Live and let live

Όταν είσαι μαξ 38, αρχίζουν οι ερωτήσεις του στιλ «ποτέ θα παντρευτείτε να κάνετε ένα παιδάκι και γιατί χάνετε τον χρόνο σας, μετά μπορεί να 'ναι αργά και θα το μετανιώσετε, άμα δεν προχωρήσετε».

Παντρεύεσαι. Δεν αρκεί. Ξαναρχίζει. «Ποτέ θα κάνετε παιδάκι; Δεν θέλετε; Μα όχι, λάθος να μη θέλετε, να κάνετε, θα το μετανιώσετε, αν δεν προχωρήσετε».

Κάνεις παιδάκι. Δεν αρκεί. Ξαναρχίζει. «Πότε θα του κάνετε αδελφάκι; Τι, μόνο του θα το αφήσετε στη ζωή; Και όταν πεθάνετε, τι θα γίνει αυτό το παιδί χωρίς συγγενείς; Μα όχι, λάθος να κάνετε, θα το μετανιώσετε, άμα δεν προχωρήσετε».

Η κοινωνία όλα τα ξέρει καλυτέρα από σένα, έτοιμη να πεταχτεί να σου πει πόσα θα μετανιώσεις, άμα δεν μπεις στη ρότα της.

Κάπου εκεί, όταν έχεις κάνει αυτά που επιβάλλει, πατάς φρένο, γιατί τόσα θες και τόσα μπορείς και απλά αφήνεις τα χρόνια να περάσουν.

Τώρα πια, με έναν γιο 13 ετών και μένα μεγάλη, κανείς δεν μπορεί να μου πει τι θα μετανιώσω και τι όχι, αλλά θα τη θυμάμαι αυτήν την απαίτησή της, που έτσι και δεν σου τα φέρει η ζωή ώστε να την ικανοποιήσεις μπορεί να σε ξεπαστρέψει και να νιώθεις περιθωριακός. Η κοινωνία, ο κοινωνικός ιστός, η καταπίεση, το fit in είναι ασφυκτικό και ξέρω πως αυτήν τη στιγμή κάποιος κάπου βλέπει μια έγκυο και της λέει «για πότε με το καλό το δεύτερο;»