Η Σκύλλα και η Χάρυβδη

Όσο η δυνατότητα της κυβέρνησης να αφαιμάσσει την οικονομία περιορίζεται, καθώς ο ασθενής πεθαίνει, τόσο πλησιάζει η ώρα που είτε θα επιλέξουμε τη ρήξη με τους εταίρους μας είτε θα υπογράψουμε μία συμφωνία, την οποία η κυβέρνηση θα παρουσιάσει ως «έντιμο συμβιβασμό». Παραβλέπουμε το γεγονός ότι ποτέ δεν έχουν μπει στον κόπο να διευκρινίσουν τι ακριβώς εννοούν με αυτό· γνωρίζουμε ότι οτιδήποτε και να περιλαμβάνει η συμφωνία, δεν θα είναι «έντιμη» όσον αφορά την τήρηση των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, καθώς οι κόκκινες γραμμές της κόκκινης ελληνικής κυβέρνησης είναι κόκκινο πανί για τους εταίρους μας.

Το κοινοβουλευτικό μας σύστημα είναι τέτοιο που επιτρέπει στον πρωθυπουργό να κάνει ό,τι θέλει σε όλη τη διάρκεια της θητείας του, εφόσον έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας στο κοινοβούλιο. Συνεπώς, αιτιάσεις σχετικά με την εντολή που έχει ο κ. Τσίπρας λίγη σημασία έχουν. Κι ο κ. Σαμαράς για το πρόγραμμα του Ζαππείου είχε εντολή.  Όμως είναι πιθανό μέρος των βουλευτών των συγκυβερνώντων κομμάτων να μην εγκρίνουν τη συμφωνία (ότ)αν έρθει για ψήφιση στη Βουλή. Πολλά από τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν εμφατικά τοποθετηθεί ενάντια σε κάθε πιθανή απομάκρυνση από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τόσο λόγω, όσο και έργω (βλ. επαναπρόσληψη προσωπικού, ανασύσταση ΕΡΤ κ.λπ.). Τι θα κάνουν η ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, αν κληθούν να στηρίξουν μία συμφωνία στο πλαίσιο της επέκτασης του μνημονίου;

Αν η συμφωνία δεν περάσει από τη Βουλή, η Ελλάδα θα βρεθεί σε ακόμα μεγαλύτερη οικονομική και κοινωνική περιπέτεια από τη σημερινή. Αν η συμφωνία περάσει από τη Βουλή –με τη στήριξη και μέρους της αντιπολίτευσης– και τηρηθεί, ο οικονομικός αναπνευστήρας θα επανασυνδεθεί και θα μπορέσουν ανενόχλητοι να εκτελέσουν το καταστροφικό τους έργο οι κ.κ. Μπαλτάς, Κουράκης, Χριστοδουλοπούλου, Πανούσης, Κοντονής, Καμένος, Κοτζιάς, Φλαμπουράρης, Κωνσταντοπούλου κ.ά.

Διότι αυτοί δεν χειρίζονται αμιγώς «μνημονιακούς» τομείς. Η Παιδεία, η εσωτερική διαχείριση της μετανάστευσης, η Δημόσια Τάξη, ο Αθλητισμός, η Άμυνα, η Εξωτερική Πολιτική κ.ά. είναι τομείς για τους οποίους η κυβέρνηση δεν έχει καμία μνημονιακή δέσμευση για το πώς θα κινηθεί. Υπερψηφίζοντας τη συμφωνία για την οικονομική στήριξη της Ελλάδας με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, στα εργασιακά, στο ασφαλιστικό, η αντιπολίτευση «υπερψηφίζει» την επαναφορά του καθεστώτος στα Πανεπιστήμια στη δεκαετία του ’80 και την πλήρη εξάρτηση της εκπαίδευσης από τους συνδικαλιστές· την πολιτική της υπουργού που λέει ότι οι μετανάστες αφού λιαστούν «εξαφανίζονται»· την απραξία στο θέμα των καταλήψεων από έναν υπουργό που δηλώνει ότι με τα επεισόδια στα Εξάρχεια οι πολίτες «απλώς βλέπουν την περιουσία τους να καταστρέφεται»· την επικίνδυνη αδυναμία συνεννόησης με τις διεθνείς ομοσπονδίες για την αντιμετώπιση των υπαρκτών χρόνιων προβλημάτων στα ποδοσφαιρικά γήπεδα· το «κούγκι», τις απειλές σε ΜΜΕ και τις απευθείας αναθέσεις 500 εκ. ευρώ· τη στροφή στη Ρωσία και τη σύμπραξη με ανελεύθερα καθεστώτα· όλα αυτά συντονισμένα από έναν υπουργό που κόβει με το μάτι αν ο πρωθυπουργός σχεδιάζει κάλπη δημοψηφίσματος ή πρόωρων εκλογών. «Υπερψηφίζει» την εφαρμογή κακών πολιτικών που δεν θα έχουν ανάγκη την ψήφο της για να περάσουν από τη Βουλή.

