Πρώτα ανοίγεις το μάτι. Μετά τη σήτα της σκηνής, παραπατάς λιγάκι που είσαι από τον ύπνο και ρίχνεις την πρώτη σου βουτιά, έτσι, για να ξυπνήσεις. Στις μέρες μας που όλα, όσο και να κάνουν, σου φαίνονται πιο ακριβά, η ελεύθερη κατασκήνωση είναι μια πολύ καλή επιλογή. Ακολουθούν κάποιες λιγότερο ή περισσότερο γνωστές «καβάτζες» και εξακριβωμένες πληροφορίες από φίλους που τις επισκέφθηκαν πέρυσι.
Αμοργός
Ψιλή Άμμος. Οι οδηγίες από τη Δανάη: «Όπως είσαι στην παραλία της Αιγιάλης και κοιτάς τη θάλασσα, στα δεξιά υπάρχει άλλη μια παραλία, η Λεβρωσός. Και πιο μετά είναι η Ψιλή Άμμος». Στην Ψιλή Άμμο φτάνεις είτε με το βαρκάκι, 10 λεπτά υπόθεση, που κάνει δρομολόγια κάθε μία ώρα, με το τελευταίο να επιστρέφει στην Αιγιάλη κατά τις 8 το βράδυ, είτε από το μονοπάτι, περίπου μισή ώρα δρόμος, αλλά αν επιστρέφεις βράδυ θα χρειαστείς οπωσδήποτε φακό. Δεν υπάρχει ούτε νερό ούτε τουαλέτα ούτε καντίνα, οπότε θα χρειαστείς προμήθειες. Μαζεμένη κατάσταση, οι 2-3 σκηνές είναι των παιδιών που δουλεύουν εκεί όλο το καλοκαίρι, άλλες τόσες παραθεριστών που παραμένουν επίσης όλο το καλοκαίρι και άλλες 5-6 κάθε φορά από άλλους επισκέπτες. Ίσκιος στην παραλία δεν υπάρχει, θα στήσεις λίγο πιο ψηλά, στα 50 μέτρα, σε σκληρό χώμα.
Τήλος
Έριστος. «Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται και κατασκηνώνουν εδώ 10, 15, ακόμη και 20 χρόνια. Όλοι αυτοί φτιάχνουν ένα μικρό χωριό, έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό, και δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα. Ακόμα και μπιτς μπαρ υπάρχει, όπου πας με το ποτό σου ή την μπίρα σου και κάθεσαι, κι αν θέλεις παίζεις και τη δική σου μουσική» εξηγεί η Λένα. Η Έριστος είναι μια μεγάλη, αμμώδης παραλία, με κάμποσα αρμυρίκια, όπου είναι πολύ πιθανό να βρεις και σκιά. Η ταβέρνα Εν Πλω, που λειτουργεί και ως μίνι μάρκετ, θα σου καλύψει ανάγκες για φαγητό, νερό, τσιγάρα κ.λπ., ενώ ο δήμος έχει φροντίσει ώστε να υπάρχουν στην παραλία ντουζιέρες και τουαλέτες, την καθαριότητα των οποίων αναλαμβάνουν οι κατασκηνωτές. «Είναι εύκολη ελεύθερη κατασκήνωση, μπορείς να μην κουνηθείς καθόλου. Αν κάποιος θέλει κάτι πιο πρωτόγονο, μπορεί να προτιμήσει την παραλία Πλάκα».
Λίγκρες (στα νότια του νομού, περίπου 5 χλμ. από τις Κεραμές). Η Ελεάννα έχει να το λέει για τον καυτό λίβα που έρχεται από το Λιβυκό πέλαγος και μπορεί να στεγνώσει το σώμα σου μέσα σε ένα λεπτό από τη στιγμή που θα βγεις από τη θάλασσα. Για τις δύσκολες ώρες του ήλιου, καθώς οι σκιές είναι λίγες, μπορούν να βολέψουν οι δύο ταβέρνες που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας, η οποία έχει βαθιά, γαλαζοπράσινα νερά. Ο αέρας δεν θα στεγνώσει μόνο τα μαλλιά σου, μπορεί να σηκώσει και τη σκηνή σου, οπότε στερέωσέ την καλά.
