Πότε χρειάζεται πράγματι να τηλεφωνήσουμε σε κάποιον, χωρίς να είμαστε κακοποιητικοί άντρες ή ετοιμόγεννες γυναίκες;
Ο συνδρομητής δεν είναι διαθέσιμος, ο συνδρομητής έχει το τηλέφωνο κλειστό, ο συνδρομητής δεν θέλει να σας μιλήσει, ο συνδρομητής δεν θέλει να σας ξαναμιλήσει ποτέ πια.
Αλήθεια όμως μπορεί να κοιμούνται στο σπίτι του, μπορεί να κοιμάται ο ίδιος, μπορεί να είναι άρρωστος του θανατά, ίσως ξεψυχάει, ίσως τον σκοτώσετε εσείς με τις κλήσεις σας. Τα κινητά σας δεν είναι κινητά, είναι υπολογιστές: ΚΟΜΠΙΟΥΤΕΡ. Μην παίρνετε τηλέφωνο, είναι τόσο ανυπόφορα παλιά και ξεπερασμένη συνήθεια. Θα μας πεθάνετε καμιά μέρα.
Μά τον Θεό, δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι για να τηλεφωνεί κανείς. Είναι πέντ’-έξι όλοι κι όλοι. Είναι αυτοί:
Όταν θέλετε ΤΩΡΑ μία απάντηση σε ένα φλέγον ερώτημα, καθώς ο παραλήπτης ενός γραπτού μηνύματος ή ενός μέιλ μπορεί να μην το δει αμέσως για να απαντήσει. «Ζεις;» «Έφτασες;» «Μπήκε το πέναλτι;» «Προσγειώθηκε το αεροπλάνο σου;» Τέτοια πράγματα.
Όταν καίγεστε για τη διευθέτηση όχι ενός θέματος αλλά μίας σειράς παρεμφερών ζητημάτων γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και φοβάστε πως δεν θα δει το μέιλ σας άμεσα. Καλό είναι όμως σε αυτές τις περιπτώσεις να έχετε προετοιμάσει τις συγκεκριμένες ερωτήσεις στις οποίες θέλετε απάντηση. Χωρίς, «Και νά σου πω…;» Χωρίς, «Έεε…» Χωρίς, «Και πώς πέρασες το σουκού / τις διακοπές σου / το τελευταίο εξάμηνο / την εφηβεία των παιδιών σου;» Αλλά καθαρά, λακωνικά, και γρήγορα. Τέτοιες βέβαια πρέπει να είναι και οι απαντήσεις (ακόμη καλύτερα, να είναι μονολεκτικές).
Για να γίνετε αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων: «Πέθανε ο τάδε».
Για να πουλήσετε κάτι. «Ναι, γεια σας, ο κύριος Τάδε; Θέλω να σας πουλήσω ένα νέο συμβόλαιο για το κινητό σας, με θεαματικά υψηλότερη χρέωση και χωρίς τις ίδιες παροχές, έχετε δύο λεπτάκια;»
Όταν γεννάτε.
Όταν έχετε κλειδωθεί έξω από το σπίτι σας.
Πάνω-κάτω, αυτά. Από την άλλη, και για να διαλύσουμε την περί του αντιθέτου φιλολογία:
Δεν υπάρχουν «σύνθετα προβλήματα» που μπορούν να επιλυθούν ευκολότερα με ένα τηλεφώνημα. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο γραπτός λόγος είναι 26,3% φορές πιο σαφής από τον προφορικό, και, χάρη στα social media, όλοι οι άνθρωποι ασκούνται καθημερινώς σε αυτόν.
Δεν υπάρχουν «ευαίσθητα θέματα» που μπορούν να επιλυθούν ευκολότερα με ένα τηλεφώνημα. Ισχύει ό,τι και για τα σύνθετα.
Είμαστε στο 2024, δεν μπορούμε να επικαλούμεθα τον «τόνο» της φωνής μας, δεν είμαστε η Γκόλφω. «εινε δθσκολο να καταλαβεις καπια πρμαγατα στο φαψεβοοκ …. καμμια φορα το γραπτο λογο είναι παραεξηγησιμο». Όχι, δεν είναι. Get over it.