«Υπερψηφίζει» όλο αυτό το newspeak που έχει καθιερωθεί μετά τις εκλογές, τα non papers με τις νουθεσίες προς τα ΜΜΕ, την άλωση του καναλιού της Βουλής από την κυβερνητική προπαγάνδα, την προσπάθεια ελέγχου των ανεξάρτητων αρχών και άλλων δομών (βλ. ΤτΕ), και βέβαια ακόμα μία φορά την παράλογη αύξηση της φορολογίας για τη μεγέθυνση (όχι πια μόνο διατήρηση) του πελατειακού κράτους εις βάρος της πραγματικής οικονομίας, που όπως και πριν θα γίνει δυστυχώς με τις ευλογίες των εταίρων μας.

Το δίλημμα είναι τεράστιο, αλλά η απάντηση βρίσκεται και πάλι στους εταίρους μας. Μετά από πέντε χρόνια μνημονίου κι έχοντας απέναντί τους μία κυβέρνηση που δεν φαίνεται να έχει καμία επαφή με την πραγματικότητα, ήρθε η στιγμή να καταλάβουν ότι πρέπει να σταματήσουν να χρηματοδοτούν το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να διαιωνίζουν το πελατειακό κράτος, εις βάρος κυρίως των νέων της χώρας.

Αν ήμουνα λοιπόν στο ΔΝΤ, στην ΕΚΤ ή στην ΕΕ, θα έψαχνα κάθε λεπτό πώς μπορώ να ενισχύσω και να επεκτείνω τη χρηματοδότηση της ιδιωτικής οικονομίας στην Ελλάδα χωρίς να περνάω μέσα από την κυβέρνηση. Πώς μπορώ να βρω νέους τρόπους ενίσχυσης της ρευστότητας (π.χ. συνεργασία με την ΕΤΕπ, πρόσκληση ξένων επενδυτών με τρόπο που θα τους προστατεύει κατά το δυνατόν από τις κυβερνητικές επιλογές κ.ά.), ώστε να δημιουργηθούν βιώσιμες θέσεις εργασίας. Και θα άφηνα την κυβέρνηση να περιοριστεί στα έσοδα από τη φορολογία για μισθούς, συντάξεις, αποπληρωμή δανείων, δημόσιες επενδύσεις. Χωρίς ρευστό, γρήγορα η κυβέρνηση θα αναγκαζόταν να υποταχθεί στην πραγματικότητα κι επειδή δεν έχει το στελεχικό δυναμικό να κάνει αυτό που χρειάζεται και περιορίζεται από την ιδεοληψία της, θα κατέρρεε*. Οι εταίροι μας ας προσπαθήσουν να βρουν με ποιον τρόπο αυτή η εξέλιξη θα μπορεί να είναι κατά το δυνατόν ανώδυνη για την παραγωγική Ελλάδα.

Σίγουρα η πιο μεγάλη βοήθεια που θα μπορούσαν να προσφέρουν δεν κοστίζει τίποτα: είναι να σταματήσει η διαρροή σεναρίων από «ευρωπαϊκές συνιστώσες» περί Grexit και μια ισχυρή δέσμευση «we will do all it takes» για την ασφάλεια των καταθέσεων στις τράπεζες όσο διαρκεί η παρούσα αβεβαιότητα. Αυτό περίπου κάνει μετά τις εκλογές η ΕΚΤ, αλλά δεν αρκεί. Χρειάζεται η συνδρομή όσο το δυνατόν περισσότερων εταίρων μας. Κάποιοι από τους διεθνείς οργανισμούς δεν έχουν μεγάλη ευχέρεια κινήσεων (π.χ. ΔΝΤ), άλλοι όμως έχουν τη δυνατότητα να το επιχειρήσουν. Ούτε η διάσωση κράτους μέλους προβλεπόταν από τις ευρωπαϊκές συνθήκες, αλλά έγινε, και μάλιστα με επιτυχία σε όλες τις περιπτώσεις πλην της ελληνικής.

Κάποιοι αντιστεκόμαστε όταν είναι η ώρα με την ψήφο μας, αλλά δεν φτάνει. Ας αντισταθούν επιτέλους και οι εταίροι μας στη διαιώνιση αυτού του πολιτικού συστήματος που δακρύζει για μερικές δεκάδες απολυμένες καθαρίστριες του Δημοσίου αλλά δεν έχει αρθρώσει ούτε μία λέξη –ούτε μία!– για το 1,4 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα.

*Αυτό βέβαια δεν αρκεί. Οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις της χώρας –η ελληνική Αριστερά είναι η πιο συντηρητική πολιτική δύναμη–πρέπει επιτέλους να ανασυνταχθούν, ώστε να υπάρχει σοβαρή εναλλακτική διακυβέρνησης.