Δεν είναι κι άσχημο να ανατρέπονται τα σχέδιά μας τελικά

Το έχουμε δει όλοι/ες το έργο αυτές τις μέρες: ήμασταν καλεσμένοι σε φίλους και συγγενείς, αλλά το τραπέζι (γιατί κανείς δεν μιλάει για πάρτι) τσάκισε την τελευταία στιγμή. Η κόρη ή ο γιος ή ο/η αδερφός/ή ή το γκομενάκι της οικοδέσποινας διαγνώστηκε θετικό με κορωνοϊό, ή ένας φίλος με τον οποίον έπαιζε μπιρίμπα ο οικοδεσπότης προχθές μόλις ενημέρωσε ότι το μοριακό του βγήκε θετικό. Σε παρέα, στην οποία όλοι είχανε κάνει τεστ, δύο μέρες μετά οι μισοί την έχουνε αρπάξει ανεξήγητα, μια και ήταν όλοι αρνητικοί όταν συναντήθηκαν, και δεν πήγε κανένας πουθενά στο ενδιάμεσο διάστημα. Φίλοι διαμαρτύρονται ότι έμειναν στο σπίτι πέντε μέρες και πάλι τους βγήκε θετικό το τεστ, κι άλλοι, ενώ έκαναν 2-3 σελφ τεστ με αρνητικό αποτέλεσμα, στήθηκαν οχτώ ώρες στην ουρά για το μοριακό και βγήκανε θετικοί.

Στο μεταξύ οι προσκλήσεις ακυρώνονται και τα τραπέζια αναβάλλονται δώθε-κείθε – κι εγώ είχα καλέσει ένα βράδυ έξι άτομα, κουκιά μετρημένα, ούτε καν θα χρειαζόταν να βγάλω έξτρα ποτήρια κρασιού από το υπόγειο… αλλά ανέβασα πυρετό, με συνάχι/βήχα/πονοκέφαλο δύο μέρες πριν. Παρά το αρνητικό (παλιο-μοριακό) τεστ, δεν ήμουν σε θέση να μαγειρέψω, κι ούτε ήθελα να κολλήσω συνάχι τους/τις κολλητούς/ές μου μέσα στις γιορτές.

Τα μπαρ και μαγαζιά λειτουργούν τα κακόμοιρα χωρίς μουσική, οπότε καθόμαστε και στα σπίτια μας χωρίς μουσική, εκτός που φοβόμαστε όλοι εδώ που φτάσαμε, με τα 30, 35 και 40.000 κρούσματα να μας χτυπάνε την πόρτα. Η ιδέα να μπω σε συγκοινωνία για να πάω στην αδερφή και στη μαμά μου είναι εξίσου ανατριχιαστική με την ιδέα να πάρω ταξί – κι αν το δικό μου συνάχι αποτελεί μια έξτρα, διαφορετική εκδοχή από τα δικά τους συνάχια, της μαμάς και αδερφής μου; Κι αν κολλήσω τον ταξιτζή ή, ακόμα χειρότερα, με κολλήσει αυτός;

Το «έξω», που γίνεται ήδη κομματάκι απειλητικό καθώς μεγαλώνεις, αποκτάει τώρα ακόμα τρομαχτικότερες διαστάσεις, επιπέδου «Παρασκευή και 13». Δεν έχει αρκούδες, μαμούθ και ψωριάρες γατάρες με χαυλιόδοντες όπως την προϊστορική εποχή ή όπως στα «Ice Age», έχει (όμως) μεταδοτικές ασθένειες, μερικές από τις οποίες είναι από επικίνδυνες έως και θανατηφόρες…

Μέχρι στιγμής έχουν ακυρωθεί τρία προγραμματισμένα από καιρό καλέσματα σε σπίτια («με κάτω από δώδεκα καλεσμένους!» διαβεβαίωναν οι οικοδεσπότες, λες και ο αριθμός δώδεκα εγγυάται κάποια ασφάλεια). Συνάντηση για καφέ με φίλη ανατρέπεται την τελευταία στιγμή επειδή η φίλη μαθαίνει ότι ο φίλος της είναι θετικός. Φίλος παλαιο-καιρίτης σαν εμένα, μου λέει (στο τηλέφωνο, πού αλλού;) «Θυμάσαι πώς ήτανε το έιτζ, όταν ξεκίνησε; Έφυγαν πρώτοι-πρώτοι οι ηλικιωμένοι, που είχανε περάσει από το “Στούντιο 54” και είχανε λυσσάξει στη Νέα Υόρκη, κι εμείς οι νέοι λέγαμε ‘”α, δεν μας αφορά εμάς αυτό”, κι έπειτα σιγά σιγά άρχισαν να κολλάνε νέοι, άρχισαν να πεθαίνουν φίλες μας, ε και καταλάβαμε πόσο σοβαρό ήταν αυτό το κακό… έτσι είναι και τώρα, με τον κορωνοϊό – χωρίς το σεξ. Αρρωσταίνουν οι ηλικιωμένοι, οι νέοι λένε “α, δεν μας αφορά εμάς”, συνεχίζουν να βγαίνουν και να χτυπιούνται ο ένας πάνω στον άλλον, και ορίστε πού φτάσαμε, νέοι-γέροι, όλοι στο ίδιο καζάνι!»

