Το 2007 στις εσωκομματικές εκλογές του Πασόκ ο Γιάνης Βαρουφάκης ακούμπησε 5 ευρώ συμμετοχή στην εφορευτική επιτροπή και στο παραβάν ψήφισε δαγκωτό Βαγγέλη Βενιζέλο, γιατί 2 χρόνια πριν ο Παπανδρέου τον είχε σουτάρει από την ομάδα του. Λίγα χρόνια μετά την έκοψε για πλατεία πελατεία και Σύριζα. Οι Κουρουπλής, Κατσέλη, Τσουκαλάς, Φωτόπουλος, Νίνα Κασιμάτη, Μητρόπουλος, Κοτσακάς, Βουδούρης, Δημαράς, Σακοράφα κ.ά. είχαν μοιραστεί ανάμεσα στους 3 υποψήφιους. Ο Θανάσης Χειμωνάς δεν νομίζω καν να είχε πάει να ψηφίσει. Από το 2010 και μετά σχεδόν η πλειοψηφία των στελεχών και όσων «φίλων» είχαν ψηφίσει τότε (περίπου 740 χιλιάδες μέλη και φίλοι) έχουν μετακομίσει στον επόμενο σταθμό (και ό,τι συνεπάγεται αυτό) σε κόμμα εξουσίας στον Σύριζα. Κάπου εκεί χρονικά ο Χειμωνάς και ο χειμώνας έμπαιναν στο κόμμα. Μπήκε όταν οι άλλοι από το βαθύ συνδικαλιστικό πελατειακό Πασόκ έφευγαν. Στο κάτω-κάτω μαγκιά του. Την Κυριακή κατεβαίνει για πρόεδρος.
Τον Χειμωνά τον θυμάμαι από το «Ραμόν», το πρώτο του βιβλίο, αλλά δεν θυμάμαι πια σχεδόν τίποτα από την ιστορία του βιβλίου. Η αξία του βιβλίου (και δεν το γράφω ειρωνικά) είναι ακριβώς αυτή, ότι μετά από λίγο καιρό δεν θυμάσαι τίποτα... Μερικές φορές είναι εξίσου διαπαιδαγωγικό και χρήσιμο το βιβλίο που διάβασες να περνά στην αμνησία, και η συντροφιά του να μένει εκεί πίσω στο παρελθόν σου και σε αυτά που έζησες παράλληλα με την ανάγνωσή του στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας (των σκέψεων). Δεν χρειαζόμαστε μόνο αριστουργήματα, χρειαζόμαστε ζεστές αφηγήσεις για την καθημερινότητα που σβήνουν στην ψυχολογία μας και στο μνήμα κάθε μέρας. Δεν χρειαζόμαστε χαρισματικούς ηγέτες, χρειαζόμαστε πολιτική. Δεν χρειαζόμαστε παχιά λόγια, αλλά πράξεις. Γιατί η ιστορία του «Ραμόν» αφορά κάτι που κράτησε για λίγο, ήταν γλυκόπικρο και μοναχικό, μια μητροπολιτική διαδρομή και αναζήτηση στην καθημερινότητα μιας γενιάς που προσδοκούσε στο εύκολο και ανώδυνο. Δεν θυμόμαστε τίποτα. Τα πρότυπα της γενιάς της «αλλαγής» που θα εργαζόταν στο εναλλακτικό πρίσμα της τέχνης, την ποίηση, τη φωτογραφία, την ηθοποιία, στην progressive ζωή μετά. Σαν να μιλά για τους ήρωες της Ελλάδας της κρίσης τώρα, και ας ήταν γραμμένο 12 χρόνια πριν. Γιατί τίποτα δεν ήταν τόσο δυνατό να κολλήσει το μυαλό μας εκεί, γιατί η ζωή μας είναι πολλά μικρά επεισόδια, μικρές πρόσθεσεις στον άβακα.
Άλλο βιβλίο του Χειμωνά δεν έχω διαβάσει, τον ξαναβρήκα ως αναγνώστης εκεί στο 2010 στα «Νέα», να αρθρογραφεί υποστηρίζοντας τη λογική, τη δική του, αλλά και τη δική μου πολλές φορές, τη δική μας λογική της πολιτικής μειοψηφίας. Κάπου μετά το φιλόδοξο μα ημιτελές μεταρρυθμιστικό κύμα Παπανδρέου και επίμονων «κηπουρών», ο Χειμωνάς πρέπει να μπήκε για πρώτη φορά σε κομματικά γραφεία και στήριξε Βενιζέλο. Λάθος του (κατά την προσωπική μου γνώμη), αλλά έστω και έτσι έβαλε τα χέρια του στη φωτιά και υποστήριξε την πολιτική εφαρμογή αυτών που σχεδόν υποστηρίζει και ο Σύριζα πια, ακόμη και αν θεωρητικά είναι ενάντια, το ίδιο ενάντια που ήταν και όσοι εφαρμόσαν μνημονιακές πολιτικές. Κανένα κόμμα δεν θέλει να είναι δυσάρεστο. Μετά ήρθε το Facebook, το Twitter και τα μέσα κοινωνικής δικτυωμένης απομόνωσης, όπου ο Χειμωνάς έσκιζε τη σοβαροφάνεια της καθημερινότητας βρίζοντας όταν πίστευε ότι έπρεπε, όπως γούσταρε αυτός, οργισμένος δίκαια ή άδικα, χωρίς να μασά τα λόγια του. Τα λόγια του τα μάσησε όμως όταν στη συγκυβέρνηση Βενιζέλου-Σαμαρά το Πασόκ πούλησε τις μεταρρυθμίσεις του 2010-11 και έγινε η τσόντα στο 4-2-1 της συνδι-αλλαγής και της οπισθοδρόμησης. Ο Χειμωνάς στο δικό του Πασόκ της ευθύνης, συν-υπήρχε με το Πασόκ της μοιρασιάς και της εξουσιολαγνείας του Βενιζέλου.