Εύβοια
Ποτάμι. Φτάνοντας στο Μαρμάρι από τη Ραφήνα, ακολουθείς το δρόμο για την Κάρυστο και μετά παίρνεις κατεύθυνση νοτιοανατολική. Πρώτα θα περάσεις από το χωριό Πλατανιστός και μετά θα φτάσεις στο Ποτάμι. Η Μάρω λέει ότι η παραλία είναι μεγάλη, με μήκος πάνω από 500 μέτρα και με πλατάνια πίσω της για να στήσεις τη σκηνή σου. Στην παραλία υπάρχει μία καντίνα και στην άκρη της μία ταβέρνα, που μπορεί να καλύψει και την ανάγκη σου για τουαλέτα.
Πλατύς Γιαλός. Εύκολο να τη βρεις, 10 χλμ. από το λιμάνι, με ταμπέλες που δείχνουν το δρόμο. Όταν είχε πάει ο Άκης αρχές Αυγούστου, μόλις τις προηγούμενες ημέρες, όπως τον ενημέρωσε ο συμπαθής ιδιοκτήτης της μικρής ταβέρνας που βρίσκεται εκεί, είχε περάσει η αστυνομία και είχε διώξει τον πολύ κόσμο – έτσι για κάποιες ημέρες είχε την παραλία πριβέ. Η ταβέρνα διαθέτει και WC και ντουζιέρα, η παραλία είναι μάλλον μικρή, με κάποια δεντράκια στο πίσω μέρος της, αλλά μπορείς να κατασκηνώσεις και στην πλαγιά που κάνει ίσκιο. Θα σου κάνουν εντύπωση τα δεκάδες παπάκια που θα κυκλοφορούν δίπλα σου.
Γαύδος
Αϊ-Γιάννης. «Είναι λίγο ταλαιπωρία για να φτάσεις, αλλά με το που πατάς το πόδι σου στην άμμο το ξεχνάς» αναφέρει η Χριστίνα. Μεγάλοι αμμόλοφοι, πολλοί και πυκνοί κέδροι, άπειρες καβάτζες, αν δεν θέλεις να έχεις γείτονες κοντά σου. Οι διπλανές ταβέρνες προσφέρουν πάμφθηνο φαγητό, σε τεράστιες μερίδες, και λειτουργούν μέχρι τη 1-2 τη νύχτα, ενώ υπάρχουν τουαλέτες και ντουζ. Καλή περίπτωση επίσης, πιο ήσυχη, είναι η παραλία του Λαβρακά. Υπάρχει και το Σαρακήνικο, που είναι πιο θορυβώδες.
Κίμωλος
Αλυκές. Η ταμπέλα που γράφει «Απαγορεύεται ο γυμνισμός», στην άκρη της μεγάλης παραλίας με τα πολλά αρμυρίκια, συνήθως προϊδεάζει τους επίδοξους κατασκηνωτές ότι ίσως και να μην είναι και τόσο ευπρόσδεκτοι – πάντως, η Αφροδίτη είδε (φέτος) αρκετές σκηνές να βρίσκονται κοντά στη δική της. Αν δεν υπάρχει μεταφορικό, το λεωφορείο για να φτάσει στις Αλυκές από το λιμάνι κάνει μόλις 5 λεπτά. Εδώ ξεχνάς την καθημερινότητα της πόλης και το δρομολόγιό σου είναι βουτιά - αρμυρίκι - ταβέρνα.
Δονούσα
Λιβάδι. «Εδώ και 3-4 χρόνια έπαψε να είναι “καβάτζα”, με την έννοια ότι τον Αύγουστο θα υπήρχαν το πολύ 20 άνθρωποι, όμως παραμένει μια καλή επιλογή» λέει ο Γιάννης. Αμμουδιά, καθαρά νερά και ένα μεγάλο δέντρο στη μέση της παραλίας είναι η εικόνα που θα συναντήσεις. Από το λιμάνι της Δονούσας το Λιβάδι με τα πόδια απέχει περισσότερο από μία ώρα, αλλά πάει και το καϊκάκι, ενώ ένα 20λεπτο ακόμη χρειάζεται για να κατέβεις από το δρόμο. Το 20λεπτο αυτό στην ανάβαση γίνεται δύσκολο μισάωρο, όταν θα πρέπει να προμηθευτείς νερό ή να φας σε μία από τις δύο ταβέρνες που υπάρχουν επάνω, με θέα σχεδόν σε όλο το Αιγαίο.
