Τα χρόνια που βρισκόταν σε ρόλο εκφωνητή ειδήσεων στη Δημόσια Τηλεόραση και τα ευτράπελα που σημειώνονταν μπροστά και πίσω από την κάμερα θυμήθηκε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος.
O Αλέξανδρος Αντωνόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στην εκπομπή “Νωρίς Νωρίς” και θυμήθηκε τα χρόνια που βρισκόταν σε ρόλο εκφωνητή ειδήσεων στη Δημόσια Τηλεόραση και τα ευτράπελα που σημειώνονταν μπροστά και πίσω από την κάμερα.
«Πέρασα 15 χρόνια στο δελτίο ειδήσεων και άλλα δύο σε μια εκπομπή του δελτίου, που δεν ήταν όμως ειδήσεις. Μια ολόκληρη ζωή στην ΕΡΤ. Το πιο αγχωτικό ήταν το ζωντανό αλλά από ένα σημείο και μετά το συνηθίζεις. Μπήκα ξαφνικά χωρίς να είμαι καθόλου προετοιμασμένος ότι θα κάνω δελτία ειδήσεων και βρέθηκα προσωρινά μες στην ΕΡΤ για 17 χρόνια. Ήταν συναρπαστικό», ανέφερε αρχικά ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και πρόσθεσε:
«Συμβαίνουν πράγματα την ώρα που λες το δελτίο. Γίνεται κάτι και πρέπει να είσαι εσύ εκεί, να έχεις την εγρήγορση να τα αντιμετωπίσεις όλα χωρίς να παίρνεις μέρος. Δεν είναι εύκολο αλλά το συνήθισα και το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Μέχρι που έφυγα από την ΕΡΤ και… ησύχασα. Από ένα σημείο και μετά, είχα πάρει τον αέρα. Πολλές φορές μου έχει συμβεί να με πιάσουν τα γέλια σε δελτίο ειδήσεων. Και σε εκλογές και στο περίφημο δημοψήφισμα για το για το ναι ή όχι στην βασιλευομένη δημοκρατία. Εκεί είχα γελάσει πάρα πολύ».
«Λέγαμε τα αποτελέσματα από το Υπουργείο Εσωτερικών, υπήρχε το τραγούδι της Αλέκας Κανελίδου, “Άσε με να φύγω, σε παρακαλώ”. Εμείς το είχαμε φυσικά λίγο διασκευάσει μέσα και στις ειδήσεις, “Άσε με να φύγω, σε παρακαλώ, όλο και πιο λίγο είναι το ποσοστό”. Γιατί έπεφτε η βασιλευομένη δημοκρατία. Και ταυτόχρονα είχε βγει και μια αφίσα με ένα στέμμα και ένα μωρό που έκανε πιπί μες στο στέμμα», πρόσθεσε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και συμπλήρωσε:
«Ερχόντουσαν τα τα αποτελέσματα σε διπλότυπα. Είχαν γίνει τα χέρια μας μαύρα. Επειδή με ξέραν βέβαια τι άνθρωπος είμαι, ερχόταν ένα χαρτί, δεύτερο χαρτί, το τρίτο χαρτί ήτανε το στέμμα με το μωρό. Μία φορά δεν γέλασα, δύο φορές… την τέταρτη φορά έβαλα τα γέλια. Και ταυτόχρονα, πίσω από την κάμερα, ο cameraman τραγουδούσε το τραγούδι αυτό».
«Όλοι οι άνθρωποι αυτοί που κάνουν εκπομπές live, ζούνε σε ένα διαρκές άγχος, διότι είναι στο κοντρόλ και ουρλιάζουνε. Και είσαι εσύ με το ακουστικό εδώ και πρέπει να είσαι πολύ ψύχραιμος και εν τω μεταξύ ακούς ό,τι μπορείς να φανταστείς μες στο αυτί σου. Πήρα αυτή την είδηση, “πήγαινε στην επόμενη”, όχι, “πήγαινε στην προηγούμενη”, “κάνε αυτό”. “Δεν έχει”, “δεν θα πέσει το βίντεο”. Δηλαδή εσύ λες “τώρα θα δούμε” και σου λέει αυτός “δεν θα το δούμε, γιατί δεν έχει έρθει”», σχολίασε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και κατέληξε:
«Το δράμα μπορεί να το σκεφτεί ο θεατής, το γέλιο είναι χαστούκι. Δηλαδή ή σε χτυπάει ή δεν σε χτυπάει. Είναι πολύ λίγα τα αστεία που πρέπει να τα σκεφτείς για να γελάσεις. Και στην κωμωδία δεν υπάρχει αυτό. Δεν υπάρχει αυτό το περιθώριο. Ή γελάς ή δεν γελάς.
Γελάω πολύ εύκολα. Αυτό είναι ένα μεγάλο μου ελάτωμα, το οποίο το προσπαθώ να το πολεμήσω. Δεν πολεμιέται. Έχω γελάσει και στην Επίδαυρο, δηλαδή, αυτό θέλω να πω, ότι δεν κωλώνω. Στη σκηνή απάνω είναι σαν να είσαι στο σχολείο και κάνεις αταξία. Δεν μπορείς να το διαχειριστείς».