Και μετά στην Αthens Voice άρθρα πιασάρικα και εμπορικά, επιτηδευμένα κόντρα στους πολλούς, για να μετρήσει like και share, στη συνέχεια της Facebook πολιτικής. Όμως δεν πουλάει στους ψηφοφόρους του Πασόκ, πιο πολύ ταιριάζει στη δυναμική σκέψη κομμάτων όπως το Ποτάμι ή το Κίνημα, και όχι στο Πασόκ. Δεν κατάφερε να βγει ούτε ευρωβουλευτής ούτε βουλευτής, εκτιθέμενος σε ένα γερασμένο κομματικό ακροατήριο, αλλά το παλεύει κόντρα. Σαν να θέλει να μετασχηματίσει τον κόσμο του Πασόκ σε επικίνδυνα υπεύθυνο και ρεαλιστή. Δύσκολη η αποστολή του. Γιατί δεν μιλά την ξύλινη κομματική γλώσσα του συντηρητικού Αλέξη Τσίπρα ή της ταπετσαρίας του Πασόκ που εκπροσωπεί η μουχλιασμένη κομματική καμαρίλα, γιατί μιλά όπως μιλά και στην καθημερινότητα, όπως γράφει στα άρθρα του και στα βιβλία του. Και ξέρει ότι η κοινωνία πρέπει να συνεργαστεί και τα κόμματα πρέπει να δουλέψουν στη συνεργασία και όχι στην κυριαρχία επί των άλλων.
Το πρόβλημα για τον Χειμωνά είναι ότι και εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, δεν ψήφισα Πασόκ και ούτε θα ψηφίσω στο συνέδριο ή στις εσωτερικές εκλογές και θεωρητικά δεν θα το ψήφιζα ακόμη και αν έβγαινε πρόεδρος. Το Πασόκ περνάει τον πολιτικό του χειμώνα, χωρίς ψηφοφόρους, βαρύ και δυσκίνητο, με επαγγελματικά στελέχη και μολυβένιους βαρώνους. Το πιο πιθανό είναι να μη βρει ούτε τις 250 απαιτούμενες υπογραφές συνέδρων για να μπει στο 2ο γύρο, αλλά ο πολιτικός ριζοσπαστισμός κερδισμένος θα βγει ακόμη και από την αποτυχία του. Μια φωνή πνιγμένη που θα ακουστεί κάποια στιγμή μαζικά, και θα πάψει το παλαιό και φθαρμένο που κυριαρχεί.
Τα άρθρα του στην Athens Voice βαράνε αναγνωσιμότητα και συνήθως τα σπάνε ωφέλιμα. Βάλε δίπλα τους τα δυο τρία του Βενιζέλου που έχει δημοσιεύσει η Athens Voice και τα έχει διαβάσει μόνο ο ίδιος και η γραμματέας του και σύγκρινε. Ή σύγκρινε ότι αντίπαλοί του για την ηγεσία θα είναι ο Οδυσσέας και η Φώφη και αν είναι έτσι ας το πάρει ο Χειμωνάς απόφαση να πάρει μια ταμπέλα και ένα λουκέτο και ας το αφήσει στην είσοδο της Χαριλάου Τρικούπη. «Κλειστό λόγω πένθους». Το ευχάριστο είναι ότι ένα ειλικρινές «άντε γαμήσου, μαλάκα ψηφοφόρε μου» θα το έλεγε πολύ εύκολα σε όποιον του άξιζε, αλλά το δυσάρεστο είναι ότι θα ήταν ο μόνος. Μάλλον ο Χειμωνάς είναι μια «ανεξιχνίαστη ψυχή», το βιβλίο του που κάποια στιγμή θα πάρω να διαβάσω και στο οποίο επιμένει στον κόσμο που έχτισε στα προηγούμενα βιβλία του.
Πιθανότατα να είναι καλύτερος πολιτικός από ό,τι συγγραφέας και μπορεί αυτά που λέει να είναι λάθος, και μπορεί να μην τα λέει ωραιοποιημένα, αλλά είναι αυτά που πιστεύει και αυτά που θα κάνει. Το πιο καλό από όλα είναι ότι δεν έχει υποσχεθεί τίποτα. Και αυτό είναι που αξίζει, γιατί από υποσχέσεις έχουμε γεμίσει κοψοχέρηδες. Σε κάποιο άλλο βιβλίο θα μπορούσε να είναι ο πρώτος ηγέτης που νίκησε την κατάθλιψη της πολιτικής. Ίσως κάποτε ένα βιβλίο ιστορίας θα μας δώσει και το όνομα του ηγέτη αυτού. Μέχρι τότε «ο εθελοντής της ήττας» θα μπορούσε να αλλάξει την πολιτική σε ένα χειμωνιάτικο πολιτικό τοπίο.
13°