Yπεύθυνος κατασκηνωτής
Το ελεύθερο κάμπινγκ απαγορεύεται με νόμο και μάλιστα τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τρεις μήνες, χρηματική ποινή, αλλά και διοικητικό πρόστιμο ύψους 146,74 ευρώ κατ’ άτομο, το οποίο εισπράττει ο τοπικός δήμος ή κοινότητα. Η αλήθεια είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις οι κατασκηνωτές γίνονταν αρχικά δεκτοί με χαρά από τοπικές κοινωνίες που δεν γνώριζαν τουριστική ανάπτυξη. Μετά, όταν τα νησιά αυτά έγιναν γνωστοί προορισμοί και οι κάτοικοι, βλέποντας την «ευκαιρία», θέλησαν να στραφούν σε ένα κοινό διαφορετικό, που θα ξοδεύει και περισσότερα, άρχισαν να μη βλέπουν με καλό μάτι την ελεύθερη κατασκήνωση. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, οι ίδιοι οι κατασκηνωτές δεν σεβάστηκαν τον τόπο που τους φιλοξένησε, με το ίδιο αποτέλεσμα.
Για την αποφυγή προβλημάτων τόσο για το περιβάλλον όσο και με τους γύρω, η Πρωτοβουλία Χανίων έχει δημοσιεύσει από το 2009 τον ακόλουθο οδηγό ελεύθερης κατασκήνωσης.
«Παρκάρουµε τα αυτοκίνητα µακριά από την παραλία και τους αµµόλοφους και δεν εµποδίζουµε την πρόσβαση στην παραλία. Χρησιµοποιούµε σακούλες για τα απορρίµµατα, συµπεριλαµβανοµένων των χαρτιών υγείας που ξεθάβονται από ζώα, και δεν τις παρατάµε δίπλα σε παραγεµισµένους κάδους. Αν είναι δυνατόν, ανακυκλώνουµε. Εκτός από τα δικά µας σκουπίδια, µαζεύουµε και τα υπόλοιπα που βρίσκουµε. Η βλάβη που προκαλούν δεν εξαρτάται από το αν τα πετάξαµε εµείς ή άλλοι.
Καθορίζουµε πού είναι η “τουαλέτα” και σκάβουµε λάκκους τουλάχιστον 15 εκατοστών κάθε φορά. Αποφεύγουμε τη χρήση έστω και βιοδιασπώµενων σαµπουάν και σαπουνιών, γιατί έτσι ρυπαίνουµε τη θάλασσα, τη λίµνη ή το ποτάµι. Σεβόµαστε τη βλάστηση και την πανίδα της περιοχής, και ενηµερωνόµαστε σχετικά. Για παράδειγµα, σε περιοχές όπου φωλιάζει η καρέτα-καρέτα, η φωτιά µπορεί να αποπροσανατολίσει χελώνες και χελωνάκια.
Στήνουµε τη σκηνή αρκετά µέτρα µακριά από το κύµα, ώστε να µην εµποδίζουµε τους υπόλοιπους κατασκηνωτές, αλλά κυρίως να µην ενοχλούµε καβούρια, χελώνες, πουλιά. Τα έντοµα είναι κάτοικοι της περιοχής, εµείς είµαστε οι επισκέπτες. Τα αποφεύγουµε µε φυσικά εντοµοαπωθητικά, και µε το να κρατάµε κλειστή τη σήτα της σκηνής όλη µέρα. Φέρνουµε µαζί ή κατασκευάζουµε αυτοσχέδια τασάκια για τις γόπες µας. Αφήνουµε την παραλία όπως τη βρήκαµε και, αν γίνεται, καλύτερη».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
14°