Το καζάνι είναι χωριστό (όμως, και πάλι): όταν είσαι νέος, ειδικά αν είσαι εμβολιασμένος, είναι σπάνιο να νοσηλευτείς, να διασωληνωθείς ή/και να χάσεις το παιχνίδι. Όταν είσαι άνω των πενήντα, οι στατιστικές είναι αδυσώπητες, κι αν δεν έχεις τριπλο-εμβολιαστεί, τα πράγματα δείχνουν ζόρικα. Μακάρι να πάνε όλα πρίμα, να μην χρειαστείς νοσοκομείο κ.λπ., μακάρι να την πηδήξεις ελαφρά όπως οι περισσότεροι τελευταία, με λίγο πυρετό και ακόμα λιγότερο βήχα. Αλλά καλό είναι να μην κολλήσεις. Φυσικά και είσαι αισιόδοξο άτομο, έτσι και κολλήσεις θα τη βγάλεις στο σπίτι με ντεπόν και τσάγια… αλλά, γυρεύεις; Γιατί να ρισκάρεις να την αρπάξεις και να νοσήσεις όταν υπάρχει η εναλλακτική, να μείνεις δηλαδή μέσα σαν τη Ραπουνζέλ και να έχεις το κεφαλάκι σου ήσυχο;

Δεν με χαλάει το «μέσα», μου αρέσει η ηρεμία, να γράφω, να διαβάζω και να βλέπω ταινίες, με αυτή τη σειρά. Όσο λείπουν τα παιδιά μου, μαγειρεύω πράγματα σύντομα και μικρά, με πολλά τοστάκια ενδιάμεσα, για να μη ξοδεύω χρόνο στην κουζίνα… όπου περνάω ΟΛΟ το χρόνο της ημέρας και το χρόνο γενικότερα, απλώς γράφοντας και όχι μαγειρεύοντας. Μου λείπουν οι φίλοι/ες και ο χαβαλές της παρέας, το κόψε-ράψε που κάνουμε όταν είμαστε όλοι/ες μαζί, το να λέμε ιστορίες από το Μέτωπο (=τα παλιά μας, Σούζη, που τρως) και να γελάμε αντάμα. Το να θυμόμαστε ή, όλο και πιο συχνά, να μην θυμόμαστε πρόσωπα, περιστατικά και πράγματα από τα λαμπερά 80s, 90sκαι 00s. Η συλλογικότητα της παρέας κάνει καλό στην υγεία και στην ψυχολογία μας, όπως κάνει καλό και το θέατρο, το σινεμά, το σταντ-απ, η συναυλία, η εκδήλωση, οτιδήποτε παρακολουθούμε πολλοί νοματαίοι μαζί ενώ συμμετέχουμε στην συλλογική εμπειρία. Τα ξέρουμε αυτά.

Απλώς ο κορωνοϊό είναι πάρα πολύ μεταδοτικός κι εκεί που είναι μαζεμένος πολύς κόσμος, όσο ευτυχισμένος και να είναι ο κόσμος, μαζεύονται και πολλοί φορείς. Μπορεί να είσαι φορέας χωρίς να το ξέρεις, ή να το μαθαίνεις και να κάνεις το τρομερό τηλεφώνημα στους υπόλοιπους της παρέας, «Παιδιά, σόρι, έχω άσχημα νέα, είμαι θετικός…» ή να μην το μαθαίνεις καν.

Το περίεργο είναι ότι ελάχιστοι ξέρουν από ποιον/αν ήρθε πεσκέσι το μικρόβιο. Το πληροφορείσαι μερικές φορές όταν χτυπάει το κινητό σου ή σου έρχεται μήνυμα από άτομο με το οποίο συναντήθηκες τις προάλλες, και λες «Ωχ!» διαβάζοντας το μήνυμα. Το «Φίλη, ωραία περάσαμε χθες, αλλά μόλις βγήκα θετικιά» είναι ανατριχιαστικό.

Τελικά, με τούτα και με κείνα, με τόσες ακυρώσεις και αναβολές… ορίστε που είναι χαλαρωτικό το να μην έχεις σχέδια για τις ημέρες και νύχτες κατά τις οποίες όλοι είχαμε συνηθίσει να κάνουμε ένα σκασμό σχέδια: αχτένιστοι/ες, με φόρμες και πουλόβερ-τέντες, στα σπίτια μας, μιλάμε στα τηλέφωνα χωρίς να φτιάχνουμε καν μαλλί, πόσο μάλλον πρόγραμμα. Οι ξεκούραστες, ήρεμες γιορτές με το απολύτως-κανένα-πρόγραμμα έχουν κι αυτές τη χάρη τους. Ειδικά αν τη βγάλουμε καθαρή άλλη μια χρονιά και δούμε τον κορωνοϊό να ξεφτίζει σιγά σιγά όσο θα φτιάχνει ο καιρός.