Αληθώς!

Η σπασμένη ψυχή του καθένα σωπαίνει,

στα χωράφια του κόσμου ο πόνος και η πείνα πληθαίνει

και τα σπίτια με τρύπες σαν μάτια το χάος κοιτάνε

κάτι τρύπια σωσίβια στη θάλασσα τώρα σαπίζουν και στα βράχια χτυπάνε

νησιά που ’χουν χάσει για πάντα, τον Ήλιο προσμένουν μα… αυτός πια δεν βγαίνει.

Τίποτα δεν είναι πια εδώ.

Ούτε ο ανοιχτομάτης, ούτε καν ο αυγουλομάτης.

Και συ που έφυγες το πιο σωστό έχεις κάνει.

Πόσο αλκοόλ και πόσα χάδια, πόσες κουβέντες κι εκδρομές ο πόνος για να γιάνει;

Τίποτα δεν είναι πια εδώ.

Οι άνθρωποι πια δεν κοιτούνε το φως με το ίδιο βλέμμα.

Καραμπουρνού και σύνεργα βουτήχτηκαν στο ψέμα.

Και μην γυρίσεις να σε δω, έτσι όμορφο, περήφανο κι ευθυτενή που σ’ έχω.

Θα ‘ρθω εγώ για να σε ειδώ. Να θυμηθώ το γέλιο σου και την αναποδιά σου,

το πείσμα σου το ατέλειωτο και τη λοξή ματιά σου.

Τίποτα, Νικόλα, δεν είναι πια εδώ.

Όλα ήρθαν και τα πήραν. Τον Διογένη απ’ το πυθάρι,

πήραν και τη θάλασσα απ’ το σπασμένο το καράβι κλέψαν το “μα” του μπαγλαμά

και τα λυτά της τα μαλλιά, της τα ξυρίσαν ένα βράδυ απ’ το κεφάλι,

το ράγισμα απ’ την καρδιά κι απ’ το ABC το συντριβάνι.

Το μόνο που δεν βρήκανε γιατί το ‘χα κρύψει,

ένα μαντήλι κόκκινο που το ‘χα τιμαρέψει.

Κι όλο το πιάνω ανήμερα και λέω από μέσα μου “όταν θα ‘ρθει στον ύπνο μου μπορεί να το γυρέψει”.

Προσδοκώντας την Ανάσταση Νεκρών.

“Αληθώς” γράφω μια ευχή στον Νίκο Παπάζογλου τον Πολεμιστή.

Χριστός Ανέστη, αδέρφια!