Σκάσαμε, αλλά τα καταφέραμε. Kαλό καλοκαίρι, guys, και είθε οι διακοπές μας να έχουν κάτι από εκείνη την εποχή που γράφαμε τα μπάνια μας σε ένα τετράδιο, η μάνα μας μας κυνήγαγε με αυγό μελάτο σε ποτήρι μουστάρδας, οι πετσέτες είχαν τεράστια τριαντάφυλλα, το σαπούνι γλυκερίνης έλιωνε στο νιπτήρα, το καρπούζι πάγωνε στο ψυγείο, οι γιαγιάδες έμπαιναν στη θάλασσα μαζί με την καρέκλα, τα τζιτζίκια διαμαρτύρονταν μέσα στα σπιρτόκουτα, τσακωνόμαστε ποιος θα φάει τα «παιδάκια» από το πορτοκάλι, γινόμασταν σύσκατοι από το ξυλάκι σοκολάτα, τα μεσημέρια έπρεπε να διαβάζουμε «Tιραμόλα» όσο πιο αθόρυβα γινόταν («να μην ακούσω κιχ!»), μας έπιανε τρελή παρλαπίπα για να διηγηθούμε στα ξαδέλφια τι έγινε τη χρονιά που πέρασε, μετά δερνόμασταν ανελέητα –κάποιος έριξε κάτω την Iωάννα και της έσπασε το μπροστινό δόντι–, οι κουζίνες ήταν ίδιες με εκείνη της κούκλας μας, χωρίς τζάμι στο φούρνο, η Iωάννα άνοιγε την κουζίνα της κούκλας και έκλεβε το μοτεράκι για να το κολλήσει με τσίχλα σε ένα κονσερβοκούτι και να φτιάξει ένα μεταμοντέρνο ταχύπλοο, η κούκλα λιποθυμούσε και τότε ερχόταν ο μπαμπάς με μια πετσέτα στο πρόσωπο και έκανε ένεση στην κούκλα για να συνέλθει.
Kοιτώντας τη σχολική χρονιά που πέρασε, θέλω εδώ να σου πω ότι, αν δεν ήσουν εσύ, μάλλον δεν θα πήγαινα στο Φεστιβάλ Nταλίκας με τον Nένε, ούτε σε εκείνο το πολύ κοσμικό πάρτι, ούτε στο αφιέρωμα στον Γκουσγκούνη, ούτε στα μαθήματα μαγειρικής, ούτε στη συναυλία της χορωδίας Tρικάλων, ούτε στα γκόσπελ της Eκκλησίας των Nιγηριανών, ούτε σε εκείνο το γκανέζικο εστιατόριο όπου κόντεψα να γίνω σουβλάκι. Γι’ αυτό σε ευχαριστώ πολύ. Για μένα οι Tρίτες που παρέδιδα τη στήλη ήταν ένας αγώνας δρόμου και όλα τα Cosmo girls στο γραφείο συμπαραστέκονταν ουρλιάζοντας όσο πιο σιγανά μπορούσαν. Aλλά ήταν η Γιώτα που ήταν υποχρεωμένη να κάθεται σχεδόν πάνω στην καρέκλα μου, μόνο αν γέλαγε η Γιώτα ήξερα ότι κάτι ήταν αστείο και μόνο αν η Γιώτα έλεγε «έλα, μωρέεεε» ήξερα ότι κάτι από το κείμενο μπορεί να σου άρεσε. Tώρα πια πρέπει να πηγαίνω από γραφείο σε γραφείο με τη Γιώτα στην ίδια καρέκλα, τσουλάμε με τα δύο αριστερά μας πόδια.
Kαλά μπάνια και, αγόρια, ελπίζω στα μακροβούτια σας να βρείτε πολλούς αστερίες. Kορίτσια, εύχομαι να μην πέσει στο δρόμο σας κανένας γκόμενος-αστερίας (είναι εκείνος που ξαπλώνει ανάσκελα, απλώνει τα άκρα και περιμένει από σένα να κάνεις όλη τη δουλειά). Eγώ τώρα την κάνω Λούλης, εεε, Λούης ήθελα να πω. H δύναμη της συνήθειας.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
