Όχι, δεν είναι η χρεοκοπία που μας οδήγησε στα μνημόνια και στη δίνη μιας σκληρής κρίσης μέσα στην οποία χάθηκαν όλες οι βεβαιότητες της μεταπολίτευσης και το δικαίωμα να πιστεύει κανείς πως, αν προσπαθήσει, θα τα καταφέρει. Αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι παρά η ήττα μας στον πόλεμο με τους δανειστές που βρήκαν την ευκαιρία χάρη στις «Τρόικες εσωτερικού» να μας χτυπήσουν και να μας μετατρέψουν σε αποικία χρέους. Γι’ αυτό και στόχος μας είναι να αντεπιτεθούμε για να νικήσουμε, να βρούμε τα κατάλληλα όπλα, ακόμη και πυρηνικά, ώστε να κατατροπώσουμε τον αντίπαλο και να τον τρέψουμε σε άτακτη φυγή μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες του.
Μια από τις σημαντικές αιτίες της ελληνικής υστέρησης είναι η εμπλοκή μας σε ένα φαντασιακό πόλεμο που δεν τελειώνει ποτέ. Οι πιστωτές δεν είναι εταίροι αλλά εχθροί, ενώ στο εσωτερικό συνεχίζεται με άλλα μέσα ο εμφύλιος. Η κυριαρχία αυτής της συλλογικής αίσθησης αποκτά υπόσταση με τη διχαστική ρητορεία, το φανατισμό και την ακρότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης, το μίσος που διαχέεται στο δημόσιο «διάλογο», την υποκατάσταση της ορθολογικής ανάλυσης από τυφλούς μανιχαϊσμούς. Ο ναρκισσισμός του θύματος συνδέεται με την καχυποψία του περικυκλωμένου και δημιουργείται ένα σκηνικό οργισμένης άμυνας που παράγει επιθετικές ιδεοληψίες. Πέρα από την επικίνδυνη γραφικότητα που ελλοχεύει (θα κάνουμε την ευρωζώνη Κούγκι, θα εξάγουμε τζιχαντιστές κοκ) αυτή η κατάσταση είναι αφόρητα κουραστική και απόλυτα αποπροσανατολιστική. Εξουθενωνόμαστε παλεύοντας με κύματα που δεν υπάρχουν και εξαντλούμε την ενέργειά μας αναζητώντας το σχέδιο που θα κάνει τον μέγα δανειστή μας, τη Γερμανία, να ζητήσει τον οίκτο μας και την πατέντα με βάση την οποία η πλέον υπερχρεωμένη χώρα της ευρωζώνης θα γίνει πρωταγωνιστής ενός μεγαλειώδους γεωπολιτικού παιχνιδιού με άρωμα πετρελαίου.
Συζητάμε για άλλο θέμα από αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί, αν πραγματικά ψάχναμε πώς θα βγούμε από το λάκκο: Τι θα παράγουμε, ποιο μοντέλο ανάπτυξης πρέπει να φτιαχτεί και πώς, ποιες δυνατότητες απασχόλησης θα δημιουργήσουμε, πώς θα εκσυγχρονίσουμε το εκπαιδευτικό μας σύστημα ώστε να συμβάλει στην πρόοδο της χώρας, πώς θα συνδέσουμε τα πανεπιστήμια με την αγορά εργασίας, πώς θα διασωθεί το καταρρέον ασφαλιστικό σύστημα, πώς θα αντιμετωπιστεί το οξύ δημογραφικό πρόβλημα, πώς θα εκσυγχρονίσουμε το κράτος μας, πώς θα αποκτήσουμε ταχύτερο και αποτελεσματικότερο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, πώς θα καταπολεμηθεί η εκρηκτική φορολογική αδικία και το μαύρο χρήμα, πώς θα προσελκυθούν επενδύσεις.
Όσο κανείς πολεμά, με ανεμόμυλους και με φαντάσματα, δεν έχει ούτε την ψυχραιμία ούτε το χρόνο, να σκεφτεί και να δημιουργήσει. Με αυτή την έννοια είναι πιο βολικό να γυαλίζεις το άσφαιρο όπλο σου από το να βρεις λύσεις ή να τις υποστηρίξεις. Ο πόλεμος με τον κανένα είναι πολύ πιο εύκολος από τον πόλεμο με τον εαυτό σου.
13°