Δεν επιλύουμε μία παρεξήγηση τηλεφωνικώς, ούτε απολογούμεθα για κάτι που κάναμε τηλεφωνικώς. Το κάνουμε με πέντε καθαρές κουβέντες που ο άλλος μπορεί να διαβάσει όποτε του κάνει κέφι, και όχι όποτε κάνετε κέφι εσείς: «Συγγνώμη, νόμιζα είπες ότι θέλεις γατιά, όχι ότι θέλεις παιδιά. Γι’ αυτό έβαλα μπολάκια με κροκέτες στο πάτωμα».
Στο μυαλό ενός νορμάλ ανθρώπου, το «να μας πάρετε τηλέφωνο για να λύσετε μια παρεξήγηση» και το «να μας πάρετε τηλέφωνο για να απολογηθείτε» ακούγονται σαν μουσικό θέμα του Κάρπεντερ πριν βγει ο μπαμπούλας να σφάξει ακόμη έναν έφηβο που γυρίζει στο σπίτι με το βρακί.
Δεν χτίζουμε καλύτερες σχέσεις με το τηλέφωνο: μόνο τις καταστρέφουμε. Καλύτερες σχέσεις χτίζουμε μόνο με την επικοινωνία, και αυτή είναι είτε γραπτή είτε γίνεται σε ταβέρνες, μπαρ, συνεδριακούς χώρους, εκθέσεις, πάρκινγκ, ξενοδοχεία ημιδιαμονής κ.α. Το τηλέφωνο είναι για να παίρνουμε το 141 να μάθουμε την ώρα. Α, ξέχασα, δεν ζούμε στα 70s.
Το «Ήθελα ν’ ακούσω τη φωνή σου» ΔΕΝ είναι λόγος για να σας πάρει τηλέφωνο. Αυτός ο τύπος (γιατί βέβαια όλοι αυτοί είναι άντρες) είναι κακοποιητικός και συχνά εκδηλώνει βίαιες συμπεριφορές. Χωρίστε τον, και ειδοποιήστε τις Αρχές όταν δείχνει πως επιμένει ή ότι του «κακοφάνηκε».
Μη μας στέλνετε ηχητικά μηνύματα, δεν τα ακούμε, κι αν σας πούμε ότι τα ακούσαμε, σας λέμε ψέματα. Δεν θέλουμε να ακούμε ηχητικά μηνύματα, έτσι και θέλαμε να ακούμε ηχητικά μηνύματα, θα σας παίρναμε τηλέφωνο πάνω στη χαρά μας. Αλλά, guesswhat, δεν σας πήραμε. Πιθανότατα δεν έχετε ωραία φωνή, ή ίσως αποξεχνιέστε και λέτε αλλά αντί άλλων, ξεκινάτε μεν να μιλάτε για το θέμα μας, αλλά η προσοχή σας αποσπάται από κάτι και αρχίζετε να μιλάτε για το ηφαίστειο στην Ισλανδία, για τον Κασσελάκη, για το πρωτάθλημα κέρλινγκ βήτα εθνικής, για μία δερματίτιδα που εμφάνισε η θεία σας παλιά, στο γυμνάσιο. Δεν έχετε δα φωκομέλεια, μπορείτε μια χαρά να γράψετε, οι αντίχειρές σας πετάνε πάνω στην οθόνη — σας έχουμε δει. Γράφτε μας λοιπόν. Ή μη μας γράψετε καν, θα επιβιώσουμε. Αλλά σίγουρα μη μας στέλνετε ηχητικά μηνύματα, προς Θεού. Πείτε όχι σ’ αυτή τη μανία που γεννιέται ξάφνου στα σπλάχνα σας και αναβλύζει και θέλει να φανεί, συγκρατηθείτε, πιείτε ένα ποτήρι κρύο νερό, ή φάτε κάτι, βάλτε κάτι στο στόμα σας, ένα-δυο πτιμπέρ, μισή μπανάνα, κάτι. Αλλά μη, μη μας στέλνετε ηχητικά μηνύματα. Λυπηθείτε μας. Είναι το ισοδύναμο της παρενόχλησης στην επικοινωνία, για να μην πούμε του βιασμού και μας χαρακτηρίσετε υπερβολικούς. Φανταστείτε ότι, ω ναι, είμαστε ικανοί να δούμε το ρεζουμέ ενός γραπτού μηνύματος μέσα σε λιγότερο από ένα δευτερόλεπτο, όσο μεγάλο κι αν είναι. Ενώ στο ηχητικό σας μήνυμα πρέπει να υποστούμε τον πρόλογο, την καλημέρα, την καλησπέρα και τα πώς είσαι σας. Αλλά γιατί. ΓΙΑΤΙ.
