Η Ελένη Σταματούκου γράφει για στιγμές πριν την Ανάσταση στους δρόμους της Θεσσαλονίκης μακριά από συγγενείς και φίλους.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
6 Ελένη Σταματούκου, Θεσσαλονίκη. Φοράω τα αθλητικά μου και δεν τρέχω. Απλά περπατάω, τις περισσότερες φορές χωρίς προορισμό, ακούγοντας πάντα μουσική. Το μόνο που με νοιάζει είναι να δω τη θάλασσα και να με δει ο ήλιος. Πριν την καραντίνατη θάλασσα, από επιλογή, την είχα ξεχάσει. Ήμουν απασχολημένη με τη δουλειά, το μέλλον, τις σχέσεις, τα ταξίδια, τον χρόνο που τρέχει. Χανόμουν στο πολύπλοκο και διχοτομημένο, εξαιτίας των έργων του μετρό, κέντρο της πόλης και στα στενά όρια της Αλεξάνδρου Σβώλου. Σκέφτομαι ότι τώρα πια, δεν έχω επιλογές, αφού όλα έχουν σταματήσει, έχω όμως τη θάλασσα.
Απομακρύνομαι από την Αλεξάνδρου Σβώλου και φτάνω στην Αγία Σοφία. Σχεδόν ποτέ δε βγάζω φωτογραφίες με λουλούδια ή δέντρα - τις θεωρώ πολύ μελό.Το μοναδικό όμως δέντρο που αγαπώ να φωτογραφίζω είναι η ιταλική και αφρικανική ακακία. Είναι ένα αρκετά ψηλό δέντρο με λεπτό κορμό γεμάτο μικρά αγκάθια, του οποίου τα κλαδιά και τα φύλλαμοιάζουν σαν ομπρέλα. Καθώς όμως πέρναγα έξω από την Αγία Σοφία μου ήρθε αυτή η μυρωδιά από τις νεραντζιές, που είναι φυτεμένες μέσα στα πεζοδρόμια και θυμήθηκα ότι είναι άνοιξη και Μ. Πέμπτη. Με έπιασε νοσταλγία και έβγαλα φωτογραφία μια νεραντζιά.
Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με τις γιορτές, ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα μου. Δε μου αρέσουν τα μεγάλα γιορτινά τραπέζια που μαζεύονται οι οικογένειες σπάνε αυγά, τρώνε πολύ, γελάνε, τσακώνονται, αγαπιούνται και μισιούνται. Πολύ συγκίνηση και πολύ συναίσθημα μαζί, σε έντονο πάντα βαθμό, όπως το επιβάλλει η ελληνική οικογένεια. Πάντα τις γιορτές επιδίωκα και έφευγα μακρινά ταξίδια. Φέτος όμως, ύστερα από πολλά χρόνια, θα έκανα Πάσχα με τη μητέρα μου και αγαπημένους φίλους. Ο κορονοϊός είχε όμως άλλα σχέδια, για όλους μας.
Φτάνω Τσιμισκή και κατευθύνομαι προς Μητροπόλεως. Ένα μεγάλο φορτηγό έχει σταματήσει έξω από ένα γνωστό ζαχαροπλαστείο της πόλης. Οι υπάλληλοι φορώντας μάσκες και πλαστικά γάντια ξεφορτώνουν τσουρέκια. Όσοι περπατάνε στο δρόμοκρατάνε κουτιά με τσουρέκια. Κάποιοι περιμένουν στη σειρά, κρατώντας μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, έξω από τα κρεοπωλεία. Στο messenger οι φίλοι μού στέλνουν φωτογραφίες με τα αυγά που έχουν βάψει. Δεν πρόκειται να βάψω αυγά ή να φτιάξω τσουρέκια ή μαγειρίτσα. Αναρχία στο Πάσχα.
Μεγάλο Σάββατο. Ακούω τη λίστα με τα τραγούδια που μου έφτιαξε ο Δημήτρης. Μιλάω με την Κατερίνα και την Έλλη στο τηλέφωνο. Συναντάω την Τόνια έξω από ένα σούπερ-μάρκετ. Λίγο πριν την Ανάσταση, θυμόμαστε με τον Άγγελο ότι πέρυσι κάναμε μαζί βόλτες στην Άνω Πόλη. Ξέρω ότι θα τελειώσει όλο αυτό και θα είμαστε πάλι όλοι μαζί.
Προφανώς και δεν είναι εφικτό να «ξερνάς» τέτοιες σειρές με την ταχύτητα και «ελαφρότητα» των ριάλιτι, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται να έχουν τραβήξει όλο το κόνσεπτ από τα μαλλιά
