμάτων, όλων των πραγμάτων, να προσπαθούν όσο το μπορούν να εμμένουν στο είναι τους. Στην κορυφή του κύματος μας πιάνει ίλιγγος, η μετάβαση από έναν τόπο σε άλλον δεν είναι τυπική διαδικασία, αναίμακτη… ας είναι κι έτσι.
Στο σημείο μηδέν, πριν κλείσουν τα φώτα, το δέντρο που ανοίγει στον ουρανό χορεύει στον άνεμο, το στολισμένο με τα σύννεφα και τη χριστουγεννιάτικη βροχή. Το κρύο σταματάει στην αόρατη επιφάνεια πίσω από τις σταγόνες, στο κατώφλι ενός καινούργιου χρόνου…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
17°
