Σύμφωνα με το Ίντερνετ «απελπισία είναι αρνητικό συναίσθημα, η απόλυτη έλλειψη και απουσία ελπίδας».
Όχι ότι υπάρχει τρόπος να είσαι προετοιμασμένος για την απελπισία – δεν λες στον εαυτό σου, «Λοιπόν, αύριο Δευτέρα θα με πιάσει η απελπισία από τα μούτρα, οπότε καλύτερα να κάνω πουσάπς από σήμερα, να είμαι προετοιμασμένος/η» . Εκτός που τα πουσάπς δεν βοηθάνε καθόλου, ή, σύμφωνα με μια θεωρία βοηθάνε λόγω έκκρισης αδρεναλίνης αλλά δεν τα χωνεύει κανένας, δεν έχω ιδέα από πού ξεφύτρωσαν τα πουσάπς, δεν είναι στις προτεινόμενες λύσεις, ούτε καν των Αμερικάνων. Οι οποίοι προτείνουν καταρχήν το τζόκινγκ, ελαφρύ τροχάδην ή επιπέδου Μαραθώνιου, για την αντιμετώπιση της απελπισίας.
Αναρωτιέμαι κατά πόσον πιάνει το Αμερικάνικο σύστημα, και μια μέρα που αισθάνομαι ιδιαίτερη απελπισία, σκέφτομαι να βγω για τζόκινγκ ιντίντ, αλλά ευτυχώς βρέχει, και την γλυτώνω.
Μια άλλη μέρα βγαίνω για περπάτημα επίσης με απελπισία, διότι απεργούν τα ΜΜΜ, και τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά – ιδρώνω, λαχανιάζω, κλωτσάω (μικρές) κοτρώνες και βρίζω την πηγή της απελπισίας μου, μέχρι που ξεθυμαίνω πράγματι. Σύμφωνα με το Ίντερνετ «απελπισία είναι αρνητικό συναίσθημα, η απόλυτη έλλειψη και απουσία ελπίδας». Άρα η σωματική άσκηση δημιουργεί ή προκαλεί ελπίδα… άρα οι Αμερικάνοι, ή δεν απελπίζονται και τόσο απελπιστικά, ή ξέρουνε κάτι παραπάνω: αν δουλεύει, έστω και λίγο, το βάδην με κλωτσιές και σιχτιρίσματα, ποιος ξέρει τι θαύματα κάνει το τζόκινγκ…
Μας πιάνει απελπισία όταν δεν βγάζουμε άκρη, συνήθως με ένα ολόκληρο Σύστημα (ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ, Δημόσιο, Εφορία, ιδιωτικές εταιρείες ρεύματος, νοσοκομεία, πολύ-ιατρεία, κλπ), με τηλεφωνικά κέντρα των παραπάνω ή ανεξάρτητα τηλεφωνικά κέντρα, με θολές διαδικασίες, συνήθως των παραπάνω, ή με συγκεκριμένα άτομα. Αν τα άτομα είναι του δρόμου εντελώς, πχ ταξιτζήδες, συνεπιβάτες μας στα ΜΜΜ, ταμίες, πωλητές, οδηγοί, πεζοί κλπ, η απελπισία μας είναι προσωρινή, απορώ γιατί την αποκαλούμε απελπισία και δεν λέμε απλώς «τα νεύρα μου πουρές». Αν τα άτομα είναι του στενού περιβάλλοντός μας και δεν φεύγουν από το σβέρκο μας, η απελπισία μας ακολουθεί παντού. Και είναι ρήαλ τάιμ, ταράκουλο κανονικό, επιπέδου «Τι αμαρτίες πληρώνω!» (μην την ψάχνεις). Αν η απελπισία του δρόμου ξορκίζεται κλωτσώντας πέτρες (στο δρόμο, όχι σε νταμάρι), η χοντρή απελπισία που μας έχει από κοντά, δεν ξεθυμαίνει έτσι εύκολα ούτε με οκτακόσια πουσάπς, που δεν τα θέλει ο θεός.
Τι κάνουμε επομένως; Ψάχνω λύσεις και διαβάζω τα σούπερ-ορίτζιναλ ρητά του Πάολο Κοέλιο: «Μην παραδίδεσαι στην απελπισία, γιατί αυτό σε εμποδίζει να μιλήσεις με την καρδιά σου» (ΚΧΧΧΧ. Σώπα, καημένε). Ο Ρασίν γράφει ένα νόστιμο: «Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου», όλοι οι υπόλοιποι φιλόσοφοι, συγγραφείς και ποιητές κλαίνε με μαύρο δάκρυ, και μερικοί αυτοκτονούν κι όλας, ή ίσως πεθαίνουν από απελπισία.
Οι Αμερικάνοι και πάλι προτείνουν : προσευχή, εκτός από τζόκινγκ, και σμούθις με κέηλ, αυτήν την κουλή λαχανίδα που δεν την βρίσκουμε πουθενά στην Ελλάδα, μόνο σε κάτι ωραία τσιπς που κάνουνε μισό εκατομμύριο, δολάρια, ούτε καν ευρώ. Ε όχι. Θα υπάρχει σίγουρα άλλη λύση, πλην των Αμερικάνικων.
Την τελευταία φορά που με έπιασε απελπισία, έφαγα πολλά μπισκότα και μίλησα πολλή ώρα με φίλη μου στο κινητό. Λίγο πριν κλείσουμε, η απελπισία μου είχε μειωθεί αισθητά. Κατά το άλλο ρητό (όχι Κοέλιο αλλά απορώ πώς του ξέφυγε) : «Νταλκάς μοιρασμένος, μισός νταλκάς»… δηλαδή η απελπισία ξεθωριάζει όταν την μοιραζόμαστε. Δεν είναι πια μαύρη απελπισία, ούτε όσο απελπιστική μας φαινότανε πριν αρπάξουμε το τηλέφωνο. Ελπίζω να συμφωνεί και η φίλη - να μην την έπιασε απελπισία, ή τουλάχιστον να έχει συνέλθει, τόσες μέρες πέρασαν…
12°
